του Κώστα Α.Μπογδανίδη
«Δεν το νοιάζει να ξαναδούμε…ΠΑΣΟΚ ενωμένο και δυνατό » έλεγε ένας χθες έξω από εκλογικό κέντρο. Γιατί όχι; Ο πρώτος γύρος στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ πήγε καλύτερα κι από ότι περίμεναν! Το δε χθεσινό αποτέλεσμα απολύτως ελπιδοφόρο Τώρα πρέπει να βοηθήσουν εκτός από τη θεά Αθηνά, τα πρόσωπα και η πολιτική συγκυρία.
Η αλήθεια είναι πάντως πως όλο αυτό το σκηνικό θυμίζει λίγο τις ιστορίες με το ΚΚΕ εσωτερικού. Οι πάντες ασχολιόταν μαζί του, όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα για τον Λεωνίδα Κύρκο (από τους πιο αγαπητούς, ειδικά όταν έπιανε τη φυσαρμόνικα) καθότι υπήρξε ρήτορας δεινός, μελίρρυτος, δημοκράτης πραγματικός. Η ιντελιγκέντσια της χώρας το στήριζε, οι διανοούμενοι είχαν πνευματικό οργασμό με την πάρτη του , ενώ στρατιές ορκισμένων δημοσιογράφων του είχαν πιάσει όλα τα πόστα και τα μέσα (τις εφημερίδες δηλαδή) της εποχής. Επηρέαζε καταλυτικά τα πράγματα, πολιτικά και κοινωνικά στον τόπο. Όλοι το αγαπούσαν ,το ΚΚΕ ες., αλλά κανείς δεν το ψήφιζε στο τέλος της ημέρας.
Η σημερινή συγκυρία του ΚΙΝΑΛ- ή ας το λέμε κι εμείς ΠΑΣΟΚ αφού θέλουν πια και οι ίδιοι που κάποτε το ξόρκιζαν- έχει να κάνει με ένα φαινόμενο παρόμοιο του «μικρού» τότε κόμματος του Λεωνίδα με αρκετές ασφαλώς διαφορές. Το σημερινό ΚΙΝΑΛ έχει όνομα βαρύ, ιστορία πλούσια (και …ενίοτε αμαρτωλή), έχει δυναμική, αλλά και καταλυτική επίδραση στην ελληνική κοινωνία. Ακόμη και τις φορές που γίνεται πλάκα με το «μόνο ΠΑΣΟΚ!» οι περισσότεροι ξέρουν ότι «τέτοιες μέρες δεν θα ξανάρθουν». Δεν τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, δεν ήμασταν Ελβετία ή Δανια του νότου, χρωστάγαμε και της Μιχαλούς, αλλά ένα επίπεδο διαβίωσης το είχαμε κατακτήσει. Και ειδικά τη δεύτερη περίοδο, την πιο εκσυγχρονιστική, η χώρα έμοιαζε να αλλάζει ταχύτητα και επίπεδο. Το αντιφατικό και τραγικό της ιστορίας είναι ότι συνέπεσε πάλι με ΠΑΣΟΚ να…ξαναπάρει την κάτω βόλτα, αλλά όσοι ξέρουν πραγματικά την ιστορία και δεν φορούν παρωπίδες γνωρίζουν καλά ότι την περίοδο 2009-2010 απλώς μπήκε η υπογραφή στην προαναγγελθείσα ληξιαρχική πράξη «θανάτου» που είχε αρχίσει να συντάσσεται νωρίτερα, σε ένα από τα περίφημα στέκια του Μπαϊρακτάρη. Μια υπογραφή που για να είμαστε δίκαιοι δεν ήταν τυπική γιατί έγιναν κι εγκληματικά λάθη, υπήρξαν παραλείψεις και τραγικές επιλογές από ανθρώπους που τώρα εμφανίζονται ξανά ως σωτήρες.
Ας είναι. Άλλο είναι το θέμα μας. Το ΚΚΕ εσ. ,λοιπόν, πέρασε από 40 κύματα. Συμμετείχε στον ενιαίο Συνασπισμό, πρωτοστάτησε στην συγκυβέρνηση του 1989 και σε διάφορες άλλες αλχημείες που ονομάστηκαν «βρώμικες» από το αντίπαλο τότε ΠΑΣΟΚ, κατόπιν διαλύθηκαν, κράτησαν τον Συνασπισμό, μια φορά δεν μπήκαν στη Βουλή και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Γίνανε ΣΥΡΙΖΑ με ένα μείγμα από …εσωτερικό, Μπανιά και κάτι οικολόγους, βρήκαν ένα νέο παιδί που αντέγραψε τον Ανδρέα και όχι μόνο, βοηθήθηκε από τη συγκυρία της οικονομικής κρίσης και τα λάθη που λέγαμε και…με μια δόση ισχυρού λαϊκισμού έφτασε στην κορυφή. Οπου και κακά τα ψέματα…παραμένει ως δεύτερος βασικός πόλος. Πήρε το βασικό κομμάτι που δυσαρεστήθηκε από το ΠΑΣΟΚ- χωρίς υπερβολή σχεδόν το 30% από το 35 περίπου έφτασε προερχόταν από τον κεντροαριστερό αυτόν χώρο!
Και όλο αυτό το διάστημα…ψαχνόταν το ΚΙΝΑΛ που βουλοπλαίει στα μονοψήφια νούμερα. Από σήμερα θέλει να σηκώσει ξανά κεφάλι. Με μία εντυπωσιακή συμμετοχή, μια πρωτόγνωρη διαδικασία, δημοκρατική και διδακτική για τα άλλα κόμματα δηλώνει παρόν, ζωντανό και…έτοιμο να ξαναδώσει τη μάχη. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει, αλλά η χθεσινή εκλογική (πανηγυρική) διαδικασία , αλλά και τα ενδιαφέροντα αποτελέσματα δείχνουν ότι είναι ο μόνος φορέας που εάν κάνει τις σωστές επιλογές μπορεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του!
Έδειξε μάλιστα η κάλπη αυτό που έλεγε ο Μ.Τουαίν: «Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάνει όμως ομοιοκαταληξίες.» Και είναι βέβαιο ότι ο παλιός είναι αλλιώς, αλλά ο νέος είναι (πιο) ωραίος!
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
