Της Νάντιας Μπουφαχρεντίν
Έμπνευση και αφορμή για αυτή την έκθεση ιδεών ένας Πατέρας που πάλευε (και δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιο ταιριαστή λέξη από αυτή) για τα παιδιά του. Λόγω κάποιων συνθηκών είχε βρεθεί να φροντίζει, μόνος του,τα δύο του μικρά αγόρια. Επίσης, στοχευμένη επιλογή του παραπάνω ρήματος. Έχετε σκεφτεί με ποιον από τους δύο γονείς έχουμε συνδυάσει το ρήμα «φροντίζω»; Αυτός λοιπόν ο Πατέρας (γιατί για Πατέρα με Π κεφαλαίο πρόκειται) καλούνταν να υιοθετήσει και τους δύο ρόλους και φαινόταν ότι ήθελε και προσπαθούσε να προσφέρει στα παιδιά του τα πάντα.
Και τα κατάφερνε με κόπο και προσωπικές θυσίες, αλλά τα κατάφερνε.
Στην προκειμένη περίπτωση εξέταζε τα παιδιά του για τυχόν μαθησιακές δυσκολίες. Ο Άνθρωπος δεν είχε ασχοληθεί ή διαβάσει για το συγκεκριμένο θέμα, κι όμως ήταν παραπάνω από πρόθυμος να ενημερωθεί και να πράξει για το καλύτερο των παιδιών του, χωρίς ίχνος δισταγμού. Εκεί στην άκρη, ευγενικός, υπομονετικός, ολιγομίλητος. Μια παρουσία που όμως δεν περνούσε απαρατήρητη. Μια ιδιαίτερα επιβλητική φιγούρα ενός ανθρώπου που έχει βιώσει αντιξοότητες αλλά στέκεται στο ύψος του και δεν κατεβάζει το κεφάλι. Περίμενε με περίσσια υπομονή και επιμονή να ενημερωθεί και να σχεδιάσει τα επόμενα του βήματα προκειμένου να αποκτήσουν τα παιδιά του αυτό το πολύτιμο δικαίωμα στη μάθηση με τις καλύτερες συνθήκες και την καλύτερη βοήθεια.
Ό,τι στην ουσία επιθυμεί ο κάθε γονιός, το καλό του παιδιού του.
Με μια του φράση με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά για την κατάσταση του. «Θέλω να τα βοηθήσω, αλλά δεν ξέρω πως. Που να πάω; Τι να κάνω;»
Κάπου ανάμεσα στην προσπάθεια του να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του στα μάτια μου, και να κρύψει το έντονο συναίσθημα της αγωνίας και του φόβου του, διέκρινα μια βαθύτερη ανάγκη. Πάνω απ’ όλα, μου φάνηκε πως αναζητούσε έναν συνάνθρωπο να τον ακούσει, να καταλάβει την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κάνει να αγκαλιάσει με τις φτερούγες του και να φροντίσει τα δύο του παιδιά. Και να τον καθησυχάσει ότι δεν είναι μόνος του σε αυτό το δύσβατο μονοπάτι.
Προς κάθε ειδικό, ευγένεια και ενσυναίσθηση προς τους γονείς γιατί παλεύουν.
Γιατί έχουν την ανάγκη να τους ακούσουμε πρώτα απ’ όλα, κι έπειτα να απαλύνουμε το ασήκωτο βάρος της ευθύνης που έχουν δείχνοντάς τους ότι μπορούμε να γίνουμε συνοδοιπόροι. Και στο κάτω κάτω αυτό και μόνο αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο δώρο σε έναν άνθρωπο που βασανίζεται στον αγώνα του να ισορροπήσει και να ανταπεξέλθει στο ύψος των περιστάσεων του ρόλου του, αυτού του γονέα;
«Εγώ θα είμαι εκεί να συζητάμε σε όλη τη διαδρομή και όταν θα νιώσεις αδυναμία θα είμαι εκεί να σε ακουμπήσω στον ώμο και να σου υπενθυμίσω τις δυνάμεις σου και τα όσα έχεις καταφέρει μέχρι εκείνο το σημείο».
Γιατί και οι γονείς είναι άνθρωποι, αν και πολλές φορές τους βλέπουμε ως σούπερ-ήρωες. Ακόμη και τότε παραμένουν άνθρωποι με τις αδυναμίες και τις ικανότητές τους που πηγάζουν από τη δύναμη της αγάπης για τα παιδιά τους. Και δεν πρέπει να το ξεχνάμε πριν αποφασίσουμε να τους βάλουμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Προς κάθε γονιό, δεν είστε μόνοι σας
