Του Δημήτρη Μιμή
Όταν ζητάμε από τους ανθρώπους να παραμείνουν στα σπίτια τους για δεκαπέντε μέρες ή ένα μήνα, θα περιμένουμε να έχουμε διάφορες συνέπειες στο μυαλό τους και στην κοινωνική συμπεριφορά τους. Όπως επίσης μπορεί να εμφανιστούν και διάφορες ψυχοπαθολογικές συμπεριφορές. Στην περίπτωση αυτή μεγάλη σημασία έχει η υποστήριξη των ατόμων μπροστά στο φαινόμενο που σίγουρα είναι τόσο δύσκολο όσο και μια φυσική καταστροφή.
Μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλές μελέτες που εξετάζουν και αναλύουν τις συνέπειες του περιορισμού στο σπίτι (καραντίνα). Τώρα, θα σας αναφέρω τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξήχθη στην Κίνα στο γενικό πληθυσμό κατά τη διάρκεια του περιορισμού στα σπίτια τους λόγω του κορωνοϊού. Το 35% των ερωτηθέντων παρουσίασε μέτριο άγχος και το 5,14% είχαν σοβαρό ψυχολογικό στρες. Οι γυναίκες παρουσίασαν υψηλότερο επίπεδο δυσφορίας από τους άνδρες. Ηλικιακά πλήγηκαν περισσότερο τα άτομα ηλικίας 18-30 ετών αλλά και εκείνοι που είναι άνω των 60 ετών. Επίσης επηρεάστηκαν σημαντικά όλοι αυτοί που αναγκάζονται να κινούνται λόγω της εργασίας τους. Στις περιοχές μάλιστα που έχουν πληγεί περισσότερο, το επίπεδο του στρες είναι υψηλότερο.
Σε γενικές γραμμές και σύμφωνα μ΄ άλλες έρευνες που έχουν διεξαχθεί σχετικά με τις ψυχολογικές επιπτώσεις του περιορισμού για άλλες επιδημίες, το άγχος κατά τη διάρκεια της φάσης του περιορισμού εξαρτάται κατ΄ αρχάς από τη διάρκεια του περιορισμού. Μια περίοδος μεγαλύτερη των δέκα ημερών μας επιτρέπει να προγνώσουμε για ένα μετατραυματικό σύνδρομο, δηλαδή να προκληθεί άγχος, αϋπνία και αδυναμία να πράξουμε οτιδήποτε και αυτά συμβαίνουν όταν δεν είμαστε εκτεθειμένοι στην ασθένεια. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν έχουμε νοσήσει. Περισσότερο εύθραυστοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν στο παρελθόν έχουν βιώσει και άλλα τραύματα. Αυξημένος φόβος υπάρχει ν' αναπτύξουν άγχος, οι γυναίκες που είναι έγκυες επειδή φοβούνται μη μολύνουν και μεταδώσουν τον ιό στο έμβρυο, όπως επίσης και οι γυναίκες που έχουν μικρά παιδιά ή βρέφη ηλικίας μερικών μηνών.
Μέσα σ' όλα υπάρχει και η πλήξη που αντιμετωπίζουν τα άτομα που έχουν τεθεί σε περιορισμό. Πρόβλημα αντιμετωπίζουν και τα άτομα που δεν έχουν καμία δραστηριότητα, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι.
Η οικογένεια έχει και αυτή ένα ρόλο στη διαχείρισης του άγχους μέσα στο σπίτι. Ο γονέας πρέπει να καθησυχάζει τα παιδιά και να τους εξηγεί την κατάσταση έτσι ώστε να μη φοβούνται. ( Διάβασε περισσότερα στο Cretalive 16/03/2020 Coronavairus: Πώς να το πούμε στα παιδιά ).
Επίσης και τα ζευγάρια αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον περιορισμό τους όπου προκύπτουν συγκρούσεις. Εδώ θα πρέπει να αναζητηθεί βοήθεια από συμβούλους γάμου κλπ.
Ακόμα άλλη μία επίπτωση του περιορισμού είναι η βουλιμία, κυρίως η κατανάλωση της ζάχαρης.
Σήμερα απ΄ ότι φαίνεται απαιτείται η στήριξη των περιορισμένων ατόμων με ένα σύστημα στήριξης με εκπαιδευμένους εθελοντές που θα βοηθούν μέσω τηλεφώνου. Κυρίως χρειάζεται ψυχοκοινωνική στήριξη και δευτερευόντως ψυχολογική, Σήμερα δεν είναι ο άνθρωπος που έχει ένα ψυχολογικό πρόβλημα αλλά είναι η κατάσταση που φέρνει τη διαταραχή. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε εκπαιδευτικά προγράμματα στα τηλεοπτικά κανάλια κάθε πρωί όπου τα παιδιά θα μπορούν να παρακολουθούν επί δύο ώρες και οι γονείς τους να κάνουν την τηλεργασία αλλά και να ξεκουράζονται. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να δίναμε προσοχή στις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, στους άστεγους και τους ηλικιωμένους που βρίσκονται στα γηροκομεία, με την παροχή υπηρεσιών υποστήριξης σ΄ αυτές.
Το κυριότερο σήμερα είναι όλοι μας να παραμείνουμε στα σπίτια μας για να προφυλάξουμε τον εαυτό μας, την οικογένεια μας και την κοινότητα για να μπορέσουμε να έχουμε ένα μέλλον.
