του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Αυτή η χώρα πέρασε από πολέμους, από εμφύλιες διαμάχες, από χρεοκοπίες και εξευτελιστικές καταστάσεις στη διάρκεια του ένδοξου παρελθόντος της. Η αλήθεια είναι ότι το παρελθόν μας δεν είναι και τόσο δοξασμένο πάντα, όπως θέλουμε καμιά φορά να το παρουσιάζουμε, αλλά στη σούμα, στο γενικό ταμείο έχουμε να λέμε πως είμαστε από εκείνους τους ιστορικούς λαούς που υπερηφανεύονται για την μακραίωνη ιστορία τους.
Ελάχιστες φορές, πολύ μικρές περιόδους της ελληνικής οντότητας ,ως κράτος , είχαμε πετύχει να διάγουμε βίο ειρηνικό, ανθόσπαρτο και αναπτυξιακό. Μία από αυτές ήταν και η περίοδος της μεταπολίτευσης οπότε και υπήρξε η ευτυχής συγκυρία να διαθέτει το έθνος ορισμένες φωτισμένες πολιτικές ηγεσίες και σε συνδυασμό με θυσίες ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού εγένετο μικρό θαύμα: Είχαμε μπει σταθερά στις 20-25 πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, το βιοτικό επίπεδο έφτασε σε θαυμαστά επίπεδα για χώρα των Βαλκανίων και η πατρίδα έκανε άλματα σε σύγκριση με γείτονες που κάποτε βλέπαμε μόνο στη σκόνη τους.
Η κρίση της περασμένης δεκαετίας ήρθε να αλλάξει αυτή την εικόνα κυρίως γιατί αποκαλύφθηκε στα μάτια των πολλών πως η ανάπτυξη ήταν επίπλαστη, αρκετοί ζούσαν πάνω από το όριο της πραγματικής δυνατότητας της ελληνικής οικονομίας, παραγάγαμε λιγότερα από όσα καταναλώναμε, χρωστούσαμε περισσότερα από όσα μπορούμε να εξοφλήσουμε. Με βασικά λάθη της πολιτικής ηγεσίας, την κρίσιμη εποχή ,φορτωθήκαμε μνημόνια τα οποία μας έδεσαν χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες.
Ταυτόχρονα χάλασε μια σχετικά καλή εικόνα που είχε ο κόσμος για την Ελλάδα η οποία έγινε το μαύρο πρόβατο, εξοβελίστηκε από τη γραμμή αξιοπιστίας και χρειάστηκε πραγματικά πόνος και αίμα για να αρχίσει σιγά σιγά το πράγμα να ισιώνει.
Το βασικό λάθος , που κάναμε και από τότε φώναζαν ορισμένοι, ήταν ότι η κρίση του καθενός δεν μπορεί να μετατρέπεται σε…εθνική ή παγκόσμια κρίση. Το λάθος αυτό επαναλαμβανόταν συνεχώς τη δεκαετία του 2010. Είχαμε ευθύνες όλοι τις οποίες μεταβιβάζαμε αλλού.
Και ύστερα ήρθε ο ιός. Εκεί που πήγαινε το πράγμα τα τελευταία 2-3 χρόνια να μπει σε μια σειρά, να σταθούμε στα πόδια μας , να κερδίσουμε σε αξιοπιστία και αξιοπρέπεια μια πανδημία ήρθε και μας έριξε κάτω. Οι συνέπειες είναι ανυπολόγιστες, θα τις βρούμε μπροστά μας. Ίσως τα μνημόνια να μοιάζουν ιστορίες του κατηχητικού μπροστά σε αυτά που έρχονται. Μακάρι να μην συμβεί αυτό, αλλά το λουκέτο σε ένα ολόκληρο κόσμο έχει παραλύσει οικονομίες, έχει διαλύσει παραγωγικούς ιστούς και κάνει τις πιο αδύναμες χώρες να βρίσκονται στο έλεος του Θεού και του…ιού του.
Μάλιστα η επερχόμενη ζημιά ίσως είναι μεγαλύτερη για περιοχές που άντεξαν στην προηγούμενη κρίση. Όπως η Κρήτη. Δεν θέλω να ακούγομαι απαισιόδοξος, αλλά το νησί με τον τουρισμό και τον πρωτογενή τομέα την προηγούμενη δεκαετία «την άκουσε» λιγότερο από άλλες περιφέρειες της χώρας. Σήμερα χωρίς αγροτική παραγωγή και χωρίς τουρισμό το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο…«Αλλά» που δεν υπήρχε πριν: Η κρίση είναι παγκόσμια, είναι πρωτοφανής, δεν έχει να κάνει με μας κι εμείς δεν είμαστε πια το μαύρο πρόβατο. Το αντίθετο θα έλεγα, έχουμε κερδίσει τις μάχες της αξιοπιστίας . Θα κερδίσουμε και τον πόλεμο εάν δείξουμε ότι μέσα από αυτή την ένταση, το τρομερό σοκ μπορούμε να είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να αλλάξουμε. Αρκεί να μην μετατρέψουμε μια παγκόσμια κρίση σε…προσωπική. Γιατί τότε και ηττημένοι θα βγούμε και θα λαλήσουμε .
Δημοσιευθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
