Του Δημήτρη Μιμή
Μιλώντας για αυτοκτονία δεν μπορείς να μη συνδυάσεις το θέμα με το έργο του Γάλλου Κοινωνιολόγου Emil Durkheim. Δημοσιεύτηκε το 1897 και έχει επηρεάσει το όραμα μας όχι μόνο του εθελοντικού θανάτου αλλά γενικότερα της κοινωνίας. Το έργο αυτό σήμερα μπορεί να βοηθήσει σε θέματα που σήμερα βρίσκονται στην επικαιρότητα, όπως οι βομβιστικές επιθέσεις. Αυτό που εισάγει ο Durkheim στην κοινωνιολογική έρευνα της αυτοκτονίας είναι η ιδέα του κοινωνικού στοιχείου που πρέπει να το λαμβάνουμε σοβαρά σε κάθε αυτοκτονία.
Πέρα όμως του κοινωνικού στοιχείου ή της ψυχοπαθολογίας που τυχόν υπάρχει στην αυτοκτονία, η αυτοκτονία παραμένει θέμα Ταμπού. Ωστόσο τη συναντάμε παντού , στη δουλειά, στο τέλος της ζωής, στην τρομοκρατία, στην εφηβεία, σε ερωτικές υποθέσεις και αλλού.
Μπορούμε να μιλάμε φιλοσοφικά για την αυτοκτονία και μπορούμε να δώσουμε πολλές εξηγήσεις στο τι οδηγεί στην πράξη αυτή , και ενώ όμως στεκόμαστε στο κατώφλι της ερμηνείας της αυτοκτονίας στο τέλος αποτυγχάνουμε, κυρίως στη δράση. Η αυτοκτονία είναι μια απάντηση σε μια κατάσταση, στην αβοήθητη αγωνία, στο αίσθημα της αδυναμίας ν΄ αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα. Είναι μια κατάσταση που συναντάμε στην εφηβεία και όχι μόνο που αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τι μπορεί να προκαλέσει την πράξη της αυτοκτονίας.
Ορμώμενος από την αυτοκτονία του εφήβου αυτές τις μέρες, αλλά και άλλων περιπτώσεων νεαρής ηλικίας και ακούγοντας τις διάφορες και γρήγορες ερμηνείες από ειδικούς θέλω να γράψω και εγώ την άποψη μου στο θέμα, πέρα από τις ερμηνείες και τις φιλοσοφίες αυτές.
Στην περίπτωση του νεαρού ήταν μια άνιση μάχη με τη τρέλα που υπήρχε γύρο του.( βλέπε σχολικό εκφοβισμό ). Λόγω της εμπειρίας μου στο θέμα αυτό θέλω να σταματήσω στα γραπτά κείμενα που αφήνουν κυρίως τα παιδιά που επιχειρούν την αυτοκτονία. Πρώτα όμως θα σας γράψω τι μου εκμυστηρεύτηκε νεαρός που είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει: “Επειδή δεν λαμβάνουν σοβαρά την έκκληση μου για βοήθεια, την επόμενη φορά θα πάω ένα βήμα παραπέρα.” Φυσικά εννοούσε και προειδοποιούσε για μια δεύτερη απόπειρα. Αυτές οι προειδοποιήσεις πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ΄ όψη.
Στα γραπτά κείμενα που συνήθως αφήνουν νεαρά άτομα πριν την αυτοκτονία και που εμείς τα διαβάζουμε φυσικά μετά την πράξη διακρίνουμε τον θάνατο να τα ενδιαφέρει. Έχω διαβάσει τέτοια κείμενα, μετά την αυτοκτονία και τα στοιχεία ήταν συναρπαστικά. Όπως στο έργο του Σαίξπηρ, ο Hamlet πρέπει να επιλέξει μεταξύ της ζωής και του θανάτου, ο νεαρός επιλέγει το θάνατο. Το θέμα στην περίπτωση των γραπτών κειμένων, μέσα σε ημερολόγια, είναι ένα θέμα που πολλοί γονείς μου έχουν απευθύνει το ερώτημα αν θα έπρεπε να τα είχαν διαβάσει. Ρωτούν γιατί φοβόντουσαν την αντίδραση των νεαρών αν θα καταλάβαιναν ότι το ημερολόγιο τους είχε πειραχθεί ή ακόμα επειδή αρκετοί γονείς θέλουν τα παιδιά τους να έχουν πλήρη ελευθερία ή να έχουν τα δικά τους μυστικά ή να μην ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των παιδιών τους ή καλύτερα να μην ασκούν επαρκώς τα καθήκοντα τους ως γονείς. Ποιος γονέας δεν έχει διαβάσει κάποιο ημερολόγιο των παιδιών τους; Φυσικά με προσοχή και χωρίς αποκαλύψεις για το περιεχόμενο του; Όμως όταν ο γονέας διάβασε στο ημερολόγιο κάτι παράξενο απευθύνθηκε σε κάποιο φορέα εξειδικευμένο για να βρει απαντήσεις; Συνήθως οι γονείς που έχουν βιώσει μια αυτοκτονία στο σπίτι τους το μετανιώνουν που δεν είχαν διαβάσει πρότερων το ημερολόγια. Αυτή είναι και απάντηση μου αν με ρωτούσε κάποιος γονέας αν θα πρέπει να διαβάζουμε τα ημερολόγια των παιδιών μας. Φυσικά με διακριτικότητα και με διάλογο αν προκύψει κάποιο θέμα.
