Του Σταύρου Καραΐνδρου
Σε συνθήκες social media η συγκέντρωση του πλήθους έξω από την οικία της Ρούλας Πισπιρίγκου ήταν η μεγαλύτερη κοινοποίηση και διαδραστικότητα που θα μπορούσε να συμβεί. Το αδηφάγο πλήθος, με τις κάμερες "επ ώμου" για να απαθανατίσουν τη στιγμή της δήθεν ντροπής του για τη γειτόνισσα.
Μεγαλωμένοι όλοι και όλες με την εξίσωση "τι θα πει η γειτονιά" να είναι πάντα στο κάδρο της καθημερινότητάς τους. Δεν έμαθαν πώς θα ορίσουν τη δική τους τη ζωή βάσει του τι είναι κοινωνικά σωστό, αλλά πώς θα μεγαλώσουν για να κερδίσουν την επιβεβαίωση του γείτονα. Άλλο, βέβαια, αν με τον γείτονα δεν έχεις ανταλλάξει ούτε καλημέρα.
Σε αυτή τη συνθήκη γεννήθηκε και μεγάλωσε η Ρούλα, σε αυτή τη συνθήκη γεννήθηκαν και μεγάλωσαν όσοι πήγαν έξω από το σπίτι της, σαν τα λιοντάρια στο Κολοσσαίο για να γευτούν λίγο από το αίμα που άφησε η ίδια να τρέξει από τα νεκρά παιδιά της.
Καμία επιθυμία εκδίκησης και λιντσαρίσματος δεν ήταν αυτή που τους έκανε να βγουν από το σπίτι και να συγκεντρωθούν στον "τόπο του εγκλήματος". Δήθεν κοινωνικοποιημένα άτομα, "δούλοι" του like και της καρδούλας, που ξέρουν καλά ότι η ψυχή και η συνείδησή τους δεν είναι καθαρές και υπό αυτό το βάρος θεώρησαν εξιλέωση να αντιδράσουν μαζικά απέναντι στη φερόμενη ως δράστρια. Με τη λογική του "τι θα πει η γειτονιά".
Ας μας πει, όμως, η ανθρωποφάγος γειτονιά με τους δήθεν τιμητές των πάντων που έγιναν έμπλεοι μεσαιωνικής "δικαιοσύνης", τι έκαναν τόσο καιρό; Λιάγκας, Σκορδά, Ζήνα, Ευαγγελάτος και λίγο από Νικολούλη συνέθεταν την καθημερινότητα, πασπαλισμένη από την ονείρωξη του Netflix, που ξετυλίχθηκε ωσάν το φιλμ ταινίας θρίλερ μπροστά στα μάτια τους.
Από τη μία η στυγνή δολοφόνος, αρρωστημένα κοινωνιοπαθής που πίστευε πως έκανε το τέλειο έγκλημα. Απεχθής συμπεριφορά, μία προσωπικότητα μέσα στο σαθρό εγώ της που θεώρησε ότι κέρδισε τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Ουόρχολ. Από την άλλη, η "καλή γειτονιά", μία κοινωνία μέσα από μία αποσαθρωμένη καθημερινότητα, αγκαλιά με το παιδί για να το βάλουμε από νωρίς μέσα στο μίσος και τη νοοτροπία του εξαγριωμένου πλήθους του Μεσαίωνα.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου πέρασε στην ιστορία με τα ειδεχθή εγκλήματα της χώρας. Τέλος οποιασδήποτε άλλης συζήτησης. Το μίσος δικαίως μας κυριεύει, το φρικτό έγκλημα δεν θα ξεχαστεί, η ψυχρολουσία δεν θα κοπάσει όσο η υπόθεση είναι σε εξέλιξη και τα Μέσα θα σερβίρουν "σοκ" και "ανατριχίλες". Το πλήθος που συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι της είναι όμως μία υπενθύμιση ότι ζούμε στην κοινωνία του δήθεν. Να ανάψουμε ένα κερί για τις ψυχές των παιδιών, να φτύσουμε τον κόρφο μας και να διπλοκλειδώσουμε όταν περάσει ο ξένος. Κατά την τέλεση των αδικημάτων, όμως, περιορίζονται στο βλέμμα πίσω από την κουρτίνα και ένα μακρόσυρτο "τσ τσ τσ" που συνθέτει τις γειτονιές που έμειναν στην εποχή που οι τηλεοράσεις είχαν σεμέδάκια και το σπίτι μύριζε θυμιατό.
Το κινητό με την 6.5 οθόνη και την σούπερ ντούπερ κάμερα δεν μας κάνει προοδευτικούς: είναι το καθρεπτάκι στους ιθαγενείς. Όσο κι αν η οργή ξεχειλίζει για τη φρικτή ιστορία που γεννήθηκε μέσα από το αρρωστημένο μυαλό της παιδοκτόνου, θα προτιμήσω να καταπιώ κάθε συναίσθημα που αλλοιώνει τον πολιτισμό μου και θα είμαι με τη γιαγιά που άφησε λίγα λουλούδια έξω από την πόρτα του σπιτιού της.
Δείτε επίσης:
Ρούλα Πισπιρίγκου - Ρουγκάλας: Πολλά θολά σημεία στον θάνατο της σπιτονοικοκυράς
«Μιλούσαμε για τα παιδιά και μπέρδευε τα ονόματά τους» – Αποκαλύψεις από την Αγγελική Νικολούλη
Δεν αναλαμβάνει την υπεράσπιση της Ρούλας Πισπιρίγκου ο νέος δικηγόρος
Ένα στυγερό έγκλημα 67 χρόνια πριν – Πώς ο παππούς τής Ρούλας Πισπιρίγκου σκότωσε τη γιαγιά της
Τον γύρο του κόσμου κάνει η είδηση της σύλληψης της Ρούλας Πισπιρίγκου
Στη ΓΑΔΑ η μητέρα και η αδερφή της Ρούλας Πισπιρίγκου
Η συγκλονιστική φωτογραφία από την προσαγωγή της Ρούλας Πισπιρίγκου
