Της Μαρίας Λιονάκη
Κάθε λαός έχει τα δικά του στερεότυπα χαρακτηριστικά. Οι Γερμανοί είναι πειθαρχικοί, οι Σκωτσέζοι τσιγγούνηδες, οι Άγγλοι συνεπείς στα ραντεβού τους και οι Έλληνες …τα ξέρουν όλα! (έχουν κι άλλα βέβαια στερεότυπα , θετικά πολλά, αλλά δεν είναι του παρόντος.)
ΟΙ Έλληνες λοιπόν τα ξέρουν όλα. Από ανέκαθεν. (!) Ανελλιπώς, ανυπερθέτως. Ξέρουν από πολιτική, κυρίως από πολιτική, αυτό είναι το φόρτε τους. Ποιοι «ευθύνονται» για το τέλμα το δημοσιονομικό, φάγανε δηλαδή λεφτά , πώς τα φάγανε, ποια είναι τώρα η ελπίδα του τόπου, ποιος θα φέρει την αλλαγή. Ξέρουν από ποδοσφαιρικά, γι’ αυτό και ωρύονται όταν παρακολουθούν έναν αγώνα ποδοσφαιρικό. « Βάλε μέσα το Σιφουνάκη, βγάλε τον Καθυστερόπουλο. Δεν τον βλέπεις πως σέρνει τα πόδια του;… Πέναντι ήταν! Δεν το σφύριξε ο πουλημένος» Τα δύο αυτά θέματα, τα δημοφιλή, απορροφούν, με τις κονταρομαχίες τους, σε πόλεις, χωριά και διαδίκτυα, άλλα νεύρα, άγχη, ανεκπλήρωτα. Εκτονώνουν άλλα προβλήματα, προσωπικά, του γάμου , της εργασίας, οικονομικά.
Σε μια τρίτη διάσταση οι Έλληνες τα ξέρουν όλα σε θέματα υγείας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να λογομαχεί με φίλο γιατρό. Γράφω σε κείμενο παλιό, με ύφος χιουμοριστικό, τον παρακάτω πραγματικό τηλεφωνικό διάλογο με φίλο γιατρό. « Να μου γράψεις μια αντιβίωση, την αρλαντίν ας πούμε (κι ας την πούμε έτσι) που με ξέρει και την ξέρω , που γνωριζόμαστε προσωπικώς, που έχουμε αμοιβαία συμπάθεια, εμπιστοσύνη, που την έχω ξαναπάρει στο παρελθόν, εγώ και τα παιδιά μου κι έμεινα ευχαριστημένη, να μου τη συνταγογραφήσεις να την πάρω, γιατί με πονάει το αυτί μου…» Θυμάμαι πως ο φίλος γιατρός προσπαθούσε να ανακόψει τη φόρα που είχα πάρει λέγοντας το αυτονόητο: «-Μαρία δεν είναι καραμέλες οι αντιβιώσεις και δεν τις παίρνουμε χωρίς λόγο! Μόνο να πας να σε δει ωτορινολαρυγγολόγος.» Έτοιμη ήμουν να του πω, ποιος ξέρει καλύτερα… αυτός ή εγώ; όταν λίγο συναισθάνθηκα κι έκοψα ταχύτητα. Για να αποδειχτεί φυσικά πως είχε δίκιο αυτός. Πως δεν χρειαζόμουν αντιβίωση.
Τι θέλω με το κείμενο αυτό να πω; Θέλω να πω πως για άλλη μια φορά υπάρχουν άτομα, κάποιοι από εμάς, που αμφισβητούν τις υποδείξεις γιατρών κι αρχών με την αίσθηση ότι είναι στο απυρόβλητο κάθε ιού, με άκρατο εγωισμό. Ο Έλληνας εξάλλου στη φύση του το έχει το ανυπότακτο. Καυχιέται να είναι Ζορμπάς, να τα κάνει όλα μπούλβερη και κουρνιαχτό. Όταν του πουν « κάνε αυτό», θα κάνει από αντίδραση το αντίθετο! Οι άλλοι θα του πουν τι θα κάνει; Τη δική του ζωή, δε θα την ορίσει αυτός; Με αυτή τη λογική (την παράλογη) θα πιει και θα οδηγήσει, το δίκιο του στα πλαίσια βεντέτας θα το βρει μόνος του κλπ Δεν αντιλέγω πως σε δύσκολες στιγμές της Ιστορίας μας αυτό το ανυπότακτο πνεύμα πέτυχε θαύματα, λύγισε υπεράριθμους κατακτητές… μα τώρα είναι κάτι διαφορετικό!
Πολλοί από εμάς, όσο ήταν μακριά το κακό, στην Κίνα, δεν το βάζαμε στο μυαλό μας, μην αντέχοντας να βιώσουμε φόβο, κατάθλιψη, αγωνία. Κάναμε χιούμορ να ξορκίσουμε το κακό. Τώρα όμως; Τώρα που ο ιός έφτασε στη χώρα μας, στο Νομό μας, σχεδόν στο διπλανό στενό; Θα εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι δε θα μας συμβεί; Δε θα νοσήσουμε απ’ αυτόν τον τρομερό ιό; Θα υπερασπιστούμε μια λάθος εννοούμενη ελευθερία, δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε, όποτε το θέλουμε, να πηγαίνουμε όπου θέλουμε; Όταν λέμε ψυχραιμία, εννοούμε αδιαφορία; Είναι δύσκολο να είσαι κλεισμένος στο σπίτι όλη μέρα, αλλά μήπως θα είναι πιο εύκολο να είμαστε άρρωστοι σε ένα Νοσοκομείο ή σε καραντίνα να μην μπορούμε να φτιάξουμε για τους δικούς μας ένα φαγητό; Δεν μπορούμε τον εαυτό μας να τον κάνουμε καλά, να πειθαρχήσουμε σε κάτι αναγκαίο για το καλό μας, για το γενικό καλό; Ατομική, κοινωνική συνείδηση δε διαθέτουμε; Ευαισθησία, αλτρουισμό, φιλότιμο; Συναίσθηση; Ενσυναίσθηση; Γιατροί, ειδικοί τονίζουν τόσες μέρες πόσο ανθεκτικός είναι ο ιός και πόσο εύκολα μεταδίδεται. Τηλεοράσεις και λοιπά μέσα ενημέρωσης τονίζουν πως ο καθένας μας μπορεί να μη νοσήσει ο ίδιος, αλλά να μεταφέρει τον ιό και να αρρωστήσει άτομο από ευπαθή ομάδα, που πιθανώς θα καταλήξει και κάποιοι σχολιάζουν το εξής γελοίο… πως γίνεται για την τηλεθέαση όλο αυτό! Λένε οι γονείς πως δεν μπορούν να κάνουν καλά τα παιδιά τους και να τα κρατήσουν στο σπίτι. Μήπως είναι οι ίδιοι που κρίνουν τους καθηγητές ως ανάξιους να επιβληθούν στις τάξεις τους; Τι έγινε, μήπως στο κυνήγι της ευμάρειας ή με τόσο χρόνο χαμένο στο διαδίκτυο χάσαμε την επαφή με τα παιδιά μας; Δεν μπορούμε να τους μεταδώσουμε ένα μήνυμα σωστό;
Κρίση είναι και θα περάσει. Ως τότε ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ! Ασχολούμαστε με την οργάνωση τους, ένα παραπάνω ενόψει άνοιξης. Διαβάζουμε λογοτεχνία ή παρακολουθούμε διαδικτυακά εκπομπές μορφωτικές για ποιητές, συγγραφείς, ιστορικές, μα και ψυχαγωγικές. Ακούμε μουσική, παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια με τα παιδιά μας, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, φυτεύουμε λουλούδια στο μπαλκόνι μας. Τα παιδιά που ετοιμάζονται για Πανελλήνιες ας εκμεταλλευτούν αυτό το διάστημα διαβάζοντας. Το δικό τους προσωπικό διάβασμα είναι έξαλλου το πιο σημαντικό. Πιο σπουδαίο από φροντιστήρια κλπ. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ. (Δεν είχε ούτε σε άλλα κράτη με καλύτερη οικονομία) Γιατροί, νοσηλευτές, σίγουρα αν χρειαστεί θα υπερβάλλουν εαυτό (ήδη σε κάποιες περιοχές…) ας μη φτάσουμε όμως στο έσχατο σημείο κόπωσης κι εξάντλησής τους. Όσο για το αίσθημα το θρησκευτικό, ας προσευχηθούμε από το σπίτι μας. Μια κυρία σε ένα ρεπορτάζ το απέδωσε πολύ σωστά: « Δεν παρεξηγεί ο Χριστός». Ας αφήσουμε για μια φορά πίσω τον κακό ως Έλληνες εαυτό μας. Ας μην είμαστε ξερόλες κι απείθαρχοι… Ας ακούσουμε τους γιατρούς, τις αρμόδιες υγειονομικές επιτροπές κι ας τηρήσουμε κατά γράμμα τις υποδείξεις τους. Χωρίς αμφισβήτηση. Για το καλό μας…
Βαρύς ο χειμώνας φέτος κι η Άνοιξη αργεί. Μα εσύ χελιδόνι μου μην κουραστείς, μην απογοητευτείς… Με ελπίδα κι όνειρα, να την περιμένεις!
