Γράφει ο δεκανέας αλλαγής
Ένα ακόμα μαύρο απόγευμα και ένα ακόμα πιο ζοφερό Σαββατοκύριακο πρόσφεραν στον κόσμο του ΟΦΗ προπονητής και ποδοσφαιριστές, που δεν λογάριασαν ούτε τα επικίνδυνα (κατά τα κανάλια και τους δημοσιογράφους) καιρικά φαινόμενα, αψήφισαν και το τσουχτερό εισιτήριο κι έδωσαν το "παρών" στο χτεσινό παιxνίδι.
Γιατί το θέαμα που παρακολουθήσαμε για άλλη μια φορά πόνεσε τα μάτια μας, κακοκάρδισε την ψυχή μας, μας έκανε να κάνουμε ζοφερές και άσχημες σκέψεις πως με το καλημέρα στην σούπερ λιγκ, πάμε κατευθείαν στο... βοήθα Παναγιά !
Αυτή η εικόνα δεν είναι ομάδα Α’ Εθνικής! Αυτό δεν είναι θέαμα για να αφιερώσεις το απόγευμα σου για να περάσει η ώρα σου!
Αυτός δεν είναι ο ΟΦΗ που ονειρευόμασταν πως θά' ρθει μετά από 3,5 χρόνια στην πρώτη κατηγορία... δυστυχώς αυτός ο ΟΦΗ δεν έλειψε από κανέναν μας!
Γιατί ασφαλώς και ξέραμε πως με την κλήρωση του πρωταθλήματος δεν είχαμε να περιμένουμε πολλά από τα πρώτα τρία παιχνίδια στο Γιεντί Κουλέ, αλλά κανείς δεν περίμενε πως θα γινόμασταν σάκος του μποξ για τους μεγάλους αντιπάλους μας!
Πως παίζουμε χωρίς τερματοφύλακα... πως ό,τι πάει μέσα, είτε από σέντρα, είτε από στημένο γράφει (ακόμα και οι αδαείς ξέρουν πως δεν πας πουθενά χωρίς έναν σπουδαίο τερματοφύλακα κι εμείς στο νέο και άπειρο Στρέζο προσθέσαμε έναν μέτριο γκολκήπερ)! Πως δεν έχεις Σέντερ μπακ και σε κάθε αγώνα αλλάζεις και σχήμα; Πως οι ξένοι που πήρες ο ένας ήταν εκτός 18αδας κι ο άλλος γυάλιζε τον πάγκο.. πως δεν έχεις κάποιο σχέδιο για να φτάσεις στην αντίπαλη περιοχή, πως ίσως αυτή την περίοδο παίζεις μακράν το χειρότερο ποδόσφαιρο στην κατηγορία.
Δεν ξέρω αν αυτό που λένε ισχύει πως για τα λεφτά που είχες το καλοκαίρι, με αυτούς τους παίκτες μπορούσες να πορευτείς, αλλά η χθεσινή εικόνα έλεγε πως αν εξαιρέσεις λίγο τον Αραβίδη, λίγο το Μιχόγιεβιτς και άντε το φιλότιμο Παπαστεργιανό, κανείς άλλος δεν χωρά σε ομάδα Α’ κατηγορίας!
Δεν ξέρω πραγματικά πόσες ασπίδες προστασίας μπορεί ακόμα να βγάλει (από την όλο και μειούμενη φαρέτρα του) ο Νίκος Παπαδόπουλος, αλλά αυτή η ομάδα με το θέαμα, την ποιότητα και κυρίως την έλλειψη συναίσθησης πως άλλο η Β’ κι άλλο η Α’ Εθνική, δεν πάει πουθενά κι ο Δεκέμβριος είναι μακριά για να πάρεις 5-6 ενδεκαδάτους παίκτες, αλλά η ζημιά έχει γίνει!
Τον κόσμο που σε στήριξε και σε έφερε εδώ που σε οδήγησε τα πέτρινα χρόνια μόνος του στα δύσκολα, κατάφερες να τον ξενερώσεις και κινδυνεύεις (αν δεν φέρεις κάτι στις αποσκευές σου, στον πρώτο με τα κοντομάνικα κιόλας πρόωρο τελικό με τη Λαμία) να παίξεις με τον Ολυμπιακό, μεταξύ συγγενών και φίλων !
Κι αυτή η ζημιά δύσκολα διορθώνεται...
