Του Δεκανέα Αλλαγής
Αν κάποιος εξωγήινος πέσει στην Ελλάδα του 2022 και ανοίξει την τηλεόραση, πιθανότατα θα πιστέψει πως βρίσκεται σ’ ένα τόπο όπου τα πάντα έχουν λυθεί και δρομολογηθεί και το μόνο που ασχολούνται οι νεοέλληνες είναι η Ρούλα Πισπιρίγκου!
Βέβαια υπάρχει περίπτωση - ο εξωγήινος- να πάει να γεμίσει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου του ή να χρειαστεί τα απαραίτητα απ’ το σουπερμάρκετ, οπότε μάλλον θα κατάλαβε πως σ’ αυτόν τον τόπο μάλλον ψυχιατρείο χρειάζονται ή πιθανότατα αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε κανονικό φρενοκομείο όπως έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Καραμανλής, που ευτυχώς γι’ αυτόν ζούσε σε μιαν άλλη εποχή!
Όσο κι αν είναι το έγκλημα του αιώνα, όσο κι αν δεν το χωρά ο νους τα όσα φαίνεται να οδήγησαν στο θάνατο στα τρία παιδιά από την Πάτρα, αυτό που συμβαίνει εδώ και μέρες στην Ελληνική τηλεόραση είναι αδιανόητο! Τα χουμε δει και τα έχουμε ακούσει όλα: Για την Πισπιρίγκου, την αδελφή, τη μάνα και τον πατριό της, την κουμπάρα της, τη σπιτονοικοκύρισσα της, τα ανήψια της, το γραφειο τελετών που κήδεψε τη γυναίκα, τη χαρτορίχτρα της, την καφετζού της.
Το Μάνο Δασκαλάκη, τους φίλους του, τους συμπαίκτες του, τον πατέρα του, το γείτονα του, το σημαίακι όταν έκανε την επόπτη η Ρούλα, τα πάντα όλα, μόνο ο Ζελένσκι δεν έχει τοποθετηθεί ακόμα, προφανώς περιμένουν την Πέμπτη που θα μιλήσει στο κοινοβούλιο για να του κάνουν κάποια επίκαιρη ερώτηση!
Ποτέ η ελληνική τηλεόραση δεν είχε μέτρο, τώρα όμως μου φαίνεται πως έχει χαθεί η μπάλα εντελώς! Βγαίνει ο πάσα εις και λέει την παρόλα του, κι όλοι γίναμε Νικολούληδες και Λαμπρόπουλοι( έστω κι αν ο τελευταίος σίγουρα μέσα στο χαμό δείχνει να ξεχωρίζει )!
Αλλά δεν μπορεί να ναι μόνο αυτή η σημερινή ειδησεογραφία στην Ελλάδα! Δεν μπορεί να ξεχειλώνεται ένα θέμα που έχει πάρει το δρόμο του, σε αστυνομικό μυθιστόρημα σαν του Γιάννη Μαρή, σ’ ένα ρεσιτάλ κοινοτυπίας, ανούσιων λεπτομερειών, όπου ο καθένας έχει και κάτι να πει, μόνο για να το πει, για να προλάβει εκείνον που το πέταξε πρώτος στο κανάλι του, για λίγη ακόμη τηλεθέαση, χωρίς μέτρο, χωρίς έλεγχο, χωρίς φραγμό!
Άραγε υπάρχουν όργανα που βλέπουν τι λέει, πως το λέει και πως το διασταυρώνει αυτός που το λέει; Υπάρχει Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο που λέγαμε παλιά, υπάρχουν Ενώσεις Συντακτών, ή όλα πια γίνανε βορά σ’ ένα φρικτό θέαμα, εκείνων που αρέσκονται να βλέπουν από την κλειδαρότρυπα το δράμα που συντελείται δίπλα τους, που αφού « πουλάει» άστο να… τσουλάει;
Τα ξεχάσαμε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας; Τον πόλεμο, τη φρίκη που προκαλεί ο Πούτιν και η συμμορία του; Την ακρίβεια, το ράλι της ενέργειας και τα τιμολόγια της ΔΕΗ; Τον κόσμο που ζει σε μια ιδιότυπη φτώχεια και σκέφτεται αν και πως θα πάει στο σούπερ μάρκετ;
Ή απλά προσφέρουμε στο πεινασμένο πλήθος, που το αντιμετωπίζουμε σαν κοπάδι ( κι ας συμβάλουμε κι εμείς πρωτίστως που έγινε όχλος είτε έξω από το σπίτι στην Πάτρα είτε μπροστά από τα δικαστήρια στην Ευελπίδων) θεάματα αφού έχουν ξεχάσει τον άρτο;
Ζούμε στιγμές ενός δημοσιογραφικού μεσαίωνα και πραγματικά θα ήταν ελπιδοφόρο αν βλέπαμε κάποιο φως στο Τούνελ… αλλά χωρίς τη Νικολούλη.
Γιατί από κάρβουνο πια μπαφιάσαμε!
Φωτογραφία Eurokinissi
