Του Κωστή Ε. Μαυρικάκη
Υπάρχει ένα χωρίο στον Πλάτωνα, που μαθαίναμε κάποτε έφηβοι στο σχολείο. Υπαινίσσομαι το διάλογο «Μενέξενο». Εκεί όπου η φράση «πάσα Επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία ου σοφία φαίνεται» ηχεί ακόμη φαντάζομαι στ’ αυτιά πολλών μετόχων της παλαιάς (Ελληνικής) Παιδείας. Και που συχνά αποτελούσε «θέμα» του μαθήματος της Έκθεσης, για να αναπτυχθεί η ακολουθητέα ανθρωπιστική παράμετρος στην αποστολή κάθε Επιστήμης. Έτσι όπως αυτή διδάχτηκε στην οικουμένη από τις Αξίες του κλασικού Ελληνικού Πνεύματος. Δεν ξέρω αν πολλοί από τους αναγνώστες, ρισκάρουν σήμερα την επίκληση αυτής της φράσης. Όμως τούτο είναι μάλλον το κύριο επίγραμμα, που ως προς την διαπιστωτική του απουσία, μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τις φρικαλέες και τραγικές μέρες που ζούμε από κάθε άποψη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η φρίκη που καθ’ ολοκληρία του εικοσιτετραώρου ξεδιπλώνεται από τις τηλεοπτικές οθόνες, και εννοώ τη φρίκη όχι αυτή καθεαυτή της πανδημίας, αλλά την άλλη την χειρότερη, την επαχθέστερη, εκείνη του εκφοβισμού και της παραπληροφόρησης, δεν ξέρω αν έχει ιστορικό προηγούμενο. Στο βιβλίο του «Η Νύχτα» ο Πωλονοεβραίος Ελί Βιζέλ, ένας από τους λιγοστούς επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος των κρεματορίων και των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί, ένας «αγγελιοφόρος της Ανθρωπότητας» όπως τον αποκάλεσε η Σουηδική Ακαδημία το 1986 όταν του απένειμε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, αν ζούσε σήμερα, θα εμπνεόταν και θα απέδιδε με ακόμη μεγαλύτερη ζωντάνια, την άλλη, την άρρητη φρίκη του μαζικού εκφοβισμού και των ψυχολογικών κρεματορίων που ζει η Ανθρωπότητα καθημερινά. Και που πλέον κανένας δεν μπορεί να ανακόψει τη βαρβαρότητα της επέλασής της. Ζούμε έναν πόλεμο διαρκείας με αόρατους βομβαρδισμούς. Ποτέ άλλοτε, ούτε στους δυο μεγάλους παγκοσμίους πολέμους η ανθρωπότητα και η χώρα μας δεν θρηνούσε καθημερινά τόσους νεκρούς. Οι αντοχές της Επιστήμης για την θωράκιση της ανθρώπινης ζωής δοκιμάζονται ανελέητα και για περισσότερο από έναν χρόνο. Οι αντίστοιχες αντοχές των πολιτών έχουν εκλείψει. Στην παρατεταμένη αρχαιοελληνική Τραγωδία αργεί να φανεί ο από Μηχανής Θεός που θα φέρει την κάθαρση από το άγος αυτής της φρίκης. Ωστόσο, σε αυτόν τον αδυσώπητο πόλεμο, μαίνεται ένας άλλος, πιο οδυνηρός πόλεμος χαρακωμάτων. Ο πόλεμος των στυγνών οικονομικών συμφερόντων κάθε ατομικού ή συλλογικού μορφώματος που φιλοδοξεί να έχει μέρισμα στην αναδιανομή των ισχυρών μελλοντικών οικονομικών ρόλων και με οποιονδήποτε θεμιτό, αλλά κυρίως αθέμιτο τρόπο, από τις συνέπειες αυτής της οικουμενικής επιδημιολογικής κρίσης. Με πρώτες και κύριες τις παγκόσμιες φαρμακοβιομηχανίες και τα ισχυρά μέσα ενημέρωσης που κατευθύνουν την είδηση. Κατασκευασμένη ή μη. Αντικειμενική ή με σκοπιμότητες. Αληθινή ή ψεύτικη.
Παρακολουθούμε όλοι οι συμπολίτες, άναυδοι και χωρίς δύναμη να τον ανασχαίσουμε, τον δίχως όρια παγκόσμιο πόλεμο εμπορικών συμφερόντων των εταιρειών παραγωγής του εμβολίου, πάνω στα άταφα πτώματα της πανδημίας, που έχει ξεσπάσει δίχως καν να τηρούνται στοιχειώδη προσχήματα που διαχωρίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό από τα κτηνώδη και βάρβαρα ένστικτα. Εκείνα που τον κάνουν να ξεχωρίζει από το ζωικό βασίλειο. «Να μην κάνετε το εμβόλιο της AstraZeneca, γιατί προκαλεί θρομβώσεις» λένε οι μεν. Όχι «να το κάνετε, είναι ασφαλές» λένε οι δε. Στο παιχνίδι παγκόσμιοι και εθνικοί θεσμικοί φορείς. Και τα δυο στρατόπεδα, το καθένα με το διάδημα του αλάθητου επιστημονικού μανδύα και την τήβεννο του ερευνητικού, βρίσκουν άσυλο σε κρατικά και ιδιωτικά τηλεοπτικά παράθυρα για να γίνουν μερισματούχοι στον μετακορωνοϊκό Κόσμο. Κάποιοι, που δεν είναι καν μέλη της εθνικής Επιτροπής Λοιμωξιολόγων, από διάφορες πρωτεύουσες της Δύσης, είναι οι πλέον περιζήτητοι για επιστημονικά καλλιστεία από τα ΜΜΕ για να αναλύσουν, τι ανήρτησαν στα στέκια του παγκόσμιου ηλεκτρονικού κατιναριού. Έλληνες επιστήμονες, κατά τα άλλα εγνωσμένου κύρους στις χώρες που διαπρέπουν, δίνουν καθημερινά «γραμμή» στη χώρα από τηλεοπτικά παράθυρα επιχειρήσεων που εμπορεύονται την είδηση με καθαρό και μοναδικό κριτήριο το οικονομικό κέρδος της αποκλειστικότητά της. Την ημερήσια διάταξη σε αυτόν τον πόλεμο δεν τον δίνει πια η συντεταγμένη Κυβέρνηση του τόπου. Ατυχώς, και αυτό είναι το δράμα, την δίνουν οι στυγερές εμπορικές επιχειρήσεις που μονοπωλούν την είδηση, οι «λαγοί» των τεραστίων οικονομικών συμφερόντων που διακυβεύονται δίπλα στην καθημερινότητα της παγκόσμιας Δαντικής Κόλασης. Το ανθρώπινο κοπάδι ανήμπορο παρακολουθεί. Αλήθεια πως θα ήταν, αν σε έναν συμβατικό αληθινό πόλεμο της χώρας, έβγαιναν ελεύθερα στα τηλεοπτικά παράθυρα για να κρίνουν ή να σχολιάζουν ή να δίνουν οδηγίες σχεδιασμού για τις μάχες και τη διάταξη των στρατευμάτων και των επιχειρήσεων; Η επικοινωνιακή διαχείριση του επιδημιολογικού πολέμου στην Ελλάδα, έχει ξεφύγει από τον έλεγχο της συντεταγμένης εξουσίας και έχει παταγωδώς περάσει σε άνομα οικονομικά ολιγοπώλια που ελέγχουν την είδηση. Και αυτή η διασπορά των νέων, που δεν διαφέρει από τον μαζικό εκφοβισμό της Κοινωνίας είναι μια νέα μορφή ναζιστικών κρεματορίων. Τα νέα κρεματόρια που πολύ φοβάμαι ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, οι κυβερνήσεις όλου του Κόσμου, είναι ανίσχυρες να αποτρέψουν πια…
Θυμήθηκα όμως τον Σεφέρη στην αποστροφή της απάντησης του Οιδίποδα στο αίνιγμα που του έθεσε η Σφίγγα στο δρόμο για τη Θήβα: «- Ο Άνθρωπος!» ήταν η απόκριση του Οιδίποδα. Ήταν η λέξη που έκανε το φοβερό τέρας να λυγίσει. Έχει πολλά «Τέρατα» που πρέπει να καταστρέψει σήμερα, σε τούτες τις φρικτές ώρες η Ανθρωπότητα. Μα πιο πολύ το Τέρας της πανουργίας και της φοβικότητας που η ίδια ανέχεται, και η ίδια εκτρέφει. Είναι μάλλον πια, ουτοπία να ξαναβρεθεί ο χαμένος «Άνθρωπος»…
Στο «Προφητικόν» του Άξιον Εστί η ψύχραιμη ενόραση της ποίησης, χωρίς ν’ αφήσει τίποτα, τα είπε όλα:
«Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις;
- Βλέπω τους Εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας, το κέρδος των δικών τους πτωμάτων».
Φωτογραφία: Περιμένοντας το εκτελεστικό απόσπασμα. Χαρακτική από έργο της Βάσως Κατράκη (1914-1988).