Ο Ντομινίκ Στρος Καν δεν ήταν απλά και μόνο ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ. Ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν ο εν δυνάμει σωτήρας της ΕΕ, τη στιγμή που εκείνη στροβιλιζόταν σε μία πρωτοφανή δημοσιονομική κρίση. Ήταν ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας, ο οποίος διεκδικούσε να αναλάβει και τα ηνία της Γηραιάς Ηπείρου από τη Γερμανία και να δώσει πνοή σε ένα ευρωπαϊκό όραμα που ξεθώριαζε μέρα με την μέρα. Ήταν εκείνος που χειριζόταν παγκόσμιους ηγέτες και διεθνείς κρίσεις, όπως οι ακροβάτες τα σκοινιά. Ως εκ τούτου, η πτώση του ήταν ηχηρή.
Το ντοκιμαντέρ του Netflix μπορεί να μην περιέχει τη μαρτυρία του ίδιου του Στρος Καν (δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση), αλλά είχε τέτοια «χειρουργική» ακρίβεια, που τον έκανε εκ των υστέρων να δηλώσει πως επιτέλους υπάρχει εκεί και η δική του εκδοχή. Το ντοκιμαντέρ για εκείνη την πολύκροτη υπόθεση βγήκε χθες στον αέρα του αμερικανικού δικτύου και όλα δείχνουν ότι θα σπάσει ρεκόρ τηλεθέασης.
Ο τίτλος του είναι «Σουίτα 2806: η κατηγορία». Είναι ο αριθμός του δωματίου του Sofitel, πίσω από την κλειστή πόρτα του οποίου έλαβαν χώρα την 14η Μαΐου του 2011 τα γεγονότα που όχι μόνο υποχρέωσαν τον Στρος Καν να εγκαταλείψει το τιμόνι του ΔΝΤ, αλλά και να πεταχτεί έξω από την πολιτική ζωή της Γαλλίας, της οποίας πιθανότατα θα γινόταν ο επόμενος πρόεδρος.
Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε τέσσερα ωριαία επεισόδια. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιεί κανείς παρακολουθώντας το είναι η ηχηρή απουσία του Στρος Καν. Ο ίδιος δεν είχε καμία ανάμιξη. Όπως προαναφέραμε, οι υπεύθυνοι της σειράς δήλωσαν ότι αρνήθηκε να κάνει το οποιοδήποτε σχόλιο.
Το ντοκιμαντέρ αφού δίνει τη γενική εικόνα, μέσα στην οποία εκδηλώνεται το σκάνδαλο, στη συνέχεια κατά βάση αποτυπώνει τα γεγονότα μέσω της οπτικής και της αφήγησης της καμαριέρας Ναφισάτου Ντιάλο. Χτίζεται σταδιακά μία συναισθηματική ταύτιση του θεατή μαζί της. Η δύσκολη παιδική ηλικία, η μάχη της να μεγαλώσει την κόρη της, η απώλεια του δεύτερου παιδιού της και το γεγονός ότι ήρθε μετανάστρια στις ΗΠΑ, κυνηγώντας μία καλύτερη ζωή στρώνουν το χαλί για τη διήγηση των επίμαχων στιγμών.
«Όπως κάθε Σάββατο, φόρεσα τη στολή μου, πήρα τον καφέ μου και ξεκίνησα τη δουλειά. Πριν ακόμη φτάσω στο δωμάτιο, είδα έναν υπάλληλο να βγαίνει με έναν δίσκο. Τον ρώτησα: "Είναι αναχώρηση;". Μου απάντησε πως ναι... Χτύπησα την πόρτα και επανέλαβα: "Υπηρεσία δωματίου" τρεις φορές. Κανείς δεν μου αποκρίθηκε. Χρησιμοποίησα το κλειδί μου. Άνοιξα την πόρτα... Η σουίτα ήταν τεράστια. Μπήκα και δεν παρατήρησα ούτε βαλίτσες, ούτε τίποτα. Στο γραφείο δεν υπήρχε υπολογιστής. Τίποτα. Αυτός ο άνδρας ήρθε προς το μέρος μου. Γυμνός».
Συνεχίζει περιγράφοντας λεπτομερώς την σεξουαλική πράξη. «Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Περίμενα να κάνει ό,τι ήθελε. Μετά από όλα αυτά ήμουν συντετριμμένη. Ένιωθα βρόμικη. Όλα ήταν λερωμένα. Τράπηκα σε φυγή» κατέληξε στην περιγραφή της. Από εκεί και πέρα τον λόγο παίρνουν οι υπεύθυνοι της ασφάλειας του ξενοδοχείου, η έλευση της αστυνομίας, η σύλληψη του Στρος Καν στο αεροπλάνο που θα τον μετέφερε στο Παρίσι και όλα όσα ακολούθησαν.
Και ενώ η αφήγηση της καμαριέρας, των υπεύθυνων της ασφάλειας του ξενοδοχείου και των αστυνομικών που χειρίστηκαν την υπόθεση δείχνει να «δένει» και λογικά και συναισθηματικά την κατηγορία, σιγά-σιγά το ντοκιμαντέρ καταγράφει γεγονότα που προκαλούν ρήγματα σ’ αυτή την αφήγηση. Μας δείχνει π.χ. τους δύο άνδρες της ασφάλειας του ξενοδοχείου να αγκαλιάζονται και να χορεύουν ενθουσιασμένοι που η καμαριέρα δέχτηκε να καταγγείλει τη σεξουαλική επίθεση, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται. Εκτός κι αν έφεραν σε πέρας μία αποστολή…
Λίγο αργότερα αποκαλύπτεται ότι βρέθηκε τραπεζικός λογαριασμός της φτωχής μετανάστριας καμαριέρας με 60.000 δολάρια, τα οποία δεν μπορούσε πειστικά να δικαιολογήσει κι όταν είπε ότι της τα έδωσε κάποιος επιχειρηματίας, αυτός αποδείχθηκε ότι ήταν φυλακισμένος στην Αριζόνα. Από την έρευνα της εισαγγελίας αποδείχθηκε ότι η ιστορία του βιασμού από στρατιώτες στην πατρίδα της που είχε εξιστορήσει με πολλές λεπτομέρειες και ατελείωτο κλάμα η Ναφισάτου Ντιάλο για να εξασφαλίσει άδεια παραμονής στις ΗΠΑ ήταν ολοκληρωτικά ψευδής.
Το σημαντικότερο είναι, ίσως, ότι οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ φωτίζουν μέσα από μαρτυρίες την εκδοχή ότι η όλη υπόθεση ήταν στημένη από τον κύκλο του τότε Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Αυτός έβλεπε τον Στρος Καν ως επικίνδυνο πολιτικό αντίπαλο και γι’ αυτό είχε φροντίσει να έχει πληροφορίες για την έκφυλη ζωή του. Τα στοιχεία που παραθέτει το ντοκιμαντέρ είναι αρκούντως πειστικά υπέρ αυτού του σεναρίου.
Μπορεί ο Στρος Καν να μην λέει τη δική του εκδοχή, αλλά το κάνουν άλλοι για λογαριασμό του και μάλιστα όχι μόνο οι τότε δικηγόροι του. Το ντοκιμαντέρ μπορεί να μη δίνει κατηγορηματική απάντηση στο ερώτημα τι συνέβη εκείνη την ημέρα στη σουίτα του Sofitel, αλλά ανοίγοντας τη βεντάλια σε όλες τις πλευρές δεν σου επιτρέπει να διολισθήσεις εύκολα στη μία ή την άλλη πλευρά, αν και η αμερικανική κοινή γνώμη διχάστηκε.
Το ντοκιμαντέρ εμμέσως πλην σαφώς, μέσω μαρτυριών και στοιχείων, αμφισβητεί μεν την κατηγορία,αλλά δεν χαρίζεται στον Στρος Καν. Φωτίζει και την υπόθεση ανάλογης σεξουαλικής επίθεσης, που μετά το σκάνδαλο κατήγγειλε ότι είχε υποστεί από τον ερωτύλο πολιτικό μία τότε νέα δημοσιογράφος. Φωτίζει, επίσης, και το σκάνδαλο με τα όργια που οργάνωνε για λογαριασμό του Στρος Καν ένα κύκλωμα με πόρνες στο ξενοδοχείο Carlton. Και ήταν αυτό το σκάνδαλο που έσπασε την σύζυγο κατηγορούμενου Αν Σινκλέρ. Η διάσημη δημοσιογράφος τον στήριξε ψυχολογικά, συναισθηματικά και υλικά με κάθε τρόπο στην περιπέτειά του στις ΗΠΑ, αλλά το τελευταίο πλήγμα δεν το άντεξε και τον χώρισε.
