Του Κώστα Μπογδανίδη
Πραγματικά δεν σταματούν ποτέ να υπάρχουν οι θεωρίες συνωμοσίας. Όπως και τώρα έτσι και στον Μεσοπόλεμο. Μια μαϊμού, ένας βασιλιάς, ένας μεγάλος έρωτας. Αλήθεια πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εάν εκείνη την ημέρα του Σεπτεμβρίου ένας πίθηκος δεν δάγκωνε τον βασιλιά Αλέξανδρο με τραγική συνέπεια για τη ζωή του; Και για την χώρα ολόκληρη…Ο βασιλιάς εξέπνευσε στις 12 Οκτωβρίου 1920 και μαζί του λες και άνοιξαν οι ουρανοί κι ο ασκός του Αιόλου όλη η οργή των Θεών: ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές, η κυβέρνηση άλλαξε, ο Κωνσταντίνος ξαναγύρισε στο θρόνο και λίγο μετά η Μικρασιατική Καταστροφή...
Νωρίτερα ο Κωνσταντίνος είχε εκδιωχθεί και στο θρόνο ανέβηκε ο Αλέξανδρος. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις μαίνονταν στα Βαλκάνια και μια τραγωδία χτύπησε την Ελληνική Βασιλική Οικογένεια. Όλα άρχισαν ένα πρωινό στο κτήμα του Τατοΐου.
Στις 17 Σεπτεμβρίου ο Αλέξανδρος είχε συνάντηση με την ατυχία. Έκανε τον συνηθισμένο περίπατό του με την «Πακάρ» του, στο πίσω κάθισμα της οποίας ορθωνόταν υπερήφανο το αγαπημένο του αλσατικό λυκόσκυλο, ο «Φριτς», δώρο των Άγγλων στρατιωτών του βαλκανικού μετώπου προς τον βασιλέα.
Είχε προηγηθεί άγριος καβγάς του Φριτς από το αφεντικό του, γιατί το λυκόσκυλο, παίζοντας τρελά, είχε παρασύρει και είχε σπάσει τον μεγάλο καθρέπτη του υπνοδωματίου του νεαρού άνακτα. Πηγαίνει στο ξύλινο σπιτάκι του Γερμανού Στουρμ, επόπτη του βασιλικού κτήματος. Ξαφνικά ο Φριτς πηδάει στο έδαφος και ορμάει εναντίον μιας θηλύκιας μαϊμούς, ράτσας μαγώτος (magotos).
Ο Αλέξανδρος κινείται να αποσπάσει τη μαϊμουδίτσα από το στόμα του λυκόσκυλου. Και τότε αισθάνεται ένα δυνατό πόνο ψηλά στην αριστερή . Ήταν ο αρσενικός μαγώτος, ο Μόριτς, που όρμησε εξαγριωμένος να υπερασπιστεί την «αγαπημένη» του. Ο Αλέξανδρος έσπρωξε βίαια τη μαϊμού και αυτή τον δαγκώνει και στο χέρι. Ο βασιλιάς σφαδάζει από τους πόνους. Το τραύμα αρχικά θεωρήθηκε επιπόλαιο, όμως μολύνθηκε και ο βασιλιάς πέθανε στις 12 Οκτωβρίου.
Θεωρίες συνωμοσίας….
Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα καλλιεργούνται ιστορίες συνωμοσίας στην Ελλάδα. Το ζήσαμε και πρόσφατα άλλωστε. Ο θάνατός του Αλέξανδρου έγινε αντικείμενο άγριας εκμετάλλευσης από την πλευρά των ακραίων κυρίως αντιβενιζελικών.
Πολλοί διέδωσαν ότι ο θάνατος ήταν μια πράξη δολοφονίας, ως εάν ήταν εύκολο να στηθεί όλο αυτό το «σκηνικό», με την επίθεση του Φριτς κατά της μαϊμουδίτσας, την αυθόρμητη κίνηση του βασιλιά να τους χωρίσει και την επίθεση που δέχτηκε από τον Μόριτς, τον εξαγριωμένο σύντροφό της.
Μια μάλιστα εφημερίδα, η «Νέα Ημέρα», έγραψε ότι ο Βενιζέλος είχε αναθέσει να εμβολιάσουν τον πίθηκο με λύσσα, για να δαγκώσει τον Αλέξανδρο! Ο Βενιζέλος, όταν το διάβασε, εξεμάνη και έδωσε εντολή να ασκηθεί δίωξη εναντίον του εκδότη!
Την ίδια μέρα του θανάτου του Αλέξανδρου η κυβέρνηση εκδίδει και δημοσιεύει «διάγγελμα επί τω θανάτω του Βασιλέως Αλεξάνδρου». «Προς τον λαόν. Μετά βαθυτάτης οδύνης το Υπουργικόν Συμβούλιον αγγέλλει εις τον λαόν τον θάνατον της Α. Μεγαλειότητος του Βασιλέως Αλεξάνδρου, επελθόντα σήμερον, ώραν 4ην και 10’ μ.μ. Την οδύνην καθιστά οξυτέραν όχι μόνον τον νεαρόν της ηλικίας του αγαθού Βασιλέως, αλλά και το ότι δεν επέζησε να βασιλεύση Ελλάδος, ήτις τοσούτον εμεγαλύνθη επί των ημερών αυτού». Στο ίδιο διάγγελμα γίνεται λόγος και για την ανάγκη αντικατάστασης του βασιλιά από αντιβασιλέα. Πράγματι, ο Ελευθ. Βενιζέλος κάλεσε τη Βουλή, αν και είχε διαλυθεί εν όψει των εκλογών της 1ης/14ης Νοεμβρίου 1920, η οποία εξέλεξε ως αντιβασιλέα τον δαφνοστεφή ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη (στις 15/28 Οκτ. 1920).
Στους γονείς του Αλέξανδρου δεν επετράπη να παραστούν στην κηδεία. Μονάχα στη γιαγιά του, τη βασίλισσα Όλγα, επετράπη να παρευρεθεί στις τελευταίες ώρες του εγγονού της. Δυστυχώς η θαλασσοταραχή δεν επέτρεψε στη γηραιά βασίλισσα να τον προλάβει ζωντανό. Έφτασε με καθυστέρηση είκοσι τεσσάρων ωρών. Τον είχαν ταριχεύσει και ντύσει με τη μεγάλη στολή. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο. Όταν τον είδε η Όλγα ψιθύρισε:
«Τι ωραίος που είναι ο Αλέξανδρός μου...
Το παιδί μου θ’ αναπαυθεί στον Παράδεισο...
Το παιδί μου ήταν καλό».
Η κηδεία έγινε λίγες μέρες αργότερα, στη Μητρόπολη των Αθηνών. Ο Αλέξανδρος θάφτηκε στο Τατόι, κοντά στον τάφο του αγαπημένου του παππού, του Γεώργιου Α΄.
