Οι δυσκολίες και οι ακραίες καταστάσεις που βίωσε ο Αχμάντ Σέερ στην Συρία αντανακλώνται μέχρι σήμερα στα έργα του. Ζει πλέον στο Βέλγιο και ζωγραφίζει: «__Αυτή είναι η Γκουέρνικα της Συρίας. Τη ζωγράφισα το 2017. Ένωσα αυτό που ζωγράφισε ο Πικάσο με αυτό που αισθανόμουν από τον πόλεμο στην Συρία. Αυτό που είδε ο Πικάσο ήταν πραγματικά απίστευτο. Είχε τον δικό του τρόπο να παρατηρεί και να μετουσιώνει πολύ έντονα τον πόνο και το σοκ».
Ο 40χρονος καλλιτέχνης από το Χαλέπι, δεν ήθελε να εγκαταλείψει τη χώρα του. Μια μέρα όμως δεν του έμεινε άλλη επιλογή: έπρεπε να πολεμήσει ή να φύγει στο εξωτερικό: «Ήμουν σε ένα λεωφορείο. Ήμουν δάσκαλος. Κάποιος από τον στρατό μπήκε μέσα και άρχισε να ζητά ταυτότητες. Με ρώτησε ποια ήταν η στρατιωτική εκπαίδευση που είχα πάρει κατά τη διάρκεια της θητείας μου. Δεν ήθελα να φύγω από την Συρία. Αλλά δεν ήθελα να εμπλακώ στον πόλεμο. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να κάνω».
Ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία κλιμακώθηκε πολύ γρήγορα. Ξένες δυνάμεις υποδαύλισαν την σύγκρουση εντός της χώρας, οδηγώντας την κατάσταση στα άκρα: «Ο πόλεμος δεν ήταν μόνο μεταξύ Σύριων. Έτσι ξεκίνησε και αυτό υποτίθεται ότι ήταν. Στη συνέχεια όμως η Ρωσία ενεπλάκη στον πόλεμο για να στηρίξει τον σύμμαχό της. Βοήθησε με τα όπλα της από τον αέρα».
Η πολιτοφυλακή που υποστηριζόταν από το Ιράν βρέθηκε στο πλευρό του προέδρου της Συρίας Μπασάρ Αλ Άσαντ. Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης είχαν οικονομική στήριξη από τις χώρες του Κόλπου. Αλλά η Ρωσία άλλαξε εντελώς την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Η ρωσική «Αποστολή στην Συρία» ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2015, δύο μήνες αφού ο Αχμάντ εγκατέλειψε την χώρα.
«Αυτό που βλέπετε τώρα είναι κάτι που έζησα. Όταν βομβαρδίστηκε το σχολείο μου, το σχολείο που πήγαινα μικρός, ήταν μια τέτοια στιγμή. Έζησα τέτοιες στιγμές πολλές φορές. Και η εικόνα της φυγής της οικογένειάς μου είναι μια εικόνα κολλημένη στο μυαλό μου. Δεν μπορεί να φύγει. Δεν μπορώ να την ξεχάσω. Είναι αδύνατον» τονίζει ο καλιττέχνης.
Ο Αχμάντ αναγκάστηκε να περάσει στην Τουρκία και μετά στην Ελλάδα για να καταλήξει τελικά στο Βέλγιο. Εκεί μπόρεσε να κάνει μια νέα αρχή, αφού έγινε δεκτή η αίτηση ασύλου του. Μένει στην Αμβέρσα. Σύντομα κατάφερε να φέρει κοντά του τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του: _«Είναι μια νέα περίοδος της ζωής μου. Μια νέα περίοδος που δεν είναι ούτε θετική, ούτε αρνητική. Είναι μια νέα εποχή που μπορώ να πω ότι είμαι άπατρις. Ή ότι ψάχνω για μια νέα πατρίδα για μένα και την οικογένειά μου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζω αν η λέξη πρόσφυγας θα με ακολουθεί για πάντα. Εννοώ ότι ακόμη κι αν πάρω την ευρωπαϊκή υπηκοότητα, θα παραμείνω πρόσφυγας; Ή θα είμαι ένας πολίτης; Δεν γνωρίζω αν όλο αυτό κρατήσει για λίγο ή είναι κάτι μόνιμο». _
