Στο μοναδικό δάσος του Σελάκανου περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2021.
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε αναφέρεται ότι:
Το δάσος του Σελάκανου βρίσκεται 35 χλμ Β.Δ. της Ιεράπετρας, νότια της κορυφής Αφέντης Χριστός της Δίκτης. Είναι ενταγμένο στο πρόγραμμα Νatura 2000, θεωρείται από τα σπουδαιότερα δάση στη Μεσόγειο και από τα σημαντικότερα διασωζόμενα οικοσυστήματα της Κρήτης. Η περιοχή καλύπτεται κυρίως από τραχεία πεύκη (Pinus brutia), ένα πολύ ανθεκτικό είδος που αντέχει την 6μηνη ξηρασία και ευδοκιμεί και σε βραχώδες έδαφος. Στην περιοχή του δάσους υπάρχουν και άλλα είδη δέντρων όπως δενδρώδη πρίνοι, κυπαρίσσια, σφένδαμοι, πλάτανοι, ενώ παλαιότερα γινόταν ρητινοσυλλογή και υλοτομία. Παρά τις εκτεταμένες καταστροφές από πυρκαγιές που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, παραμένει ο μεγαλύτερος μελισσοπαραγωγικός τόπος του νησιού. Στην περιοχή 'Μελισσόκηπος' οι μέλισσες έχουν το μικρό τους βασίλειο. Την άνοιξη μάλιστα οι κυψέλες πολλαπλασιάζονται, καθώς μελισσοτρόφοι από όλη την Κρήτη μεταφέρουν τις κυψέλες τους στην περιοχή, όπου παράγεται το ξακουστό το μέλι με άρωμα από πεύκο και θυμάρι. Το δάσος προσφέρεται για ατέλειωτες πεζοπορίες με διαδρομές διαφορετικού βαθμού δυσκολίας (προς οροπέδιο Καθαρού, Αφέντη Χριστό, Πρίνα, Μεταξοχώρι, τον καταρράκτη στα Μαθοκοτσανά ή το σπήλαιο της Νεραϊδογούλας στο Φαράγγι του Λιναρά). Ο επισκέπτης αμέσως αιχμαλωτίζεται από την άγρια ομορφιά του τοπίου, που εναλλάσσει απότομες πλαγιές όπου υπάρχουν αρπακτικά πουλιά όπως βιτσίλες και γεράκια, ρεματιές, φαράγγια (πιο γνωστό το φαράγγι της Σαρακήνας), πηγές, ρυάκια και ξέφωτα.
Κατευθυνθήκαμε νότια με τα αυτοκίνητα μας, ακολουθώντας την γραφική διαδρομή που οδηγεί στον οικισμό του Σελάκανου, που βρίσκεται στην Β.Α πλευρά του δάσους. Με υπέροχο καιρό, που θύμιζε καλοκαίρι και όχι τέλος του Οκτώβρη, με καταγάλανο ουρανό και με τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν ανάμεσα από τις πυκνές φυλλωσιές, ξεκινήσαμε την περιπλάνηση μας στις δασωμένες πλαγιές της Δίκτης.
Οι πενήντα πεζοπόροι που συμμετείχαν (ανάμεσα τους και αρκετά παιδιά) μοιράστηκαν μια ενδιαφέρουσα πεζοπορία, φυσιολατρικού ενδιαφέροντος. Η διαδρομή ευχάριστη κάτω από τα πανύψηλα δέντρα και εύκολη, με εξαίρεση λίγες ανηφόρες. Βαδίζουμε κάτω από ψηλά πολύχρονα φουντωτά πεύκα, ενώ αειθαλείς πρίνοι, κομψοί σφένδαμοι και αρωματικά θυμάρια σκορπούν απλόχερα τις μυρωδιές τους, δημιουργώντας ένα περιβάλλον απαράμιλλης ομορφιάς.
Ακολουθούμε δασικούς χωματόδρομους και παλιά μονοπάτια βαδίζοντας πάνω σε ένα παχύ χαλί από πευκοβελόνες και ξερά φύλλα. Πολλά μονοπάτια διασχίζουν το δάσος και διασταυρώνονται κάτω από τα δέντρα, ενώ αρκετά συχνά σκαρφαλώνουν φιδογυριστά δίπλα σε τεράστιους ριζωμένους βράχους. Ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων θαυμάζουμε το δάσος που απλώνεται προς τις γύρω βουνοπλαγιές, πυκνό και καταπράσινο. Στο βάθος δεσπόζουν οι κορυφές της Δίκτης, γυμνές και άδενδρες, καθώς το δάσος διαδέχονται σε μεγαλύτερο υψόμετρο χαμηλοί αρωματικοί θάμνοι, ενώ ακόμη ψηλότερα κάθε βλάστηση εξαφανίζεται.
Η πεζοπορία μας ξεκινά από υψόμετρο 880μ και αρχικά κατευθυνόμαστε νότια, ακολουθώντας πορεία με ήπια κλίση. Μετά από περπάτημα λιγότερο από μια ώρα, συνεχίζουμε δυτικά ακολουθώντας ελαφρά ανηφορική πορεία. Στη διαδρομή μας συναντούμε τις χαρακτηριστικές ξύλινες πινακίδες, που πληροφορούν για τα τοπωνύμια της περιοχής: 'Νεραϊδογούλα', 'Κακοπέρατο', 'φαράγγι Λιναρά'. Στη συνέχεια και για ένα περίπου χλμ η ανηφόρα είναι πιο απότομη και ανεβαίνουμε στα 1.201μ. Κάνουμε σύντομη στάση για να απολαύσουμε την θέα της άγριας ομορφιάς της Δίκτης, με τις γυμνές βουνοκορφές της να αστράφτουν κάτω από το δυνατό φως του ήλιου.
Συνεχίζουμε κατηφορικά για ένα περίπου χλμ και στη συνέχεια στρίβουμε προς την ανατολή και με κατηφορική πορεία καταλήγουμε στην αφετηρία. Διανύσαμε σε 4,5 περίπου ώρες 10χλμ, διαγράφοντας ένα μεγάλο κύκλο μέσα στο μεγαλύτερο πευκοδάσος της ανατολικής Κρήτης.
