ΚΡΗΤΗ
Βορίζια: “Έχασα τη μάνα μου και τον αδελφό μου το ’55, τα προβλήματα δεν λύνονται με τα όπλα”
Ο εκπαιδευτικός Μιχάλης Χαραλαμπάκης ξεφυλλίζει το προσωπικό - οικογενειακό του κεφάλαιο το οποίο αποτελεί μέρος της ιστορίας του χωριού του, την οποία και μας αφηγείται ακροθιγώς στο podcast του Cretalive
Ανήμερα του Αγίου Φανουρίου το 1955 στα Βορίζια η μοίρα φανέρωσε το πιο σκληρό της πρόσωπο στην οικογένεια του Μιχάλη Χαραλαμπάκη. Μια χειροβομβίδα, που έπεσε μέσα στον κόσμο, σκότωσε τη μητέρα του και τον αδελφό του. Από την έκρηξη τραυματίστηκαν σοβαρά ο πατέρας του κι άλλα 14 άτομα.
Ήταν η πρώτη φορά που το χωριό έμπαινε στη δίνη μιας βεντέτας, ενός ιδιότυπου εμφυλίου.
Με τη στάση ζωής τους, ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι τερμάτισαν το αιματοκύλισμα σε έναν τόπο που απ’ την απαρχή της ύπαρξής του συνήθισε να είναι μαυροντυμένος.
Τρεις φορές ισοπεδώθηκε, δυο από τους Τούρκους και μια από τους Γερμανούς, πάντα όμως έβρισκε τη δύναμη να αναγεννηθεί από τις στάχτες του -κυριολεκτικά.
Οι... Δροσουλίτες του Ψηλορείτη!
Ανάγεται στη σφαίρα του μεταφυσικού, εντούτοις η τραχιά γεωμορφολογία του ίσως να διαμορφώθηκε από τους δικούς του “Δροσουλίτες”, τους αόρατους πολεμιστές που “φυλούν” τους Βοριζανούς: τους καμαρώνουν στις χαρές τους, αποσύρονται και μοιρολογούν μαζί τους στις λύπες τους. Είναι οι Κουρήτες, που θρυλείται ότι ανέβαιναν τα μινωικά μονοπάτια προς τον Ψηλορείτη: σύμφωνα με τον μύθο, με τον ανυπότακτο χορό τους, χτυπούσαν και τράνταζαν τη γη για να προστατεύσουν τον Δία από τον πατέρα του, Κρόνο που απειλούσε να τον καταπιεί.
Την ιστορία των Βοριζίων αφηγείται σήμερα ο Μιχάλης Χαραλαμπάκης στο Cretalive, ενώ ξεφυλλίζει και το προσωπικό – οικογενειακό του κεφάλαιο.
Είναι η δεύτερη φορά που κουβεντιάζουμε με τον δάσκαλο από το ορεινό χωριό του Δήμου Φαιστού: είχαμε ξανασυζητήσει και το 2018. Κανείς μας δεν περίμενε τότε ότι τα Βορίζια ή “Βορίζα” όπως έχει καθιερωθεί στην κρητική καθομιλουμένη θα ζούσαν ξανά μια τέτοια εσωτερική συμφορά με παγκόσμια – δυστυχώς αρνητική – αντανάκλαση.
Το τέλος της βεντέτας, οι μνήμες και τα μαθήματα ανθρωπιάς
Ο κ. Χαραλαμπάκης ήταν μόλις οκτώ μηνών όταν το κακό χτύπησε το σπιτικό του. Ανατράφηκε με την απώλεια, αλλά και με τις αξίες που του εμφύσησε ο πατέρας του: τη συγχώρεση, τη μεγαλοψυχία και την αξιοπρέπεια.
Ζώντας τα τωρινά γεγονότα, συλλογίζεται “τα παιδιά που έμειναν από τη μία και την άλλη πλευρά χωρίς τους γονείς τους”. Θα τα “βάλει” με ορισμένα ΜΜΕ των Αθηνών που “αντί να αφήσουν τα πράγματα να καταλαγιάσουν, ρίχνουν λάδι στη φωτιά γιατί θέλουν να έχουν ακροαματικότητα”.
Σχολιάζει πως γι’ αυτό που συνέβη την 1η Νοεμβρίου η Αστυνομία έπρεπε να έχει λάβει τα μέτρα της από παλιά.
"Το 95% των Βοριζανών είναι φιλήσυχοι, τα προβλήματα λύνονται με διάλογο"
Σε όσους κατηγορούν και “τσουβαλιάζουν” τους Βοριζανούς απαντά: “Το 95%, μπορεί και παραπάνω, των ανθρώπων στα Βορίζια είναι φιλήσυχοι”.
Διατρέχει, επιπλέον, τους κυριότερους σταθμούς της ιστορίας του χωριού του: από την Μινωική Κρήτη, τις μάχες με τους Σαρακηνούς και τους γενναίους πολεμιστές του Νικηφόρου Φωκά, στην Ενετοκρατία, την Τουρκοκρατία, αργότερα στην εποχή του έμπιστου συνεργάτη του Ιωάννη Καποδίστρια, Αστρινού Χατζηδάκη και στη συνέχεια στη γερμανική Κατοχή και στα πρωτοπαλίκαρα του Πετρακογιώργη.
“Τα προβλήματα δεν λύνονται με τα όπλα, αλλά με τον διάλογο. Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν δεν συμφωνούμε κάπου, υπάρχει και η δικαιοσύνη” τονίζει ο κ. Χαραλαμπάκης.
“Οι αυτοδικίες με βρίσκουν αντίθετο. Και εμείς ως οικογένεια όταν χάσαμε τους δικούς μας ανθρώπους, θα μπορούσαμε να κάνουμε την αυτοδικία σκοπό της ζωή μας και να πάρουμε το αίμα μας πίσω ·δεν το κάναμε όμως”.
Διαβάστε όλα τα ρεπορτάζ από το μακελειό στα Βορίζια
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο
