Αν κάποιος σήμερα συναντήσει τη Μαρία, θα μιλήσει για ένα γλυκύτατο πλάσμα με καθαρό βλέμμα. Στο γαλαζοπράσινο των ματιών της μια θάλασσα αγάπης και καλοσύνης, στην οποία κολυμπούν ανέμελα τα παιδάκια της, ο σύντροφος της ζωής της, η μητέρα, τα αδέρφια της, οι φίλοι της... Και εκείνη τους καμαρώνει και χάνεται στις αγκαλιές τους. Αυτό είναι ευτυχία για εκείνη. Αυτό και οι ζωγραφιές της.
Δεν είναι πολύς καιρός που κατάφερε να διώξει και το τελευταίο ίχνος σκοτεινιάς από τα μάτια της. Απελευθερωμένη από τα βαρίδια του παρελθόντος, άνοιξε άφοβα τα παράθυρα της ψυχής της και μπήκε διάπλατα το φως του ήλιου. Βλέπετε, οι δαίμονες ΔΕΝ είναι ανίκητοι… Φοβούνται το φως της αλήθειας και της αποκάλυψης.
Ήταν μικρό παιδάκι όταν εξαναγκάστηκε να βαδίσει στο πιο σκοτεινό μονοπάτι της ζωής της... Ήταν μικρό, αδύναμο και φοβισμένο. Και δεν είχε …ψιχουλάκια για το δρόμο της επιστροφής. Πέρασαν χρόνια για να βρει ξέφωτο. Και ήταν χρόνια σαν μαύρα φίδια, με δράκους που κατασπάραξαν την ομορφιά των παραμυθιών.
Με τη Μαρία «καταδυθήκαμε» σε εκείνα τα οδυνηρά χρόνια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας της και μοιράστηκε μαζί μας τις ανάσες ζωής, όταν πια βγήκε στην επιφάνεια… Παράξενο συναίσθημα. Εκεί κάτω ήταν όλα παγωμένα, σκοτεινά, τρομακτικά. Μα εδώ πάνω είναι τόσο γαλήνια…
Η ιστορία της Μαρίας είναι αφιερωμένη σε ΣΕΝΑ που ακόμα περιμένεις να λυτρωθείς…
Την εξομολόγηση-ψυχής της Μαρίας πλαισιώνουν συνεντεύξεις της επικεφαλής του Γραφείου Ενδοοικογενειακής Βίας του Α’ Αστυνομικού Τμήματος Ηρακλείου, αστυνόμου Β’, Αγγελικής Μπερνιδάκη, της υπαστυνόμου β’, Δήμητρας Λιάπη καθώς και του παιδοψυχιάτρου του ΠΑΓΝΗ, Γιώργου Σαμιωτάκη.
