Απρόοπτα είχε η πεζοπορία του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την περασμένη Κυριακή. Σύμφωνα με τον απολογισμό των διοργανωτών:
"Με περιπετειώδη τρόπο ξεκίνησε η πεζοπορία της Κυριακής 25 Φεβρουαρίου 2024 από το Οροπέδιο Λασιθίου ως τις Τάπες για τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου, καθώς μία βλάβη ακινητοποίησε το λεωφορείο μας στην ανηφόρα για το Οροπέδιο λίγο πριν το χωριό Κράσι.
Απρόσμενη επίσκεψη στο Κράσι
Αυτό ..κινητοποίησε εμάς να περπατήσουμε λίγο παραπάνω με τα πόδια, ωσότου επιδιορθωθεί η βλάβη. Έτσι αρχίσαμε με μια εκτός προγράμματος επίσκεψη στο μαγευτικό χωρίο Κράσι, χτισμένου στα 600 μ. υψόμετρο στους πρόποδες της Σελένας, περιτριγυρισμένου από δάση αζίλακων, πρίνων και ασφενδάμων, με τις γραφικές ταβέρνες του και τον γιγάντιο γερο-πλάτανο στη μέση της πλατείας, κάτω από τη σκιά του οποίου έγραφε τα έργα του ο Καζαντζάκης και άλλοι σπουδαίοι λογοτέχνες. Η Μεγάλη Βρύση δίπλα στον πλάτανο ξεχειλίζει από νερό, τόσο που δεν έχουμε ξαναδεί. Εντυπωσιακό πετρόκτιστο μνημείο του 1890 από μαστόρους του γειτονικού Μοχού, διαβάζω, με πολλές θολωτές στέρνες και γούρνες γα το πλύσιμο των ρούχων. Συνεχίζουμε ακόμα λίγο την ανηφόρα με θέα το ακόμα μισο-άδειο φράγμα του Αποσελέμη, ώσπου έρχεται το λεωφορείο και μας μαζεύει μετά από 3-4 χλμ περίπατου.
Ακολουθώντας τους δρόμους του νερού
Λίγο μετά το Μέσα Λασίθι (850 μ) αποχαιρετούμε τον οδηγό μας, τον κυρ Γιώργο κι αρχίζουμε ήπια ανηφορική πορεία από χωματόδρομους και παλιά καλντερίμια δίπλα σε πρίνα, βοσκοτόπια κι εκκλησάκια (όπως αυτό των Αγίων Αποστόλων), παράλληλα με τους δρόμους του νερού: βρίσκουμε συνεχώς σκεπασμένα πηγάδια κι αγωγούς και πηγές ξέχειλες απ’ το χιόνι που λιώνει στις κορφές (περπατάμε στις βόρειες παρυφές της Τσίβης). Πρώτη μας στάση στο μικρό οροπέδιο της Αλόιδας (1.140 μ). Εκεί δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή βρίσκεται πηγή με τρεχούμενο νερό, που σήμερα ξεχειλίζει. Δίπλα στην πηγή υπάρχει μνημείο, αφιερωμένο στους Χαΐνηδες, τους Κρήτες αντάρτες επί Τουρκοκρατίας, καθώς στην περιοχή δρούσε ο περίφημος Καπετάν Καζάνης, στο σώμα του οποίου εντάχθηκε κι η Ροδάνθη η Κριτσωτοπούλα. Συνεχίζοντας ανηφορικά από μονοπάτι θα φτάσουμε κάποτε και στην πηγή της Χαλασάς, καρφωμένη στην άκρη του γκρεμού με ωραία θέα στα χωριά Ζένια, Ποτάμους απέναντί της. Αυτή υδροδοτεί τον Άγιο Νικόλαο ακόμα και σήμερα. Ήταν ένα έργο που πραγματοποιήθηκε προπολεμικά (κατά το '36 με '38) με μουλάρια, με πληροφορεί ο φίλος μας, ο Γιώργος Τουτουδάκης, μεγαλεπήβολο για την εποχή του, αν λάβει κανείς υπόψη τα πενιχρά μέσα κι εντυπωσιάζει ακόμα και σήμερα το πως είναι στεριωμένο εκεί πάνω στον γκρεμό και στο ασταθές έδαφος. Ακόμα και σήμερα τις επισκευές τις κάνουν με μουλάρια! Πώς αλλιώς, αφού εδώ είναι ‘χαλασά’ (σάρα), όνομα και πράμα. Λίγο πιο κάτω είναι και η έτερη των πηγών (είναι 4 συνολικά οι πηγές της περιοχής, λέει), αυτή του Κυνηγού, όμως δεν είναι στον δρόμο μας. Πολύ νερό γενικά η περιοχή, που μαζεύεται από τα βουνά της Δίκτης, και που το ζηλεύουμε εμείς οι ..παραθαλάσσιοι.
Αυτή η ατελείωτη κατηφόρα ως τον τερματισμό!
Κάπως έτσι φτάνουμε στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής στα 1.250 μ. κι απίστευτη θέα σε όλο τον κόλπο του Μεραμπέλλου ανοίγεται μπροστά μας. Έχουμε διανύσει ως εδώ 8,5 περίπου χιλιόμετρα τα δύο τρίτα σχεδόν της διαδρομής, με ήπια σταδιακή ανηφορική πορεία, χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και με την ομάδα ενωμένη. Η απότομη και κάπως άχαρη κατηφόρα των τελευταίων χιλιομέτρων όμως με τα 750 και πλέον μέτρα υψομετρικής διαφοράς σε μονοπάτι όχι καλά διατηρημένο, διέσπασε την ομάδα, με τους μη εξοικειωμένους σε ελεύθερη πορεία να μένουν αρκετά πίσω. Καταφέραμε ωστόσο να τερματίσουμε άλλοι γρηγορότερα άλλοι αργότερα, ολοκληρώνοντας την πορεία μας στο χωριό Τάπες, οικισμό της Κριτσάς πια σήμερα, με ελάχιστους κατοίκους, αν και πολύ γραφικό μέρος. Για μένα χαρακτηριστικό είναι οι πολλές αμυγδαλιές, καθώς και τα αγριόπρασα που γεμίζουν τέτοια εποχή τις εύφορες πλαγιές του και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να μαζέψω μια αγκαλιά για πρασόπιτες. Ο επίλογος γράφτηκε στο μετόχι ...παλιάς κοπής του κτηνοτρόφου, Δημήτρη Μπρόκου, που μας φιλοξένησε φιλεύοντας μας φρέσκο τυρί και κρασί δικό του καθώς και προβατίνα με πιλάφι. Και σαν να μην έφταναν αυτά, στο τέλος μας έπαιξαν και μουσική πατέρας και γιος, αλλά κι ο σκύλος τους συνόδευε στο τραγούδι (συνηθισμένο το ζωντανό στη μουσική έχει μάθει να αλυχτά σιγομουρμουρίζοντας τον σκοπό!!!).
Τέλος καλό, όλα καλά!
Ευχαριστούμε πολύ τόσο την οικογένεια Μπρόκου, όσο και τον αρχηγό μας, τον Αλέξανδρο Φραγκιαδάκη, που εκτός από άψογος οδηγός είναι και πολυτάλαντος, καθώς έπιασε κι αυτός με τη σειρά του μαντολίνο και τραγούδι.
Περπατήσαμε σήμερα 14 χιλιόμετρα περίπου με 425 μ ανηφορική πορεία και 834 κατηφορική (έτσι έδειξε το μηχανάκι) μια γερή προπόνηση κι ένας ιδανικός τρόπος να γεμίσουμε τις μηχανές για την βδομάδα που μας έρχεται".
