του Δημήτρη Μιμή
Ποιος δεν θυμάται τις ένδοξες μέρες του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου. Ποιος δεν θυμάται τις σοσιαλιστικές ιδέες που επικρατούσαν σ΄ όλη την Ευρώπη. Όμως τι απέγιναν όλα αυτά; Μαζί με τους ανθρώπους και οι ιδέες έφυγαν; Είναι γνωστό ότι τα κόμματα όπως και κάθε οργανισμός πεθαίνουν. Αντικαθίστανται από άλλα κόμματα με άλλους ανθρώπους και εκσυγχρονισμένες ιδέες διαφορετικά είναι καταδικασμένα να παραμείνουν στην αφάνεια.
Σ΄ ένα γράφημα που δείχνει την εξέλιξη των εκλογικών αποτελεσμάτων 17 ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών ή σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στις βουλευτικές εκλογές μεταξύ του 2000 και 2017, η κάμψη τους είναι γενική θα έλεγα καταστροφική. Στις χειρότερες περιπτώσεις, το ελληνικό ΠΑΣΟΚ από 43% έφθασε έως 6% των ψήφων. Το γαλλικό P.S. από 24% πήγε στο 7%. Το τσέχικο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα από 30% κατέβηκε στο 7% και το ολλανδικό από 15% έφτασε στο 5%. Μέσα σε 17 χρόνια το γερμανικό S.P.D. ήταν το παλαιότερο και ισχυρότερο κόμμα στον κόσμο, σήμερα κρατά μετά βίας το μισό του εκλογικού σώματος του. Σήμερα η ταπεινωτική ήττα του ιταλικού Δημοκρατικού κόμματος που ήταν στην εξουσία από το 2013, λαμβάνοντας λιγότερο από το 19% των ψήφων, ίσως να μας επιβεβαιώνει μια ιστορική τάση. Να επιβεβαιώνει δηλαδή ότι η πτωτική τάση του Σοσιαλισμού έχει επιταχυνθεί. Όποιος γνωρίζει από πολιτικές επιστήμες, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν μια πραγματική κατάρρευση.
Ποια όμως είναι τα αίτια αυτής της κατάρρευσης; Στο μυαλό μου έρχεται η κύρια αιτία που δεν είναι άλλη παρά η κρίση του 2008. Με την κρίση αυτή γνωρίζουμε ότι ωφεληθήκαν οι λαϊκιστές στα δεξιά πιο συχνά απ΄ ότι στην αριστερά. Τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είδαν το φυσικό τους εκλογικό σώμα να εξαφανίζεται.
Άλλη παρατήρηση είναι η μείωση της εργατικής τάξης, που είναι η βάση των αριστερών κομμάτων, λόγω των νέων τεχνολογιών. Ένας άλλος παράγοντας είναι η γενικευμένη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε συνδυασμό με τις δυνατότητες πληροφόρησης που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες που έφεραν μια εξατομίκευση στην κοινωνία.
Άλλος μεγάλος παράγοντας είναι η παγκοσμιοποίηση που έχει αντικαταστήσει τους τοπικούς εργάτες και προϊόντα με άλλες φτηνότερες εναλλακτικές λύσεις, που αυτό βέβαια βοηθά τους καταναλωτές, εις βάρος όμως των τοπικών παραγωγών. Δευτερευόντως η παγκοσμιοποίηση έφερε ένα νέο πολιτιστικό φαινόμενο. Όλοι ταξιδεύουν περισσότερο για τουρισμό αλλά και για τις επιχειρήσεις τους. Ο κόσμος χωρίζεται σε ανθρώπους με πολλές δυνατότητες γι΄ αυτούς και τα παιδιά τους και σ΄ άλλους που ζουν σ΄ ένα περιορισμένο χώρο. Έτσι ο κόσμος χωρίστηκε σ΄ ένα κόσμο, θα έλεγα κοσμοπολίτικο, ευνοϊκό για ανοικτά σύνορα και ελεύθερο εμπόριο και σ΄ ένα κόσμο παραδοσιακό περιορισμένο στα σύνορα του. Επί πλέον οι παλιά συμμαχία μεταξύ στελεχών και διανοούμενων, αφ΄ ενός και η εργατική τάξη αφ΄ ετέρου, έχει σπάσει, μια συμμαχία που στηριζόταν πάντα τα αριστερά κόμματα.
Σήμερα τα σοσιαλιστικά κόμματα δείχνουν ότι δεν ήταν καλά εξοπλισμένα για να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις και γι΄ αυτό οδηγούνται στην κατάρρευση τους. Ίσως, όμως, να μην είναι ακόμα αργά και να προλάβουν την ολική καταστροφή τους. Εγώ αυτά που είχα να πω τα έγραψα. Οι ασχολούμενοι με την πολιτική να τα εξετάσουν και ας τρέξουν.
