Αναντίρρητα, δεδομένων των πρόσφατων γεγονότων και λαμβανομένων υπόψη των σοβαρών κινδύνων (υγειονομικών, κοινωνικών, οικονομικών λχ) που ελλοχεύουν για το σύνολο της δημόσιας ζωής, μπορεί κανείς βάσιμα να υποστηρίξει ότι οι ρυθμοί της καθημερινότητας των ανθρώπων στο σύνολο της οικουμένης έχουν διαταραχθεί με πρωτόγνωρο τρόπο.
Παρατηρείται – δυστυχώς – το τελευταίο καιρό μία σημαντική (αν όχι συλλογική) ενσυνείδητη άρνηση πραγματικής εφαρμογής των ατομικών μέτρων προστασίας κατά του covid-19. Η δικαιολογητική της βάση μάλιστα ποικίλει, περικλείοντας τη με το μανδύα νομικών, ηθικών ή πολιτικών επιχειρημάτων – όταν αυτή δεν θεμελιώνεται σε θεωρίες συνομωσίας ή ακόμα χειρότερα στην επίδειξη ιατρικών ή επιδημιολογικών γνώσεων από μη ειδικούς.
Κρίνεται, λοιπόν, όσο ποτέ αναγκαία η επιστροφή όλων μας στη λογική, στην εναρμόνιση των πράξεων μας με τις απελπισμένες παραινέσεις των ιατρών και κυρίως στις θεμελιώδεις υποχρεώσεις μας ως πολίτες. Ειδάλλως, κινδυνεύουμε όλοι από δήθεν έρμαια του «παγκόσμιου εκκολαπτηρίου του covid-19 και των σχετικών κέντρων εξουσίας» να καταστούμε ανδράποδα της παραπληροφόρησης ή των αβάσιμων νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων που τη συνοδεύουν.
Ένα τέτοιο επιχείρημα – νομικής χροιάς – συνδέεται συνήθως με τη καταχρηστική επίκληση της αντισυνταγματικότητας των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί λόγω μιας δήθεν παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας. Παραβλέπει όμως – τεχνηέντως – αφενός την ύπαρξη της ιδιάζουσας σημασίας ερμηνευτικής δήλωσης του άρθρου 5 Σ αναφορικά με τη προστασία της δημόσιας υγείας (ως υπέρτερο κοινωνικό αγαθό) αφετέρου τη πρόδηλη εναρμόνιση των υφισταμένων μέτρων με τις τρείς διακριτές εκφάνσεις της αρχής της αναλογικότητας (καταλληλότητα, αναγκαιότητα, strict sensu αναλογικότητα).
Επιπλέον, η συσχέτιση της αξιοποίησης των ατομικών μέτρων προστασίας με ηθικά/ θρησκευτικά διλήμματα ή και με τις πολιτικές πεποιθήσεις των μελών της κοινωνίας μας κρίνεται από ατυχής έως επικίνδυνη. Εξάλλου το ατομικό πεδίο της θρησκευτικής συνείδησης ή ακόμα και η ίδια η ύπαρξη εσωτερικής πίστης του ατόμου σε μία Ανώτερη δύναμη δεν μπορεί να διαρρηγνύεται από τη χρήση ή μη της προστατευτικής μάσκας. Εάν μάλιστα κανείς αποβλέπει στη σωτηρία θεϊκής προέλευσης, καλό θα ήταν να έχει κάνει ο ίδιος μια «προεργασία» δια της εφαρμογής των ατομικών μέτρων προστασίας.
Σε κοινωνικό επίπεδο, δεδομένου ότι καλώς ή κακώς στη χώρα μας τα πάντα περιπλέκονται με ποικίλους τρόπους με τη δημόσια πολιτική ή πολλές φορές και με την ατομική στάση του προσώπου έναντι αυτής, πρέπει – επιτέλους – να οριστεί σαφές ότι το υγειονομικό πεδίο δεν καθίσταται χώρος μικροπρεπών και εύκολων πολιτικών διαξιφισμών. Η αδόκιμη επιλογή μη τήρησης των υγειονομικών κανόνων δεν υποδεικνύει καμία βαθυστόχαστη πολιτική αντίληψη ή στάση. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ενέργεια με βαθύ αντικοινωνικό πρόσημο.
Ας φορέσουμε – όλοι μαζί – τις μάσκες για να προχωρήσουμε μπροστά. Ας τηρήσουμε όλα τα υφιστάμενα μέτρα απαλλαγμένοι από το μοναδικό φόβο του προστίμου και του πελέκεως της Πολιτείας. Ας επιστρέψουμε ξανά στη λογική.
Ας ρυθμίσουμε ξανά εμείς – οι νέοι – τις ζωές όλων μας με σεβασμό σε όλους.
Γ.Κ
