Η αφορμή στάθηκε ένα πρόσφατο δημοσίευμα του Cretalive στην ενότητα της "Ίστορίας" που αφορούσε στους Δροσουλίτες και τους θρύλους του Φραγκοκάστελου. Οι σκιές των νεκρών πολεμιστών που σύμφωνα με την παράδοση κάνουν την εμφάνισή τους την περίοδο τούτη που διανύουμε αποτελούν έμπνευση για πολλούς και γοητεύουν ακόμη και μη Κρητικούς. Το δημοσίευμα αυτό λοιπόν προκάλεσε συνειρμούς στην αναγνώστρια του Cretalive Ελένη Ράπτη, η οποία αναφέρει:
Αγαπητό Cretalive,
Με αφορμή το άρθρο σας για τους Δροσουλίτες στις 27-5-2022, σας αποστέλλω ένα ποίημα μου με τίτλο «ο μονόλογος του Δροσουλίτη» που έγραψα πρόσφατα.
Αν και δεν έχω καταγωγή ή συγγενικούς δεσμούς από την Κρήτη με έχει γοητεύσει το νησί και η επίσκεψη πριν κάποια χρόνια στο Φραγκοκάστελλο με είχε συνεπάρει.
Το τελευταίο διάστημα, μια σειρά από «συμπτώσεις», με γύρισαν σε αυτά τα μέρη μέσα από ένα εσωτερικό ταξίδι και το αποτέλεσμα ήταν να γεννηθεί και αυτό το ποίημα.
Εάν πιστεύετε ότι συνάδει με το ύφος των αναρτήσεων σας, παρακαλώ για την δημοσίευσή του.
Με εκτίμηση
Ελένη Ράπτη
Ο μονόλογος του Δροσουλίτη
Εδώ που είμαι αμυδρό το φως.
Λίγα ζευγάρια μάτια μ’ αντικρύζουν.
Πολλά, γεμάτα φόβο ψάχνουν.
Επιλέγω που θα φανερωθώ.
Βοηθός μου ο Ήλιος .
Η πρωινή δροσιά συνθέτει την εικόνα μου.
«Δροσουλίτη», είπαν το όνομά μου.
Ψιλόλιγνος πολεμιστής καβάλα στο άλογό του.
Δεν έφυγα μονάχα εγώ…
Τότε, πολλοί μαζί το συμφωνήσαμε.
Θυσία για τη λευτεριά, το χώμα το ιερό, τα ιδανικά, για ιδέες.
Ο τόπος σε κάθε εκατοστό ποτίστηκε με αίμα…
Η φύση αντιδρά, ευωδιάζει, χρωματίζει κάθε σπιθαμή.
Οι άνθρωποι θαρρείς πως ζουν δίχως αγάπη.
Ζωές και ζωές συντηρούν τον πόλεμο,
κύκλοι ατέρμονοι, πικροί.
Λιγοστοί αφουγκράζονται, κατανοούν,
μετουσιώνουν πόνο και θλίψη μ’ αγώνα εσωτερικό.
Η συλλογική αλλαγή χωρίς βιασύνη εκπληρώνεται…
Συμβόλαιο των ψυχών μας ο προορισμός,
γι’ αφύπνιση νεκρών και ζωντανών.
Μίσος κ’ εκδίκηση ν’ απελευθερωθεί.
Λεπτό το πέπλο των δυο κόσμων
και εμείς ανάμεσα.
Απόλαυση καμιά.
Μόνο κλεφτές ματιές εκατέρωθεν.
Ξαναγυρίζουμε,
τις φυλακές της βίας να διαλύσουμε,
Ειρήνη, Αγάπη και Χαρά να διαλαλήσουμε!
Προσμένουμε η γη να μπουμπουκιάσει,
ελπίδα για αναγέννηση.
Σκιές εγκλωβισμένες,
τριγυρνάμε στον λουλουδιασμένο τόπο αναπολώντας έρωτες.
Αναζητώντας τις αγαπημένες μας,
μ’ ανείπωτη λαχτάρα, να ζήσουμε τη θεία ένωση!
Έρωτας, από τις πιο γλυκές χαρές που ζει η ψυχή πάνω στη γη!
Η μόνη που ομοιάζει με θησαυρούς του Ουρανού!
Ο θρύλος μας, ακολουθεί γενιές.
Προσευχή μας ν’ αγγίζει καρδιές,
κύτταρα πυρηνικά, ανήσυχων υπάρξεων, πνευματικών αναζητητών.
«Ανά-σταση, τα καταφέρνουμε αδέλφια! Η Αγάπη φανερώνεται»,
φωνάζει η ύπαρξή μου.
Ορμητικό ποτάμι ο αντίλαλος,
κατακλύζει το φαράγγι, σαρώνει το κάστρο, ξεχύνεται στο πέλαγο.
Ναι, κάποιους ο άνεμος τους έσπρωξε στη θάλασσα.
Δροσοσταλίδες που ενώθηκαν με τον ωκεανό.
Επιστροφή στο Όλον.
Άλλοι αναμένουν… ακαθόριστη η ώρα τους.
«Σκληρούς πολεμιστές» μας χαρακτήρισαν.
Εμείς γενήκαμε «Εργάτες του Φωτός»!
Μ’ ένα σκοπό μοναδικό,
του κόσμου οι ψυχές να οδηγηθούν στο Φως,
την Αιώνια Άνοιξη να πραγματώσουν!
Διαβάστε επίσης:
Μια στρατιά από νεκρούς πολεμιστές με αστραφτερές πανοπλίες...
