της Μαρίας Λιονάκη
Γιορτή της μητέρας πριν λίγες ημέρες, μα δε γιόρτασαν όλες οι μάνες. «Είναι φοβερό αυτό που ζω. Να μη ζήσει καμία μάνα, αυτό που ζω εγώ, να στείλει παιδί για σπουδές και να το πάρει νεκρό με τον πιο φρικιαστικό τρόπο.» Σαν τη μάνα του Βαγγέλη Γιακουμάκη μερικά χρόνια πριν, έτσι κι η μάνα της Ελένης Τοπαλούδη έστειλε το παιδί της για σπουδές. Για το καλό του, το μέλλον του. Μα η μοίρα δεν έχει μάλλον κόρη. Στη Ρόδο την έστειλε, όπου πέρασε η Ελένη στη Σχολή Μεσογειακών σπουδών . Χαρούμενοι της βρήκαν σπίτι οι γονείς, με όλα τα καλά το εξόπλισαν για του παιδιού τους το καλό. Να μην του λείψει τίποτα. Μα τώρα θρηνούν κι οι δυο. « Εμένα μ’ έχουνε σκοτώσει, όλα τα συναισθήματα, την καρδιά μου, την ψυχή μου το μυαλό μου όλα τα πήραν, εγώ ζω μόνο γι’ αυτή τη στιγμή, να τους βάλω όλους μέσα.» λέει μέσα στο παραλήρημα του πόνου της η τραγική μάνα τώρα και δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο. Όταν θρηνεί μια μάνα χαμένο παιδί, η γη σταματά να γυρίζει ένα λεπτό. Τη συμπονάει, μάνα των δέντρων, των φυτών κι αυτή. Κρατάει λοιπόν ενός λεπτού σιγή στο νεκρό της παιδί. Όταν θρηνεί μια μάνα, κρύβεται πίσω από τα σύννεφα ο ουρανός. Να μη δουν οι άνθρωποι το πρόσωπό του, τα συναισθήματά του, τη ντροπή του να κρατάει άσκεφτα, με το έτσι θέλω, τέτοιο θησαυρό. Μιας μάνας που μέσα στο μοιρολόι της εύχεται:
«Ναχα τ’ αθάνατο νερό, ψυχή καινούργια ναχα, να σουδινα, να ξύπναγες για μια στιγμή μονάχα» Επιτάφιος Γιάννης Ρίτσος
Ο Φίλιππος Ροδινός κρατάει παρά τη θέλησή της αιχμάλωτη τη Μαργκώ στο καινούργιο μυθιστόρημα της Άννας Γαλανού. Το ερωτικό πάθος του γι’ αυτήν τον έχει τυφλώσει. Τον οδήγησε στη βία, σε μια σειρά από ανέντιμες πράξεις με τελευταία τον εγκλεισμό της, τη φυλάκισή της σε ένα δωμάτιο ενός παγωμένου απόμερου σπιτιού με ελάχιστο φαγητό κι έναν Αρβανίτη φρουρό. Είναι όμως υπουργός τώρα πια, αρραβωνιασμένος με τη δεσποινίδα Στάμου και ανησυχεί για την υπόληψή του. Καθώς ανακαλύπτει πως η κοπέλα σε ελεεινή κατάσταση πια, ετοιμάζεται να αποδράσει με αδιάψευστες μαρτυρίες για την ενοχή του, παίρνει ένα όπλο και…
Η ζωή μιμείται την τέχνη ή η τέχνη τη ζωή; Σκέφτομαι έχοντας μόλις κλείσει το μυθιστόρημα κι έχοντας ανοίξει την T.V. Που δείχνει σκηνές της πολύκροτης υπόθεσης που εκδικάζεται αυτές τις μέρες, που παρακολουθεί όλη η Ελλάδα με κομμένη την ανάσα, με οργή για το φονιά, τους φονιάδες, με αγωνία για την έκβασή της.
Στο μεικτό ορκωτό δικαστήριο Αθηνών δικάζεται η δίκη της δολοφονίας της Ελένης Τοπαλούδη, στις 28 Νοεμβρίου 2018, που έγινε κατά ειρωνεία της τύχης στο νησί των Ιπποτών, στη Ρόδο και ξάφνιασε με την αγριότητά της τότε, μα ξαφνιάζει και τώρα. Ο συνήγορος της Ελένης δηλώνει: « Είμαι στην πέμπτη δεκαετία της δικηγορίας και δεν έχω δει τόσο χυδαία συμπεριφορά δραστών προς θύμα» . Σύμφωνα με τα ως τώρα δημοσιεύματα του τύπου, που μεταφέρουν στοιχεία από τη διεξαγωγή της δίκης, η άτυχη κοπέλα βιάστηκε, μαχαιρώθηκε πολλαπλώς, χτυπήθηκε με σίδερο και πετάχτηκε στη θάλασσα στην περιοχή Φώκια της Ρόδου. Αυτά μένει να κριθούν ή να ανατραπούν στην τελική κρίση, καθώς συνεχίζεται η δίκη. Η ενοχή των φερόμενων ως δραστών δεν έχει αποδειχτεί ακόμα από το δικαστήριο. Έχουν όμως ακουστεί τόσα πολλά στην εκδίκαση, στα δημοσιεύματα του τύπου που μεταφέρουν στοιχεία της που νιώθεις θλίψη, θυμό. Πρώτα για τη νέα ζωή που χάθηκε τόσο άδικα. Για το πανέμορφο, όλο νιάτα κι όνειρα κορίτσι που έφυγε με τόσο άγριο τρόπο, με τέτοιο απάνθρωπο, ανελέητο βασανισμό. Βιώνοντας απίστευτο πόνο, φόβο, απόγνωση. Μα νιώθεις ακόμη θυμό και θλίψη για ένα ακόμη λόγο. Που μαχαιρώνεται η μνήμη της Ελένης με όσα ακούγονται, σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέσαι... Πώς αντέχουν οι γονείς; Πόσες φορές μαχαιρώθηκε η Ελένη; Τότε, τώρα;
Αυτό που υποστηρίζουν συνήθως οι κατηγορούμενοι σε περιπτώσεις βιασμών στο παρελθόν είναι πως η γυναίκα δε βιάστηκε αλλά επιθυμούσε την ερωτική συνεύρεση. Ακόμα και σε περιπτώσεις με πάνω από ένα ερωτικούς συντρόφους. Πως είχε προκλητικό ντύσιμο, πως πήγαινε γυρεύοντας. Οι απόψεις αυτές προκαλούν οργή, αγανάκτηση. Γιατί βιάζουν για δεύτερη φορά τα θύματα. Γιατί δεν προσιδιάζουν με τη συναισθηματική φύση της γυναίκας, τον έμφυτο ρομαντισμό, δεν απεικονίζουν την αλήθεια. Αδικούν τη γυναικεία φύση. Που δέχεται συχνά βία και σε οικογενειακό επίπεδο. Ειδικοί λένε πως φαινόμενα τέτοιας παθογένειας υπάρχουν πάντα, μα δε βγαίνουν στο φως, κρύβονται κάτω απ’ το χαλί. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν καταγγέλλονται, ενώ το θύμα δεν ξεχνάει ποτέ, σημαδεύεται, στιγματίζεται για πάντα. Την περίοδο δε της καραντίνας, του εγκλεισμού αυτά τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν, έγιναν πιο έντονα. Τόσο προς τις γυναίκες, όσο και προς τα παιδιά. Γυναίκες που νιώθουν φόβο να καταδώσουν τους βασανιστές τους, απόγνωση για την τύχη τους μετά. Παιδιά ανυπεράσπιστα στο μένος βίαιων συνήθως πατεράδων. Καμιά γυναίκα όμως δεν πρέπει να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές, κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι έρμαιο τέτοιων ορμών, ενώ οι μάρτυρες δεν πρέπει να σιωπούν.
Ας ευχηθούμε όλοι να αποδοθεί δικαιοσύνη στη δίκη της Ελένης. Για να ησυχάσει η ψυχούλα της, μπας και βρουν μια μικρή, τοσοδούλα παρηγοριά οι τραγικοί γονείς. Κι όπως κοιτώ τη φωτογραφία της Ελένης, όλο νιάτα, δροσιά και ζωή, ίδια σε ομορφιά με την Ελένη της Τροίας, με τα καστανά μαλλάκια της, που χρυσίζουν στον ήλιο, τον ήλιο που ποτέ δε θα ξαναδεί, αναστενάζω για το άδικο… Αχ τι κρίμα κορίτσι μου γλυκό…
