Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Τη Δημοκρατία αν θέλεις να δεις την αξία της, την ομορφιά και τις αντοχές της, πρέπει να την κοιτάζεις κατάματα το πρωί. Με καθαρό μυαλό, όπως κοιτάς τα χρυσοπόρφυρα χρώματα της ανατολής που βάφουν τον ορίζοντα λίγο πριν το ξημέρωμα. «Να την κοιτάς ξεμάλιαστη κι αγουροξυπνημένη τη Δημοκρατία όταν ξυπνά μαζί σου τα πρωινά. Έτσι φυσική κι αφιατσίδωτη από τα χρώματα» έγραφε στα ημερολόγια εξορίας του, ένας παλιός άγνωστος αντιστασιακός που δεν έγινε χατζής επειδή δεν εξαργύρωσε την πολυετή παραμονή του στα ξερονήσια, τα χρόνια που η μισή Ελλάδα έτρωγε τα παιδιά της άλλης μισής.
Κι όσο ξυπνάς κι εσύ μαζί της τα πρωινά και θαυμάζεις το μεγαλείο της, πλάι στα χρώματα της χειμωνιάτικης μέρας που φωτοξεπουλιάζει απέξω, σέρνοντας το δείκτη του δεξιού χεριού σου πάνω σε μια μικρή γυάλινη οθόνη ενημερούμενος από την επικαιρότητα για το μεγαλείο της, σου ξεφεύγουν και να μη θες σε κάθε ρουφηξιά του καφέ, μικρά δοξαστικά για την τύχη σου να ζεις σε τούτο τον τυχερό και απρόβλεπτο τόπο που λέγεται Κρήτη.
Και σκέφτεσαι ότι δεν είναι τυχαίο βρε παιδί μου που κι ο Αζίζ Νεσίν απολάμβανε κι εκείνος τα πρωινά με το θεριακλή καφέ του την τουρκική Δημοκρατία του καιρού του. Βλέπετε οι αξίες είναι πανανθρώπινες και γειτονικές ενίοτε!
Τη Δημοκρατία πολλές φορές – και μην ακούτε τους ασεβείς της – αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Ναι, καθόλου παράξενο. Έτσι όπως έκανε και ο Ελύτης με την Άνοιξη. Έτσι κι αλλιώς η Δημοκρατία δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν. Και δεν διαφέρει γιατί ξεμπουμπουκιάζει συνέχεια. Ανθίζει και πολλές φορές μάλιστα πρώιμα σαν τους ασπαλάθους, μέσα στο καταχείμωνο.
Ε λοιπόν, τούτο το πρόσφατο χειμωνιάτικο ξεμπουμπούκιασμα ήτανε μια αιφνίδια έκπληξη της γενναιοδωρίας της (Δημοκρατίας). Και του άξιου τέκνου της: Της Αυτοδιοίκησης. Εκεί λοιπόν που μέχρι πρόσφατα είχαμε δυο πολυσέβαστους άρχοντες Κρητάρχες, το Σταύρο τον Ευεργέτη και τον Βασίλειο τον Επιφανή, με κάτι από τη γοητεία και το κλέος της χαμένης δυναστείας των Σελευκιδών πάνω τους, να ‘σου κι έτσι απρόσμενα στη ζωή μας, (ξανα)πετάχτηκε ένας τρίτος: Ο «προπετής Ιωάννης»(1) που θα ξανάλεγε και ο Καβάφης! Ο εκπεσών και ηττηθείς δις, επαναξίωσε μερτικό στο χαμένο θρόνο και «πήρε το αίμα του πίσω», επανακάμπτοντας στο ιερό υπούργημα της προσφοράς στη μεγαλόνησο ως άρτι (αυτο)νεοχρισθείς Κρητάρχης. Και μετά του πορφυρού τριβωνίου χιτώνος εκτεινόμενου επί των ώμων του και κρεμάμενου επί του δείκτου της (δεξιάς) χειρός μονοπωλεί τη μικρή οθόνη της φορητής μου πρωινής ειδησεογραφίας: «Η Κρήτη γυρίζει σελίδα» και πολλά άλλα τινά παραδείσια υποσχόμενα, αναγγέλλει στις καθημερινές σχεδόν δηλώσεις του ο Ιωάννης της Κάντια. Δε φτάνει που η Δημοκρατία και κοντά σ’ αυτήν η Αυτοδιοίκηση είναι μοναδικές, γίνονται και τριπρόσωπες! Έτσι για το καλό μας. Τρία σε ένα ή ένα σε τρία. Μηδέ μελιζόμενη, μηδέ διαιρούμενη, μηδέ κληρονομούμενη! Όπως ο τρισυπόστατος και τριαδικός Θεός.
Τώρα έγραψα μηδέ κληρονομούμενη, ε; Είδατε πως παραμονεύουν οι λέξεις και μας ειρωνεύονται; Διάβαζα προ μηνών ότι η νεοσσός θυγάτηρ τινός των Σελευκιδών επιστρέφει με ωσσανά στας Βρυξέλλας! Που το παράξενο, άπληστοι; Όλων σας οι νεοσσοί μετά των πτυχίων τους, των ξένων γλωσσών και των διδακτορικών τους δεν εργάζονται ήδη εις τους θεσμούς των Γαλατών; Τι ζητείτε λοιπόν ζηλόφθονες; Αλλά να μην ξεφεύγουμε και να πέφτουμε στες παγίδες των Μπολσεβίκων που θέλουν να διαβάλλουν τους νέους Σελευκίδες της Κρήτης. Η Δημοκρατία και η Αυτοδιοίκηση είναι σε σταθερή τροχιά. Είναι απογειωμένες όπως ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός και τρέχουν ασταμάτητα για το μέλλον της μεγαλονήσου. Για το «μεγάλο πήδημα προς τα μπρος» που θα ξανάλεγε και το φάντασμα του Μάο από τη μεγάλη χώρα του Δράκου ατενίζοντας με ανοιχτό το στόμα τα τεκταινόμενα κατά το νησί του Μίνωα…
Και να μην ξεχνάτε: Οι θεσμοί τρέχουν για εσάς και όχι εσείς γι’ αυτούς. Να μην μπερδεύετε τα λόγια του αναρχικού Ναζωραίου «ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονήσαι». Αυτά τα λένε οι παπάδες που θέλουνε κι αυτοί μερτικό στην κοσμικότητα. Να μην μπερδεύετε τα συστήματα αναφοράς που λέγαμε παλιά στο Γυμνάσιο και στη Φυσική. Σαν τον υπογράφοντα που τα μπέρδευε συνέχεια από τότε που άρχισε να θυμάται τον κόσμο και κάθε φορά που έμπαινε στο αυτοκίνητο νόμιζε …ότι έτρεχαν τα δέντρα, οι λόφοι και τα σπίτια! Μα όσο μεγάλωνε, συνέχεια πειθόταν ότι αυτό ήταν μια φρεναπάτη του νου, ένα απατηλό παιχνίδι της Φυσικής. Γι’ αυτό και εσείς να μην πιστεύετε τους (λαπάδες) ποιητές που γράφουνε για να σας μπερδεύουνε τι «ωραία που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις από τα σύννεφα». Σαν να σας λένε, «τι ωραία που ανέχεστε εσείς κορόιδα άμυαλοι Κρήτες και Κρήσσες τους ισόβιους άρχοντες Σελευκίδες σας», παραβλέποντας το Μαραθώνιο που κάνουν εκείνοι κάθε μέρα για εσάς και την Κρήτη, και που η δράση τους δεν αφήνει ούτε τα άστρα ανέπαφα, ούτε τους ουρανούς αμετάβλητους! Η Δημοκρατία, και δη η Αυτοδιοίκηση έχουν ξεκάθαρα συστήματα αναφοράς στην Κρήτη: Είναι παλαιόθεν Ελληνίδες, του Άργους συγγενείς. Μα πιο πολύ του Μίνωα όπως έχουν πια πειστεί όλοι!
Η μέρα αποταυρίζεται τροπαιούχα στο ξημέρωμα. Ένας διαυγής και ολοστρόγγυλος δίσκος στο χρώμα του γινομένου φραγκόσυκου ξεμυτίζει πίσω από τ’ αντικρινό νησί, φωτίζοντας με τις αχτίνες του το φλιτζάνι του θεριακλή καφέ μου που εγγυάται το αθάνατο Ελληνικό Κλέος. Ανοίγω τυχαία τους Βίους του Πλουτάρχου στον «Αντώνιο» και διαβάζω:
«[…] Εισήλθε δε Καισαρίων (Οκταβιανός) εις την πόλιν (την Αλεξάνδρεια), συνδιαλεγόμενος μετά του φιλοσόφου Αρείου.
[…] Τον δε Καισαρίωνα, όστις λέγεται ότι εγεννήθη εκ του (Ιουλίου) Καίσαρος, έπεμψε η μήτηρ του μετά χρημάτων πολλών δια της Αιθιοπίας εις την Ινδικήν. Αλλ’ έτερος παιδαγωγός, όμοιος προς τον Θεόδωρον, Ρόδων καλούμενος, τον έπεισε να επιστρέψει, επί λόγω ότι ο Καίσαρ εσκέπτετο περί του πρακτέου. Λέγουσι δε ότι ο Άρειος είπεν: «ουκ αγαθόν το πολυκαισαρίη» (2) ...
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική. Εκτός κι αν ο Πλούταρχος έβλεπε τόσο μπροστά. Και ιδίως στην …Κρήτη του 2019!
- Κ. Π. Καβάφης 1920, «Άννα Κομνηνή».
- ουκ αγαθόν το πολυκαισαρίη=Καλόν δεν είναι οι πολλοί μαζί βασιλείς σε ένα μέρος.
