της Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Ο έρωτας από μόνος του έχει την ικανότητα να μας ενεργοποιεί και να μας ανεβάζει στα ύψη. Όταν λοιπόν νοιώσουμε ότι επιτέλους βρήκαμε το έτερο ήμισυ, η προσμονή και η προσδοκία ότι το άτομο αυτό θα αλλάξει την ζωή μας, φαίνεται σαν πραγματικότητα. Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος που επιλέξαμε και μας επέλεξε μας καταλαβαίνει, επικοινωνεί μαζί μας, μοιράζετε τον πόνο μας και χαίρεται με την χαρά μας.
Η πρώτη επαφή με την πραγματικότητα έρχεται καθώς φεύγουμε από το ροζ συννεφάκι και πατάμε στη γη. Αυτό συμβαίνει μέσω της καθημερινότητας και του τρόπου που αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της σχέσης μας. Η ανθεκτικότητα μιας σχέσης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες καθώς κι από τις διάφορες δοκιμασίες που περνά το ζευγάρι.
Τι γίνεται όμως όταν προσγειωνόμαστε απότομα; Τι προϋποθέτει αυτό;
Η επαφή με την πραγματικότητα αλλάζει το καταστατικό μιας σχέσης ή ενός γάμου.
Καθώς οι σχέσεις εξελίσσονται και δεν μένουν στάσιμες, όταν αναγκαζόμαστε να έρθουμε σε ρήξη με τον σύντροφο μας και να αποδεχθούμε την αλλαγή αυτή, αφήνουμε την φαντασιώδη εικόνα που είχαμε φτιάξει και συνυπάρχουμε στην σχέση διαφορετικά πια. Τα προβλήματα όμως συνεχίζονται και τίποτα δεν μας θυμίζει το σενάριο ζωής που είχαμε στο μυαλό μας, καθώς είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπο του συντρόφου μας όλα αυτά που κάποτε είχαμε δει στην πρώτη μας γνωριμία ..Τώρα πια έχουμε φτάσει να αναρωτιόμαστε αν πάντοτε ήταν έτσι αυτή η σχέση ή μήπως εμείς δεν την είχαμε δει ποτέ με τα μάτια που την βλέπουμε τώρα.
Με την πρώτη συνειδητοποίηση ότι η σχέση είναι δυσλειτουργική, είτε προσπαθούμε να αλλάξουμε την κατάσταση αυτή, είτε συμβιβαζόμαστε σε μια ζωή συναισθηματικά νεκρή είτε ψάχνουμε καινούργια πρόσωπα αναφοράς είτε αποφασίζουμε το τέλος της σχέσης. Όλα αυτά βέβαια μπορεί να μας δώσουν συμπεριφορές επιθετικότητας (όταν θεωρούμε ότι ο σύντροφος μας φταίει εξ ολοκλήρου), απόσυρσης (όταν θεωρούμε ότι η κατάσταση δεν μπορεί ν αλλάξει), θυμού (όταν δεν περιμέναμε να φτάσει η σχέση μας σ αυτό το σημείο) και φυσικά μελαγχολίας και κατάθλιψης.
Καθώς φεύγει το πάθος από τις εικόνες του μυαλού μας, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τα καινούργια δεδομένα της σχέσης και να δούμε τι από όλα αυτά μπορούμε να ακολουθήσουμε , τι χρειάζεται να αφαιρέσουμε ή ακόμα και να προσθέσουμε ώστε να μπορεί η σχέση αυτή να γίνει πιο σταθερή. Σίγουρα φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την καινούργια πραγματικότητα όμως είναι σημαντικό να πάρουμε κι εμείς την ευθύνη στο κομμάτι που μας αναλογεί.
Η συνειδητοποίηση ότι ο σύντροφος μας δεν είναι αυτό που θέλαμε να πιστεύουμε, και ότι πιθανόν ποτέ να μην ήταν αλλά ούτε και να γίνει ξανά, μας ενοχλεί περισσότερο από την ίδια την επιλογή μας. Η απομυθοποίηση αυτή βέβαια δεν είναι απαραίτητο να είναι αρνητική καθώς μπορεί να φέρει ακόμα και θετικά αποτελέσματα στην σχέση, αφού της εξασφαλίζει μια πιο ρεαλιστική βάση και ένα καλύτερο τρόπο επικοινωνίας. Από την άλλη μεριά αν μας είναι απαραίτητη η «χρυσόσκονη» σε μια σχέση ίσως να είναι μοιραία και η κατάληξη της.
Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα καλό είναι να εξετάζουμε τι συμβαίνει μέσα μας. Τι κουβαλάμε εμείς στη σχέση; Τι φέρνει ο σύντροφος μας; Πως ορίζει ο καθένας μας την αγάπη; Ποια είναι τα σημεία που μας χωρίζουν και ποια αυτά που μας ενώνουν; Οι λύσεις είναι μέσα μας και μόνο αυτές μπορεί να μας καθοδηγήσουν. Η εσωτερική μας φωνή είναι ικανή να μας χαράξει πορεία καθώς η συνειδητοποίηση της μας φέρνει κοντά στην ωριμότητα.
Εξάλλου πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες και εμπόδια καθώς και αφορμές που θα δυσχεραίνουν τη σχέση μας. Πίσω από όλα αυτά όμως ή καλύτερα μέσα από όλα αυτά αν υπάρχει.. ακόμα ζωντανό το συναίσθημα, καλό είναι να το ακολουθούμε και να προσαρμόζουμε την σχέση μας σε καινούργιες βάσεις. Αν όχι ..η πορεία είναι προκαθορισμένη και κανένας επικοινωνιακός χειρισμός δεν μπορεί να την αλλάξει.
