του Δημήτρη Ψαραδάκη
Δεν τυγχάνω ο ειδικότερος όλων, ούτε φυσικά είμαι μελετητής των παγκόσμιων δημοσιονομικών, όμως από τα λίγα που σπούδασα και βιώνω εδώ και πέντε δεκαετίες, με βοηθούν να καταλάβω ότι δεν υπάρχει χώρα του αναπτυγμένου κόσμου η οποία να σέρνεται εδώ και δέκα συναπτά έτη, σε αυτή την οικονομική στασιμότητα .
Δεν μπορεί επίσης να εξηγηθεί με λογικούς όρους, το γεγονός ότι ενώ πέρασαν τρείς-τέσσερις κυβερνήσεις και δεν ξέρω πόσοι υπουργοί, υφυπουργοί οικονομίας και οικονομικών, δεν κατάφεραν να εκπονήσουν αυτοί ή εξειδικευμένοι σύμβουλοι τους ένα Εθνικό οικονομικό μοντέλο-πλαίσιο το όποιο να βγάζει τη χώρα από το σπιράλ το οποίο τον Ιούλιο του 2009 αναλυτικά και παραστατικά είχε περιγράψει ο Σόρος και τις συνέπειες του βιώνουμε σχεδόν όλοι.
Σήμερα μιλάνε για ανάπτυξη, άλλος 1,8% άλλος 2,0% κτλ μετά από δέκα χρόνια οικονομικής υπονάπτυξης και στασιμότητας . Αν κάποιος δηλαδή μπει στο πειρασμό και κάνει μια πράξη επιπέδου μαθηματικών δημοτικού θα δει, ότι το ποσοστό 2% σε ΑΕΠ 175 δις (2017) είναι 1,5 δις το 1,5 δις στα 225 δις που ήταν το ΑΕΠ το έτος 2008 αντιστοιχεί σε 0,7% .
Σύμφωνα με την ανωτέρω ανάλυση το σαφές πρόβλημα είναι ότι η χώρα μετά από αυτή την σημαντική ύφεση που βίωσε και συνεχίζει να βιώνει , παρά την τεράστια περίοδο αποπληθωρισμού, την τεράστια μείωση στο κόστος απασχόλησης, την πολύ σοβαρή μείωση του κόστους του πετρελαίου καθ’ όλη αυτή την περίοδο, την τεράστια και ανέλπιστη αύξηση των τουριστών οι οποίοι από 8.886.342 (2008) υπερέβησαν τα 30.000.000 (2017) παρέμεινε και το 2017 κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με 1,4% έναντι 2,4% του μέσου όρου αυτής.
Το πρόβλημα αυτό δεν γιατρεύεται με τις μεταρρυθμίσεις που μας επιβάλλουν Ευρώπης, ΟΟΣΑ και ΔΝΤ, χρήσιμες είναι ,αλλά δεν δίνουν άμεσα και απτά αποτελέσματα!
Η χώρα για να φύγει από αυτό το τέλμα θα πρέπει να προηγηθούν νέας κοπής και άκρως σημαντικές ενέργειες, ενέργειες θάρρους, ενέργειες και αποφάσεις δύσκολες προς πολλές κατευθύνσεις οι οποίες πιθανόν να καταγγελθούν από πολλούς .
Είναι δυνατόν μια χώρα να αναπτυχθεί με capital controls, είναι δυνατόν μια χώρα να αναπτυχθεί με αυτό το progrom του επιχειρείν, είναι δυνατόν να στοχοποιείται όποιος πάει καλά στην δουλειά του ; Είναι δυνατόν να έρθουν ξένοι να επενδύσουν στην Ελλάδα όταν υπάρχουν κραυγαλέα αρνητικά παραδείγματα όπως η Χαλκιδική με την Ελληνικός Χρυσός, το Ελληνικό, η Αφάντου στη Ρόδο, η νήσος Οξυά στο Ιόνιο, η Κρήτη αυτός ο σημαντικός αναπτυξιακός βραχίονας για τη χώρα χωρίς να διαθέτει σύγχρονο οδικό άξονα και αεροδρόμιο και φυσικά τόσες άλλες περιπτώσεις όπου η γραφειοκρατία σπάει κάθε ρεκόρ επιβράδυνσης δυσκολεύοντας ή ακυρώνοντας κάθε λογής Project .
Είναι δυνατόν να υπάρχει φορολογία των εταιριών 29% + 15% φόρο στα διανεμόμενα μερίσματα και να περιμένουμε να γίνουν επενδύσεις από ξένους, οι οποίοι καλούνται να φέρουν φρέσκο εισαγόμενο χρήμα, όταν οι γειτονικές μας χώρες έχουν φορολογίες εταιριών 10% έως 15%;
Είναι δυνατόν ένας ελεύθερος επαγγελματίας επιστήμονας ο οποίος είναι η ραχοκόκαλα της οικονομίας να πληρώνει το 70% των εισοδηματιών του σε φόρους και ασφάλεια ;
Είναι δυνατόν να έχουν δεσμευτεί οι λογαριασμοί των μισών επιχειρηματιών και παράλληλα οι ίδιοι να είναι και ποινικά υπόδικοι;
Είναι δυνατόν να ζητεί το κράτος δεν λέω, ευλόγως μείωση του χρέους του και από την άλλη να εφαρμόζει κάθε μορφής ανάλγητο εισπρακτικό μέτρο εις βάρος των φορολογουμένων του;
Είναι δυνατόν να εφαρμόζονται αυτή την πολύ δύσκολη οικονομική συγκύρια νόμοι οι οποίοι, ναι μεν είχαν ψηφιστεί και ίσχυαν, πλην όμως ουδέποτε εφαρμόζονταν και τώρα στο βωμό της είσπραξης να ξεθάβονται ξαφνικά και με αυτούς να στέλνει στη φυλακή φορολογικούς-οικονομικούς παραβάτες, χαρακτηρίζοντας όλα σχεδόν τα φορολογικά αδικήματα κακουργήματα με ισχύ την εικοσαετία, όταν αυτά οφείλονται στη κρίση που το ίδιο κράτος προκάλεσε, ενώ αντίθετα έχει γεμίσει ο τόπος από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που έχουν μαζικά αποφυλακιστεί κάνοντας χρήση τελευταίων ευεργετικών νόμων ;
Στη χώρα αυτή, όπως και σε πολλές άλλες, όταν υπήρχε μια αντίστοιχη περίοδος κρίσης βρισκόταν μια πολιτική ή άλλη προσωπικότητα η οποία αφού φυσικά ενέπνεε το λαό, στην συνέχεια τον έπαιρνε στους ώμους του και τον έβγαζε από την κρίση .
Αυτόν τον άνθρωπο χρειαζόμαστε, αυτός θα πρέπει να βρεθεί για να βγεί η χώρα από το τέλμα . Αν τελικά αυτός βρεθεί, και εμπνεύσει, να στηριχτεί από όλους μας ή από τους περισσότερους από εμάς, μακριά από κομματικούς μηχανισμούς και κομματικές κάμαρες και συντεχνίες και να κάνει από πού πρέπει χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς .
Παράδειγμα νομίζω ότι αποτελεί ο Macron για την Γαλλία ο οποίος σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε και ανόρθωσε από κάθε πλευρά τη Γαλλία από την απαξίωση στην καταξίωση από την παρακμή στην άνοδο, από την επισφάλεια στην ασφάλεια, από την στασιμότητα στην ανάπτυξη .
Πιστεύω πλέον, ολοκληρώνοντας σχεδόν την έβδομη δεκαετία της ζωής μου ότι η χώρα, η κάθε χώρα, δεν χρειάζεται έξυπνους (από αυτούς δόξα τω θεώ παραέχουμε πολλούς), χρειάζεται ανθρώπους οραματιστές και ικανούς να υλοποιήσουν αυτά που πρέπει.
Ιστορικά πάντως αποδεικνύεται ότι η πράξη 1+1 = 2 είναι αρκετά δύσκολη για αυτούς που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους .
Κλείνοντας θα ήθελα να δηλώσω αισιόδοξος, στο τέλος κάποιος θα βρεθεί ο οποίος ίσως αλλάξει τα πράγματα, προκαλώντας ένα πραγματικό σεισμό, σπάζοντας την στασιμότητα που όλοι έχουμε δίκαια ή άδικα περιέλθει, κάποιος τελικά που να μπορεί να διαχωρίσει το ωφέλιμο από το ανώφελο, το άμεσο από το μακροπρόθεσμο, το δυναμικό από το αδύναμο, το δοκιμασμένο από το αδόκιμο, το ειδικό από το γενικό, το άσπρο από το μαύρο .
