Του Απόστολου Τζίφα
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ αποκαλύπτεται με έργα και λόγια η σχέση της Αριστεράς με την ανομία. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η χρήση του όρου «μπαχαλάκηδες» δεν εκφράζει την πραγματική κατάσταση στην πολιτική σκηνή με αφορμή τις επεμβάσεις της αστυνομίας στα πανεπιστήμια. Οι «μπαχαλάκηδες» είναι πολιτικά υποκείμενα με δράση και ιδεολογία.
Η Αριστερά κάνει το μεγάλο λάθος (;) να μην αναγνωρίζει την ανομία στα πανεπιστήμια. Δηλαδή θα έπρεπε να έχουμε νεκροκεφαλές στην ΑΣΟΕΕ για να αποδειχθεί ότι είναι επιχειρησιακό κέντρο των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών; Οι καθημερινές αναρτήσεις στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ( efsyn.gr) για τα γεγονότα στα πανεπιστήμια αποδεικνύουν τη σχέση Αριστεράς και ανομίας. Επικρίνουν λόγου χάρη την « υπερπροβολή» τόσων φιαλών μπύρας και αποκλείουν το γεγονός να χρησιμοποιούνται για την κατασκευή μολότοφ.
Οι επεμβάσεις της αστυνομίας αποκαλούνται κρατική καταστολή. Οι επεμβάσεις γίνονται για την εφαρμογή απόφασης της Συγκλήτου στην ΑΣΟΕΕ.
Τι σημαίνει κρατική καταστολή για την Αριστερά; Είναι η «επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία». Είναι «όξυνση της καταπίεσης και της καταπάτησης των δικαιωμάτων» κ.λπ. Είναι προφανές ότι η ιδεολογική επικάλυψη της ανομίας είναι άστοχη. Όπως άστοχες είναι οι παρεμβάσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για τη χρήση βίας.
Είναι ξεκάθαρο ότι η Αριστερά έχει χάσει την εξουσία και την ιδεολογική καθαρότητα στην κοινωνία. Παράλληλα η κανονικότητα, οι αναπτυξιακές και οι εκσυγχρονιστικές προοπτικές και η οικονομική σταθερότητα αφαιρούν το βασικό εργαλείο της Αριστεράς: του «υπαρκτού εχθρού του λαού». Δεν της μένει , λοιπόν, άλλο όπλο παρά το «πεζοδρόμιο» μαζί με τη Βουλή (Ν. Φίλης). Οι εντιεξουσιαστές και οι αναρχικοί είναι «τα δικά τους παιδιά» και οι σύντροφοί τους. «Καλύπτει» η Αριστερά όλες τις πρακτικές τους και τις ιδεολογικές τους συνιστώσες.
Χρησιμοποιεί ως αντίπαλο δέος «τις φασιστικές πρακτικές και την καταστολή». Πέρασε η εποχή της «εργατιάς και του λαού». Χαίρεται η Αριστερά για την εισβολή μεταναστών στην Ελλάδα και την Ευρώπη ελπίζοντας να κατασκευάσει «φασισμό» απέναντι σε μεγάλα υπαρκτά προβλήματα της ηπείρου. ‘Ετσι η εξουσία θα έρθει στα «χέρια του λαού».
Απέναντι, λοιπόν, στην κανονικότητα, η ιδεολογική αντιπαράθεση της Αριστεράς με τον «εχθρό» φαίνεται λειψή.
Όσο η Αριστερά θα αποκαλεί «φασιστικές πρακτικές» την εφαρμογή του νόμου και την ομαλότητα «αναβίωση του αστυνομικού κράτους της Δεξιάς», τόσο θα απομακρύνεται από την κοινωνία και την εξουσία.
