Check-out από την Ελλάδα: Η νέα τάση των νέων

Της Έλενας Αλεξάκη*

Με «φυγή μυαλών» ή αγγλιστί με brain drain εκδικείται η νέα γενιά τη χώρα της. Η εύρεση εργασίας για έναν απόφοιτο του πανεπιστημίου μοιάζει με το παιχνίδι που παίζαμε μικροί, τις μουσικές καρέκλες, με τη διαφορά ότι στη σημερινή πραγματικότητα είναι όλες πιασμένες… Το οξύμωρο είναι ότι το μεν κράτος και οι επιχειρήσεις – κυρίως του τουρισμού – μόνιμα ψάχνουν προσωπικό, οι δε νέοι κάνουν τη μία συνέντευξη μετά την άλλη χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Φευ!!

Με βάση το Παγκόσμιο Συνέδριο Τουρισμού, που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες, η έλλειψη εργαζομένων έφτασε τα 43 εκατομμύρια και προσέξτε μιλάμε για παγκόσμια κλίμακα. Από την άλλη έχουμε την κυβέρνησή μας να διατείνεται πως τα τελευταία έξι χρόνια έχουν δημιουργηθεί 500 χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.  Το ερώτημα είναι, όμως, γιατί τα Ελληνόπουλα δε βρίσκουν δουλειά και εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, αν και αγαπούν τον τρόπο διαβίωσης και διασκέδασης σε αυτήν;;

Πριν από 50 χρόνια, το πρόβλημα για τους εργαζόμενους ήταν οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Πολλοί θα επιθυμούσαν να μην ήταν πολιτικά βαμμένοι, ώστε να είχαν τη δουλειά τους όποια κυβέρνηση και αν ήταν στην εξουσία. Το πρόβλημα, πλέον, είναι πως οι μισθοί που δίνονται δε φτάνουν σε κανένα νέο για να ζήσει, και, επειδή η γενιά μας είναι της εύκολης λύσης, καταφεύγει στην εύρεση εργασίας σε άλλη χώρα που μισθοί, ζωή και ενοίκιο μπορούν να συνυπάρξουν.

Ο δε τουρισμός θεωρεί πως παρέχει εξαιρετικές συνθήκες εργασίας με υψηλούς μισθούς, διαμονή και φαγητό, ενώ, ταυτόχρονα, η σύμβαση κάπου γράφει με μικρά γράμματα πως το ωράριο μπορεί να φτάσει και τις 15 ώρες καθημερινής εξάντλησης.

Άποψή μου είναι πως η σχέση μεταξύ κράτους–νέου δε λειτουργεί και δεν πρόκειται να λειτουργήσει με αυτές τις προϋποθέσεις. Ο νέος περιμένει από την πρώτη συνέντευξη να του τάξουν υψηλό μισθό και να τον υποδεχτούν με κόκκινα χαλιά στην επιχείρηση, όπως όταν μπαίνει στο σπίτι της γιαγιάς του, ενώ το κράτος (και συνεπώς οι επιχειρήσεις) από την άλλη θέλει εργαζόμενους με πτυχία, μεταπτυχιακά, σεμινάρια και προϋπηρεσία που να ζητάνε όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα.

Η αγορά εργασίας μοιάζει με εστιατόριο γεμάτο τραπέζια, αλλά χωρίς σερβιτόρους και χωρίς πελάτες, μια εικόνα εγκατάλειψης και παρεξήγησης. Η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της σαν να τα φοβάται. Και όταν χρειάζεται χέρια, ψάχνει πανικόβλητη, λες και ξέχασε πως εκείνα έφυγαν, γιατί δεν τα χωρούσε η αγκαλιά της.

Αν δε γεφυρώσουμε αυτό το παράλογο κενό ανάμεσα στην ανάγκη και την αδιαφορία, τότε η πατρίδα μας θα συνεχίσει να μοιάζει με ορχήστρα χωρίς μαέστρο, όπου ο καθένας παίζει μόνος του, αλλά κανείς δεν κρατάει τον ρυθμό. Η ελληνική σατιρική ταινία του ’69 έλεγε «Ξύπνα Βασίλη», εγώ θα πω με τον ίδιο σατιρικό τόνο «Ξύπνα Ελλάδα».

*Η Έλενα Αλεξάκη είναι δημοσιογράφος ([email protected])