του Δημοσθένη Μαράκη
Αναρωτιέμαι από προχθές, διστάζω. Διστάζω. Από τους ολυμπιακούς αγώνες υπήρχαν άπειρα σχέδια αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων εκτός αυτό του Ξενοκράτη. Αδυνατώ να συλλάβω πως κάποιο δεν είχε εφαρμογή. Φυσικά αυτά τα σχέδια ΔΕΝ πρέπει να είναι επί χάρτου. Αλλά στο πεδίο. Οι αξιωματούχοι ΝΑ εκπαιδεύονται και να εκπαιδεύουν στο πεδίο. Εκπαιδευόμενοι, μπορούν να εκτιμήσουν καταστάσεις.
Στο πεδίο, όμως. Όχι στο γραφείο. Και μετά, μια συνέντευξη τύπου όλο περηφάνια, τα καταφέραμε! Πού είναι οι ασκήσεις συντονισμού υπηρεσιών, όπου ανά πάσα στιγμή να ξέρει ο καθένας τι ακριβώς να κάνει. Μου θυμίζει την άσκηση στο ΠαΓΝΗ για σεισμό. Οι φύλακες εμπόδιζαν τα οχήματα να εισέλθουν στο χώρο στάθμευσης λόγω άσκησης. Έτσι; Που είναι οι "πραγματικές" συνθήκες, λες και θα σε ενημερώσει ο σεισμός, η φωτιά, η πλημμύρα, πως έρχονται. Μου θυμίζουν ασκήσεις σεισμού και φωτιάς στα σχολεία, όλο τραλαλά και φρέντο στο χέρι. Δυστυχώς καμία φυσική καταστροφή δεν λειτούργησε εκπαιδευτικά.
Ως έναυσμα γνώσης και προστασίας για την επόμενη. Ως έναυσμα αποφάσεων, χωρίς μικροκομματικές και ψηφοθηρικές αποφάσεις και υποχωρήσεις. Η έλλειψη εκπαίδευσης του πληθυσμού σε όλα τα επίπεδα φέρνει αυτά τα αποτελέσματα. Πρόταση; Υποχρεωτική εκπαίδευση, όχι εθελοντική! Για όλους! Οι ευαισθητοποιημένοι γνωρίζουν, το ψάχνουν λίγο παραπάνω.
Οι αδιάφοροι χλευάζουν, αλλά μετά παρακαλούν, ικετεύουν. Διστάζω λοιπόν να γράψω πως, αν είχαν εφαρμοστεί αυτά τα σχέδια ΔΕΝ θα θρηνούσαμε, ούτε στην Ηλεία, ούτε στη Μάνδρα, ούτε στο Μάτι. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές "Μάνδρες" και πολλά "Μάτια" σε όλη τη χώρα, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να δώσουν ανάλογες τραγωδίες. Και μην ξεχνάμε το παραλιακό μέτωπο και το ενδεχόμενο τσουνάμι. Αλλά;
Διστάζω, συγγνώμη!
