Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
«Η ιστορία δεν είναι ο χώρος της ευδαιμονίας. Η ευτυχία έχει λευκές σελίδες εκεί.» έλεγε ο Χέγκελ. Να το έχουμε υπόψιν μας καθώς η Συμφωνία των Πρεσπών περνά στην ιστορία. Μια αόρατη μελάνη όντως είναι αυτή που ιστοριογραφεί και θα περιμένουμε πολλά χρόνια για να μάθουμε την αλήθεια.
Γι' αυτό ας μην βιαζόμαστε. Πολλοί από τους συμπολίτες μας βλέπουν με καχυποψία ή είναι εντελώς αντίθετοι με τη συμφωνία που κυρώθηκε από τη Βουλή για τη «Βόρεια Μακεδονία». «Είναι πολλοί», αλλά δεν σημαίνει ότι έχουν δίκιο. Όπως δεν είχε δίκιο η πλειοψηφία που διαμορφώθηκε στο ανούσιο και μάλλον ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα του 2015. Πολύ γρήγορα, άλλωστε, το συντριπτικό ΟΧΙ έγινε…ναι στο παρασκήνιο και προφανώς σωστά εκ μέρους του Αλ.Τσίπρα. Διότι…έσωσε την ύστατη στιγμή τη χώρα από τον γκρεμό- που μάλλον ο ίδιος την οδήγαγε- και μας ξανάβαλε δειλά δειλά στην κανονικότητα.
Η Δημοκρατία είναι θέμα επιλογών και εκλογών. Είναι ζήτημα σεβασμού της πλειοψηφίας. Η πολιτική, όμως και η διπλωματία, η διευθέτηση των συμφερόντων των κρατών δεν καθορίζονται από την γνώμη των πολλών. Δεν διαμορφώνουν οι πλειοψηφίες ,την κρίσιμη ώρα, τις σωστές θέσεις. Γι αυτό επιλέγουμε για τη δουλειά αυτή τους «καλύτερους», τους οποίους και κρίνουμε όταν έρθει η ώρα τους.
Σκεφτείτε εάν ο Βενιζέλος έθετε σε …ψηφοφορία την απόφασή του να συνταχθεί με την Αντάντ και να μπούμε στον Μεγάλο Πόλεμο. Να στήνονταν κάλπες για το εάν θα έπρεπε το 1945-1946 να στραφούμε στο ανατολικό ή δυτικό μπλοκ. Ο Καραμανλής , το 1981 , να ρωτούσε τον ελληνικό λαό εάν έπρεπε να ενταχθούμε στην ΕΟΚ. Ε, μην μου πείτε πως δεν ξέρετε την απάντηση! Από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής, τον κομματικό λαϊκισμό και την υπερβολή ,που κυριαρχούσε , ξέρουμε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν αντίθετο από αυτό που συνέβη τελικά και ήταν προς όφελος της χώρας. Ξέρουμε πια ότι για… 1002 λόγους ο «σοφός λαός» θα επέλεγε διαφορετικά από αυτό που κατέγραψε η ιστορία. Όπως θα έλεγε κι ένας φίλος «ο λαός δεν θα άφηνε τον Βενιζέλο να υπογράψει ούτε τη Συνθήκη των Σεβρών»!
Τι σημαίνουν όλα αυτά άραγε; Ότι ο Τσίπρας έχει δίκιο; Όχι κατ’ ανάγκην. Αλλά επί της αρχής ναι. Αποφάσισε να τραβήξει μία διαχωριστική γραμμή σε αυτό που «θέλει» ο λαός -οι πολλοί -με τη λύση που ο ίδιος ως εκλεγμένος και υπεύθυνος ηγέτης θεωρεί εθνικά συμφέρουσα. Κι αυτό - σκεφτείτε το- σαν λογική πάει…κόντρα στον εαυτό του! Και σε όσα μας έχει συνηθίσει ο σημερινός πρωθυπουργός ,του οποίου ο πρόσφατος βίος παράγει περισσότερο λαϊκισμό κι από αυτόν που μπορεί ο ίδιος να καταναλώσει!
Ο πρωθυπουργός επέλεξε το δύσκολο δρόμο . Πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Αν και δεν απέφυγε τα πολιτικάντικα τερτίπια (δεν ενημέρωσε την αντιπολίτευση, δεν συγκάλεσε καν εθνικό συμβούλιο και θέλησε να εγκλωβίσει τους αντιπάλους του…,ενώ εμφανίστηκε να χειρίζεται ένα εθνικό θέμα ωσάν να ήταν θέμα στην ημερήσια διάταξη της Κεντρικής του Επιτροπής…) έδειξε μια αποφασιστικότητα. Η οποία θα κριθεί στο μέλλον. Εάν δε έχει κερδίσει και σοβαρά ανταλλάγματα για την χώρα- και όχι το αντίθετο που…κατήγγειλε ατυχώς η αντιπολίτευση- ακόμη καλύτερα! Διότι η χώρα έκανε ένα συμβιβασμό . Σκληρό συμβιβασμό και πρέπει να έχει οφέλη σημαντικά. Ποια και πόσα, προφανώς θα το μάθουμε πολλά…χρόνια αργότερα.
«Οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας.» είχε καταλήξει να πιστεύει και ο Μπίσμαρκ. Ας ελπίσουμε πως ένα τέτοιο χλιμίντρισμα άκουσε και ο δικός μας γιατί αλλιώς οι επόμενες γενιές θα σύρουν…μούγκρος!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
