Της Στέλλας Πιλάτου*
Διαβάζω τα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί αυτές τις μέρες… για τον βιασμό γνωστής μας Πρωταθλήτριας, για την σεξουαλική παρενόχληση και άλλων αθλητριών… και θλίβομαι…θλίβομαι για τον πόνο που νιώθει αυτή η γυναίκα, αυτή η μάνα – γιατί μάνα είμαι και εγώ και δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο στην ψυχή της-… για το ότι υπάρχουν άνθρωποι που την ώρα που εσύ προσπαθείς να υπερβάλλεις εαυτόν, που κάνεις τόσες θυσίες για να πετύχεις κάτι, σε βρίσκουν «μπόσικη» και προσπαθούν να δείξουν και να επιβάλουν την υψηλά ιστάμενη θέση τους, με τόσο χυδαίο τρόπο…
Δεν είναι ο αθλητισμός όμως έτσι… Δυστυχώς υπάρχει και αυτή η πλευρά, η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, όμως δεν είναι ο κανόνας… Δεν σημαίνει ότι δεν θα αφήσω την κόρη μου να ακολουθήσει την πορεία του πρωταθλητισμού… Θα προσπαθήσω όμως να την μάθω να μιλάει και να μην ντρέπεται… να μην φοβάται… Αν η κοινωνία μας ήταν διαφορετική, στα 22 της -η Σοφία, η Μαρία, η τίνα, η τάδε- θα έβγαινε να το πει ΔΥΝΑΤΑ…να το φωνάξει, γιατί θα ήξερε ότι θα την ακούσουν… Τότε όμως φοβόταν… Το «κύρος» του «κυρίου» και το ότι θα ήταν ο λόγος της, ενάντια στον δικό του… τρέχα γύρευε δηλαδή…
Έχουνε περάσει σχεδόν δέκα χρόνια, από την μέρα που «κρέμασα τα παπούτσια» μου και αποχαιρέτησα τον «λαμπρό» χώρο του κλασικού αθλητισμού… Όμως νιώθω σαν να είναι χτες… σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από την τόσο επίπονη καθημερινότητα… Με τα όμορφα, τα άσχημα, τα δύσκολα…Θυμάμαι τα πάντα, όλους μου τους αγώνες, όλες τις επιτυχίες όλες τις αποτυχίες, τις χάρες και τις λύπες .. και ήταν πολλές…
Ήμουν και είμαι τυχερή… 29 χρόνια αθλήτρια του Ο.Φ.Η. με προπονητή, τον ΑΝΘΡΩΠΟ Γιώργο Κόκκινο, και 20 χρόνια στην Εθνική Ελλάδος – ουδέποτε με έκανε κάποιος να νιώσω έτσι…Τουλάχιστον όσον αφορά το φλέγον ζήτημα του βιασμού ή της παρενόχλησης… Δόξα το Θεό δηλαδή, γιατί δεν ξέρω πώς συνεχίζεις μετά από αυτό….πώς το διαχειρίζεσαι, πώς το κουβαλάς, πώς προχωράς την ζωή σου. Bulling όμως, με την μορφή της απομόνωσης μου ως αθλήτρια της επαρχίας ένιωσα και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό… Όσο άσχημο όμως κι αν ήταν αυτό, όσους μεγάλους αγώνες κι αν μου στέρησε, ποτέ δεν μετάνιωσα που έμεινα στην επαρχία, που δεν άλλαξα προπονητή, που δεν άλλαξα σωματείο…
Άλλα είμαστε γυναίκες βλέπεις… ακόμη κι όταν κάποιος μας φερθεί τόσο πρόστυχα, το πρώτο που θα σκεφτούμε είναι πώς θα το πούμε… κι όχι ότι πρέπει ΑΜΕΣΩΣ να το πούμε! Αυτό πρέπει να αλλάξει… αυτή η νοοτροπία του ότι «κάτι θα έκανε κι αυτή, κάπου θα έφταιγε», πρέπει να σταματήσει… Γιατί πρέπει να απολογηθούμε ακόμη και για αυτό; Κι ας μου πείτε πώς είναι λίγοι αυτοί που δε θα περάσει έστω και για ένα λεπτό απ το μυαλό τους αυτό… Αυτή η σιωπή είναι που δίνει δύναμη σε αυτούς τους δειλούς…
Η φωνή μας πρέπει να είναι δυνατή σε οποιαδήποτε μορφή βίας ασκείται πάνω μας…!
* Η Στέλλα Πιλάτου είναι πρώην αθλήτρια και πρωταθλήτρια Ευρώπης
