της Μαρίας Τζανή
Γιατί τώρα και όχι τότε; Έχει καμία σημασία το πότε; Στο θύμα σεξουαλικής κακοποίησης που τολμά να μιλήσει πρέπει να λέμε μπράβο.
Χωρίς να απαιτούμε χρονοδιάγραμμα. Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα για το πότε το θύμα θα νιώσει έτοιμο να μιλήσει. Μπορεί και ποτέ.
Γιατί ένα τέτοιο τραύμα είναι τόσο βαθύ που έχει καταλυτική επίδραση στην πορεία της μετέπειτα σεξουαλικής και κοινωνικής συμπεριφοράς του, πολύ συχνά με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Γιατί εκτός της σωματικής βίας κακοποιείται παράλληλα και ψυχολογικά.
Πολλά τα αρνητικά συναισθήματα, έντονα τα συναισθήματα ντροπής και φόβου κατακραυγής σε μια κοινωνία που ακόμα θεωρεί τη σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση θέμα ταμπού.
Συνήθως τα σχόλια για το θύμα σεξουαλικής κακοποίησης συνοδεύονται με φράσεις «μήπως του έδωσε θάρρος με τη συμπεριφορά του, μήπως φορούσε προκλητικά ρούχα, μήπως δεν του αντιστάθηκε αρκετά».
Δεν υπάρχει μήπως.
Μπορώ να φοράω ό,τι ρούχα με κάνουν να νιώθω όμορφα, να είμαι όσο κοινωνική θέλω και όσο ευγενική έχω μάθει να είμαι από το σπίτι μου.
Εσύ όμως ανθρωπάκι δεν έχεις το δικαίωμα να ακουμπήσεις το χέρι σου πάνω μου χωρίς τη συγκατάθεση μου. Ούτε να εκμεταλλευτείς τυχόν δύναμη σου σε ισχυρή θέση για να με «πείσεις».
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο μεταξύ δυο ανθρώπων από το να κάνουν έρωτα και εσύ δεν έχεις κανένα δικαίωμα να το βρωμίσεις παίρνοντας το με τη βία.
Γιατί αυτό δεν είναι έρωτας, δεν είναι σεξ, είναι καθαρά βιασμός, ακόμα και αν το θύμα λόγω συνθηκών και λόγω φόβου δεν φωνάξει αρκετά.
Αρκεί που θα σου πει «Όχι, δεν θέλω».
Όταν λοιπόν το θύμα σεξουαλικής κακοποίησης νιώσει έτοιμο να μιλήσει για την τραυματική του εμπειρία του, τότε μόνο θα το κάνει.
Δεν υπάρχει νωρίς ή αργά. Μόνο όταν νιώσει μέσα του έτοιμο. Και μόνο τότε θα θα μπορέσει να βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσει τον θύτη και να παροτρύνει και άλλα σιωπηλά θύματα να μιλήσουν.
Ανήκω στα τυχερά άτομα γιατί, από επτά χρονών στον χώρο του Ηρακλειώτικου στίβου, μεγάλωσα σε ένα υγιές και προστατευμένο αθλητικό περιβάλλον.
Μεγάλωσα κυριολεκτικά στο Στάδιο Ελευθερίας.
Αθλήτρια χωρίς ιδιαίτερες διακρίσεις αλλά με επιμονή, ατέλειωτες ώρες προπονήσεων και αμέριστη αγάπη για τον στίβο.
Ήμουν τυχερή γιατί είχα προπονητές που μας αντιμετώπιζαν με πατρική στοργή και αυστηρότητα.
Πήγαινα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά σε αθλητικές αποστολές σε όλη την Κρήτη και ποτέ δε νιώσαμε κάποια παρενόχληση από προπονητή ή παράγοντα.
Και αργότερα στην εφηβεία, στον χώρο του Παγκρατίου Αθλήματος είχα τον πιο σεμνό και σοβαρό προπονητή.
Δάσκαλος κυριολεκτικά. Αυτός που κάθε γονιός θα ήθελε για το παιδί του.
Στάθηκα τυχερή γιατί οι προπονητές που είχα τίμησαν και σεβάστηκαν τον σκοπό για τον οποίο οι γονείς τους εμπιστεύονταν τα παιδιά τους.
Να τα κάνουν δηλαδή να αγαπήσουν τον αθλητισμό και όχι να τον μισήσουν και να τους προκαλέσει φόβο και απέχθεια.
Να αναπολούν τα χρόνια αυτά με νοσταλγία και να νιώθουν ότι μεγάλωσαν όμορφα, αγνά και διαμόρφωσαν σωστά τον χαρακτήρα τους μέσω του αθλητισμού.
Αυτόν τον αθλητισμό αγαπάμε.
Χωρίς σκιές και ιδρωμένους μεγαλοπαράγοντες ή προπονητές με αρρωστημένες ορέξεις.
Χωρίς αθλητές σωματικά και ψυχικά κακοποιημένους. Χωρίς αθλητές φοβισμένους.
Και αυτόν τον αθλητισμό πρέπει να προστατεύσουμε για τις επόμενες γενιές.
