Άρθρο του Γιώργου Α. Ζερβάκη *
Το 1979, το ενωσιακό θεσμικό κεκτημένο, εμπλουτίσθηκε με την απευθείας, άμεση εκλογή από τους Ευρωπαίους Πολίτες των 9 κρατών-μελών της ΕΟΚ, των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Πέρασαν 30 χρόνια αγώνων, σταθερών διεκδικήσεων των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών, των πιο προωθημένων φιλοενοποιητικών δυνάμεων, για να περάσουμε από το πρώτο διορισμένο ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό σώμα, από τα εθνικά κοινοβούλια της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, του Λουξεμβούργου, σε ένα άμεσα, καθολικά εκλεγμένο Κοινοβούλιο.
Και πέρασαν άλλα τριάντα χρόνια, για να συζητηθεί ξανά, παραμονές των ευρωεκλογών του 2009, η προοπτική του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Με τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, να κινούνται με χαλαρότητα στην βάση της πρόβλεψης της Συνθήκης της Λισαβόνας να προτείνουν διακριτές πολιτικές υποψηφιότητες για την θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η κατάκτηση της υπερεθνικής δημοκρατίας στην Ευρώπη να εκλέγουμε εμείς τους εκπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, 40 χρόνια τώρα έχει αναδιατάξει τις πολιτικές μεταβλητές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Έχοντας ενισχύσει όχι μόνον την πολιτική παρουσία και τον ρόλο του Δημοκρατικού Βήματος της Ευρώπης, αλλά αναδιαμορφώνοντας με τρόπο εμφατικό τον πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα της ΕΕ.
Με την θεσμική Ευρώπη να μην μπορεί να διαμορφώσει έναν συνεκτικό τρόπο υπεράσπισης των μεγάλων επιτευγμάτων της, δεχόμενη τις υστερόβουλες επιθέσεις των εκφραστών του εθνικισμού και των πάσης φύσεως ευρωσκεπτικιστών και λαϊκιστών, οι πρόσφατες ευρωπαϊκές εκλογές συνέθεσαν την πιο δύσκολη και κρίσιμη διαδικασία εδώ και 10ετίες.
Όμως η αυξημένη παρουσία κάθε είδους ευρωσκεπτικιστικού, δημαγωγικού λόγου, κάθε ακραίας φωνής, αντανακλά και τις εμφανείς επιδιώξεις τους να διαιρέσουν και να διχάσουν. Το πιο ανησυχητικό από την παρουσία των ευρωαρνητικών δυνάμεων είναι ότι αυτή δεν περιορίζεται σε μεσαία μια μικρά κράτη, αλλά επεκτείνεται και στις ιδρυτικές χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, αλλά και σε χώρες πρότυπα ισχυρού κοινωνικού κράτους, όπως οι Σκανδιναβικές.
Απο την ευρωσκεπτικιστική ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, μέχρι τον Σαλβίνι και την Λεπέν, τον Καρατζαφέρη και τον Μελανσόν, επιδίωξη τους είναι να δημιουργούν εμπόδια σε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης της κοινοτικής συνεργασίας. Η αύξηση των λαϊκιστικών δυνάμεων δημιουργεί υπαρκτούς κινδύνους για την Ευρώπη και τους Πολίτες της.
Το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την περίοδο 2019-2023 θα συνδεθεί με σημαντικά γεγονότα που θα επηρεάσουν το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, την θεσμική της μετεξέλιξη. Το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και άλλοι διαμορφωτές της ενωσιακής θεσμικής τάξης, όπως η Επιτροπή των Περιφερειών, θα κληθούν να δράσουν για να καθορίσουν το μέλλον της Ευρώπης.
Απέναντι στην εντεινόμενο εθνικιστικό και δημαγωγικό παροξυσμό, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής συνεννόησης, Χριστιανοδημοκράτες και Φιλελεύθεροι, Σοσιαλιστές και Πράσινοι, μέχρι και ένα τμήμα της Αριστεράς που τείνει προς τον ιστορικό ευρωπαϊσμό, πρέπει να γίνουν καταλύτης εξελίξεων που θα αναδείξουν ένα ανανεωμένο κοινοτικό προσανατολισμό.
Έναν προσανατολισμό ομοσπονδιακής κατεύθυνσης, για να ξεπερασθεί η πολυεπίπεδη κρίση του ενωσιακού οικοδομήματος, για να ανακάμψουν οι ευρωπαϊκές εκείνες περιοχές που δέκα χρόνια μετά την κρίση είναι ακόμα αντιμέτωπες με προβλήματα στην περιφερειακή τους ανάπτυξη, στην απασχόληση και στο ποσοστό ανεργίας, έχοντας έντονα διαρθρωτικά προβλήματα, για να αντιμετωπιστούν ριζικά τα πολιτικά αφηγήματα των εθνικιστών, οδηγώντας παράλληλα στην μείωση των αντιθέσεων μεταξύ Βορρά και Νότου.
* Ο κ. Γιώργος Α. Ζερβάκης, είναι εκπρόσωπος των Ευρωπαίων Φεντεραλιστών Κρήτης. Το άρθρο έχει γραφεί για το Cretalive.gr
