της Ιωάννας Τοπούζη
Είναι φορές που είσαι «τυχερός»… Ο έρωτας που τόσο περίμενες φαντάζει εφικτός μπροστά σου. Τόση ανάγκη έχεις να αφεθείς, κάποιες φορές χάνεις το κριτήριο, κάθε μέτρο. Το νιώθεις, η λογική δεν έχει θέση κι αν το ενδιαφέρον και η έλξη είναι αμοιβαία, πάει… Είναι εκεί, σε κατακλύζει… Στη σκέψη σου, θέλεις να είστε συνέχεια μαζί, να αφήνεσαι στην κατάλληλη αγκαλιά. Παίρνεις δύναμη, επαναφορτίζεις, ξαναζείς κι είναι φορές που έχεις την ευκαιρία όλο αυτό, να κατηφορίσει από το μυαλό και να φωλιάσει στην καρδιά. Να γίνει αγάπη… μια αγάπη τόσο δυνατή…
Μάθαμε να αγαπάμε; Δεν είμαι σίγουρη. Ξέρω μόνο την ανάγκη που μας καίει να αγαπηθούμε… Πως γίνεται, πως έρχονται τα πράγματα κι όλο αυτό που έχουμε τελειώνει. Πολλές φορές τελειώνει με άπειρα συναισθήματα μέσα στις καρδιές. Κάποιες φορές τελειώνει μόνο για τον έναν κι άλλος μένει πίσω να αγαπάει και για τους δυο...Πόνος και δάκρυ. Πόνος και απόρριψη, ένας πόνος που σε οδηγεί στην τρέλα. Αμέτρητα γιατί και ένα μούδιασμα στο σώμα. Νύχτες ατελείωτες αναζητώντας μια διέξοδο . Οι φίλοι μας, μοναδική σανίδα να σωθούμε στον απέραντο ωκεανό του πόνου. Οι παροτρύνσεις τους γνωστές... «μην είσαι χαζή, δεν έκανε για ’σένα!» «μην κλαις μωρό μου, ήταν τόσο λίγος!» κι όλα αυτά που καθένας από μας έχει ακούσει τους φίλους του, να του λένε όταν ο ίδιος «έπιανε» πατώματα.
«Εκείνο το βράδυ θυμάμαι μόνο τα μάτια σου πως με κοιτούσαν στο σκοτάδι. Δυο μάτια που απελπισμένα έψαχνα να καταλάβω μέσα τους αν πονάς. Ήθελα να πονάς… να νιώθεις όπως εγώ. Δεν κατάλαβα πως με κρατούσαν τα πόδια μου και βιαστικά μπήκα στο ταξί να μη σωριαστώ. Έκανα μέρες να κοιμηθώ, δυσκολεύτηκα να εξηγήσω στις φίλες μου τι συμβαίνει. Κάποιες ιστορίες είναι μόνο για μας, για εμάς κι άλλον έναν. Βυθιστήκαμε κι οι δυο στη σιωπή, μια σιωπή που όριζε το τέλος, ένα τέλος που φάνταζε λύτρωση σε όλο τον πόνο, φτάνει να ερχόταν γρήγορα.
Ο καιρός κύλησε και τα πάντα πήραν το δρόμο τους. Τα αμέτρητα «γιατί» απαντήθηκαν, τα πάντα βρήκαν καταφύγιο στη λογική. Οι φίλες μου ήταν εκεί να μου κρατούν το χέρι να μη φοβάμαι και να μου φωνάζουν δυνατά την αλήθεια τα βράδια που έχανα το μυαλό μου. Δεν ξέρω να σου πω αν σε ξεπέρασα ή μέσα μου ταχτοποίησα απλά την απώλεια σου. Ήμουν στο όριο όλο αυτό που περίσσευε μέσα μου να το κάνω μίσος, όμως βρήκα τον τρόπο να μη με βασανίσω άλλο. Το μίσος σου πονούσε εμένα…
Μπήκες λοιπόν στο ντουλάπι του χρόνου κι έγινες μάθημα. Άλλαξε ο τρόπος που σκέπτομαι, είδα πολλά πράγματα από άλλη οπτική. Δεν εμπιστεύομαι πια τους ανθρώπους, νόμιζα πως μου μοιάζουν μα μαζί σου είδα πως υπάρχουν κι αυτοί που δεν σκέπτονται όπως εγώ.
Ξέρω πια τον νόμο εκεί έξω, τα πάντα για ένα «θέλω», τα πάντα… Τα λόγια και οι όρκοι μιας ζωής. Οι άνθρωποι δεν σέβονται τις λέξεις. Τις ξεστομίζουν με μεγάλη ευκολία, το θέμα είναι να ικανοποιηθεί ένα «θέλω», τα είπαμε πριν. «Ευχάριστος χρόνος» όπως τον βαφτίζουν και πάει.
Κλείδωσαν όλα μέσα μου, ήμουν πια σίγουρη πως έπαθα κι έμαθα. Άφησα τον χρόνο να περάσει κι αυτός γιάτρευε στην καρδιά μου το καθετί. Τον άφησα να επουλώσει κάθε γδάρσιμο κι επούλωση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια πληγή. Σημαίνει ότι η πληγή δεν ρυθμίζει πια τη ζωή μου. Οι άνθρωποι θέλουν να τους πλησιάζεις με στρατηγική, να δίνεσαι τόσο-όσο , να ξέρεις πότε μένεις, πότε φεύγεις, τι απαντάς… Τα πάντα βάση σχεδίου μην πληγωθείς…
Ήταν ξεκάθαρο πως ο έρωτας κι εγώ έχουμε τελειώσει. Δεν είμαι για τέτοια, θαρρείς και ανήκω σε άλλη εποχή. Δεν θέλω, δε μου χρειάζεται άλλος πόνος, είδα κι έπαθα να συνέλθω, ας μείνει μακριά. Ας λείπει… Φλερτ παντού, μηνύματα και εκφράσεις θαυμασμού μα δεν με αγγίζουν. Ναι, μου είπαν πρέπει να πάω παρακάτω, όμως παρακάτω για μένα είναι μόνο ευχάριστος χρόνος με φίλους, με ανθρώπους του κύκλου μου. Δεν θέλω τίποτα παραπάνω, δεν περιμένω κάτι. Έχω πειστεί άλλωστε πως αυτό που αποζητώ, ειλικρίνεια στις σχέσεις, δεν υπάρχει. Είμαι καλά…
Όλες οι έξοδοι δεν είναι ραντεβού, μπορούμε να δημιουργούμε φίλους, παρέες, κύκλους.
Το βράδυ τελείωσε καθώς σε άφηνα στο παρκινγκ με το αυτοκίνητο μου. Στο ποτό μας, στα είχα πει όλα, πόσο μακριά είμαι από έρωτες, από αγάπες και λουλούδια. Ακόμη-ακόμη σου είπα και λεπτομέρειες, δεν ξέρω πως βρέθηκε τόση οικειότητα, ήθελα μόνο να είμαι ξεκάθαρη να σου «κόψω» το δρόμο, μην αφήσω να ελπίσεις σε κάτι άλλο… Λίγο πριν βγεις από το αυτοκίνητο, είχα το χέρι μου ακουμπισμένο στις ταχύτητες, το σκέπασες με το δικό σου χέρι λέγοντας μου...
«Ήρθα για’ σένα… Άσε με να σ’ αγαπώ!»
Τώρα, μάλιστα!»
Στενές σχέσεις με ανθρώπους δεν γίνεται να έχουμε με στρατηγική. Αν τις υιοθετήσουμε σίγουρα μπορούμε να φτάσουμε στον στόχο, όχι όμως να αισθανθούμε. Ναι, μπορώ να απολαύσω τη χαρά της κατάκτησης, τη γοητεία της επιβεβαίωσης, την εξουσία που μπορώ να ασκήσω πάνω σε κάποιον άλλο. Όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή αγάπη… Με την οικειότητα που προκύπτει από μια συνάντηση με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτή τη μαγική αίσθηση που έχει να λυτρώνεσαι όταν τον συναντάς, σαν τη γλύκα που γεύεται αυτός που περιπλανιόταν όταν βρίσκει το δρόμο για το σπίτι.
Στις σχέσεις πρέπει να αφήνουμε χώρο για τον πόνο και κάθε ανατροπή που προκαλείται όταν αφοπλίζουμε στρατηγικές και άμυνες. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Αναζητούμε ουσιαστικές σχέσεις, την ένταση που μας δίνει η επαφή κι όταν έρχονται, τρομάζουμε στη μνήμη όσων έχουμε περάσει. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να πάψουμε να τις αποζητούμε… διαισθανόμαστε πως αυτό είναι το πιο υγιές που μπορεί να μας δοθεί. Μια ουσιαστική συνάντηση με κάποιον άνθρωπο στην πορεία της ζωής.
Μια αυθεντική συνάντηση χωρίς ψέμα, χωρίς αυταπάτες ,χωρίς προσδοκίες. Με ρίσκο τον πόνο. Έναν πόνο που δεν σε αφήνει να παραδοθείς σε αυτό που ποθείς με φόβο την απόρριψη, την εγκατάλειψη… Όλα αυτά που χρειάστηκες χρόνο να ξεπεράσεις… ξανά…
Αν θες να είσαι πραγματικά ζωντανός πρέπει πρώτα να αναγεννηθείς… κι η αναγέννηση προϋποθέτει «θάνατο». Ξέρω πως πόνεσες, όμως δεν σε πρόδωσε ο έρωτας, να ξέρεις. Κάποιος που διάλεξες το έκανε, κάποιος που δεν ήταν για σένα… Μην το αφήσεις να σου στοιχειώσει τη ζωή. Ο έρωτας είναι πάντα γύρω… έτοιμος να σου χτυπήσει την πόρτα. Δεν θέλω να κάνεις τίποτα που σε τρομάζει. Μόνο άνοιξε του! Είμαι βέβαιη πως θα βρει τον τρόπο να ζεστάνει την παγωμένη σου καρδιά. Αφέσου… Δεν έχει νόημα να τιμωρείς τον εαυτό σου για τα λάθη κάποιου αλλού. Πάψε να στερείσαι τον έρωτα, το χάδι, το φιλί, τη ζεστασιά. Δεν είναι σίγουρο πως θα σε προδώσουν ξανά, δεν σε προδίδουν όλοι. Ξέρω, είναι μεγάλο ρίσκο. Είναι ένα ρίσκο όμως με σπουδαία ανταμοιβή… Την ίδια την αγάπη!
«Θέλω να ξέρεις, αποφάσισα… θα σε αφήσω να με αγαπήσεις… Αγκάλιασε με να κολλήσει μέσα μου το καθετί…»
Όλγα μου, ακούς;
