Του Δημήτρη Μιμή
Πέρασαν τρία χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και οι μνήμες και τα συναισθήματα ξανάρχονται στο προσκήνιο με την έναρξη της δίκης στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο. Τρία χρόνια καθυστέρησης από την πολιτεία αλλά και σε μια αίθουσα μικρότερη απ΄ αυτή που εκδικάζεται η υπόθεση της Ιωάννας που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι και οι αίθουσες παίρνουν το ανάλογο μέγεθος. Δεν βλέπω ποια υπόθεση από τις δυο είναι σοβαρότερη. Και οι δύο είναι σοβαρές αλλά αυτή της δολοφονίας του ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου είναι υπόθεση κοινωνική που έλαβαν μέρος πολίτες και συνέπραξαν και αστυνομικοί.
Τότε γράψαμε, για την άσκοπη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ότι, αιτία ήταν η διαφορετικότητα του. Όλοι τον γνώριζαν στην περιοχή και γι΄ αυτό πολλοί μιλούν για εκ προ μελέτης δολοφονία του. Τον δολοφόνησαν επειδή ήταν αδύναμος γιατί φοβόντουσαν μη τους μολύνει και προτίμησαν να τον εξαφανίσουν. Μετέτρεψαν τις φοβίες τους σε συναισθήματα και τις ενοχές τους σε μίσος προς τη διαφορετικότητα.
Πόσο είμαστε πίσω. Πόσο δεν είμαστε πολιτισμένοι και ας πιστεύουμε το αντίθετο. Οι εικόνες που είδαμε τότε στην τηλεόραση αλλά και που τις ξανα-βλέπουμε σήμερα, δείχνουν με την πρώτη ευκαιρία ότι είμαστε ακόμα σε άγρια κατάσταση, άγρια ζώα που δεν απέχουμε πολύ από την πρωτόγονη κοινωνία. Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα διαφορετικά άτομα.
Για θυμηθείτε την συμπεριφορά κάποιων πολιτών και τον τρόπο που λειτούργησαν στον πανικοβλημένο και εγκλωβισμένο νεαρό μέσα στη βιτρίνα του καταστήματος. Πήραν στα χέρια τους τον νόμο εφαρμόζοντας τον «νόμο του Λιντς» και κακοποίησαν το θύμα. Αλλά για θυμηθείτε και τον ρόλο της αστυνομίας. Η ανεκπαίδευτη αστυνομία, που σήμερα κάθεται στο σκαμνί έχοντας το νόμο στα χέρια της τον εφάρμοσε όπως γούσταρε εκείνη τη στιγμή.
Πάντα όμως έτσι λειτουργεί. Την αστυνομική βία δεν την συναντάμε μονάχα στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου. Την συναντήσαμε και παλαιότερα στην περίπτωση του ανήλικου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και πολλές φορές ενάντια σε διαδηλωτές και δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Πάντα σε ανυπεράσπιστα άτομα. Η αστυνομική βία είναι μια πραγματικότητα και την συναντάμε παντού σε κάθε διαδήλωση και με κάθε κυβέρνηση, θα έλεγα ότι είναι παντός καιρού. Η αστυνομική βία επιτρέπεται μονάχα από το νόμο όταν το επιτρέπει η κυβέρνηση για την προστασία των πολιτών από εγκληματικές πράξεις. Φαίνεται όμως, από τις τελευταίες πράξεις της αστυνομίας, ότι το μονοπώλιο της νόμιμης σωματικής βίας επιστρέφει στο κράτος.
Δηλαδή σήμερα έχουμε στο σκαμνί πολίτες αλλά και πολιτεία. Πολίτες πρωτόγονους και ομοφοβικούς και μια πολιτεία που δεν ξέρει τον ρόλο της εκπαίδευσης των στελεχών της, που δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά της λόγω έλλειψης βασικής εκπαίδευσης αλλά και προσωπικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν ίσως στα σπίτια τους ή στην δουλειά τους, γεγονότα που δεν τα διερευνά κανείς προς ανεύρεση λύσης.
Από χθες, πρώτη μέρα της δίκης, η σκεπτόμενη κοινωνία ανησυχεί και δεν ηρεμεί. Περιμένει τα αποτελέσματα της δίκης αυτής ελπίζοντας όχι μονάχα μια όχι δίκαιη αλλά και σκληρή τιμωρία των ενόχων. Περιμένει όμως και μια συγνώμη της πολιτείας προς τους γονείς και συγγενείς του θύματος γιατί τον δολοφόνησαν επειδή ήταν διαφορετικός. Τι καλά θα ήταν σήμερα στο δικαστήριο να ήταν Ζακ και να μας έλεγε γιατί εισέβαλε στο κοσμηματοπωλείο και αν έκανε κάποιο λάθος να δεχόταν την τιμωρία που του άρμοζε. Τότε όλα θα ήταν δίκαια, ο Ζακ θα δεχόταν την ποινή του και η κοινωνία θα ήταν ικανοποιημένη και ήρεμη. Το δικαστήριο που πραγματοποιείται να λάβει πρωτίστως υπ΄ όψη του όλες τις κοινωνικές διαστάσεις και να ικανοποιήσει το κοινό αίσθημα που δεν είναι άλλο από την σκληρή και παραδειγματική τιμωρία όσων κριθούν ένοχοι.
