Τα παιδιά έχουν ξεχάσει να χαμογελάνε
Στη σειρά, ανά δυο τρία καταστήματα, νεαρά παιδιά, λιπόσαρκα, κουλουριασμένα, με το κεφάλι σκυφτό, το μόνο δε που αποδείκνυε ότι ήταν ακόμα στη ζωή ήταν το άδειο κυπελλάκι που κρατούσαν στα χέρια τους, χωρίς φωνή, ευελπιστώντας στην γεναιόδωρη διάθεση των περαστικών.
/ΡΟΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥ
Γιατί τώρα και όχι τότε;
Στάθηκα τυχερή γιατί οι προπονητές που είχα τίμησαν και σεβάστηκαν τον σκοπό για τον οποίο οι γονείς τους εμπιστεύονταν τα παιδιά τους.
Διάσπαρτες σκέψεις για ένα καλοκαίρι που φεύγει. Ή μήπως δεν ήρθε ποτέ;
Μάθαμε να κυκλοφορούμε με μάσκες, δεν ταξιδέψαμε, (επαν)εκτιμήσαμε τις ομορφιές του νησιού μας.
Ανθρώπους με ανθρωπιά, όπως η κυρία Κούλα
Ας επιλέξουμε ως εκπροσώπους μας ανθρώπους που θα αποχαιρετούν τον συμπολίτη τους με τη μαγική πρόταση «και για ό,τι άλλο χρειαστείς εδώ είμαι εγώ».
«Τα γεμιστά να φάτε τώρα που είναι ακόμα ζεστά, ακούτε;»
Ιστορία μιας μαμάς. Μιας μαμάς που αγάπησε τα παιδιά της περισσότερο από τον εαυτό της...
Έχουμε πόλεμο μπαμπά;
(Απορίες ενός οκτάχρονου)
Μια ζωγραφιά, μια μαχαιριά
Τι σκεφτόταν, κοιμόταν άραγε τις τελευταίες νύχτες; Πώς κτυπούσε η καρδιά του κάθε φορά που συναντούσε τους εχθρούς-φίλους του; Πόσες φορές άραγε «ούρλιαξε» και κανείς δεν «άκουσε» τη βουβή κραυγή του για βοήθεια;
«Ευχαριστώ, καλό δρόμο» μου είπες;
Δεν μου δίνεις πουρμπουάρ και όταν το φαγητό έχει καθυστερήσει, όταν δεν είναι τόσο ζεστό όσο θα ηθελες, όταν λείπει μια σάλτσα. Γιατί πάντα φταίει ο ντελιβεράς
ΟΧΙ ...σημαίνει ΟΧΙ!
Η κάθε Ελένη έχει το δικαίωμα να ορίζει τη ζωή της όπως αυτή νομίζει. Σωστά ή λάθος, αυτή αποφασίζει.
"Aγάπα τον πλησίον σου"
Γιατί η ανθρωπιά, υπάρχει ακόμα τελικά, στις καρδιες των νέων
