Του Στέλιου Βισκαδουράκη
Ανέκαθεν μου άρεσε η γλυπτική. Για μένα είναι σχεδόν εφάμιλλη με τη λογοτεχνία. Και πάντα ήθελα να πλάσω το πρόσωπο μιας γυναίκας σε πηλό. Το έκανα το 2002.
Ένα βράδυ, ήρθε στο σπίτι η φίλη μου Καίτη Πολάκη, με τη φωτογραφική μηχανή της. Ασυναίσθητα στάθηκα πίσω απ’ τη γυναικεία μορφή που είχα πλάσει κι έβαλα τα χέρια μου γύρω από το πρόσωπό της. Είπα στη φίλη μου: «Τράβα μια φωτογραφία».
Φάνηκε η εικόνα, την κοίταξα. Ως άνδρας ένιωσα περίεργα ένοχος, μα δεν ήξερα γιατί. Το μόνο που χρόνια σμίλευα μέσα μου, πάντα έντονα, ήταν η ουσιαστική αγάπη μου για όλες τις γυναίκες και τον κόσμο τους. Τώρα, γιατί ένιωθα έτσι; Ξανακοίταξα τη φωτογραφία. Έκρυβε μία βία που αρχικά δεν αναγνώριζα. Έβλεπα μόνο την εικαστική σύλληψη μιας εικόνας και την αποτύπωσή της.
Θεωρώ ετούτη τη φωτογραφία πολύ αντιπροσωπευτική στο θέμα μιας καλυμμένης βίας που σχεδόν δεν ήξερα, δεν έδινα την ανάλογη σημασία και για καιρούς, βαθιά μέσα μου ίσως, δεν πίστευα ή δεν ήθελα να μάθω ότι υφίσταται συχνά. Κι εννοώ την αδικαιολόγητη και σαφέστατα κατακριτέα βία και κακοποίηση των γυναικών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Αυτή τη φωτογραφία, ετούτη την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών και Κοριτσιών, την 25η Νοεμβρίου, την αφιερώνω σ’ αυτούς που δήθεν δεν ξέρουν, μα πάνω απ’ όλα, σ’ αυτούς που ξέρουν, αλλά κωφεύουν ή σιωπούν και συγχρόνως ψηφίζουν απαιτώντας έναν καλύτερο κόσμο.
