Νεοελληνικός διχασμός επεισόδιο... χάσαμε το μέτρημα. Αν γινόταν σίριαλ, ο Νίκος Φώσκολος θα έβγαινε από το μνήμα για να το σκηνοθετήσει (πράγμα πιο πιθανό διότι έτσι όπως πάνε οι καταγγελίες θα αποδεκατιστεί ο καλλιτεχνικός χώρος), και θα του έδινε το τίτλο: "Κρότου - Λάμψη(ς)". Κάτι σαν στάση λεωφορείου μας κάνει αυτό, όπως το Κολιάτσου - Παγκράτι. Μόνο που στην Ελλάδα είναι στάση ζωής. Στρατόπεδα, φωνές, ύβρεις, απειλές, ευρωπαϊστές - δραχμιστές, τάματα και μετάνοιες. Γύρω γύρω όλοι και στην μέση ο κορωνοϊός. Όλα τα' χε η Μαριωρή ο φερετζές της έλειπε.
Η ιστορία έχει την κακή συνήθεια να επαναλαμβάνεται και να κυκλοφορεί σε πιο επικίνδυνες (εκ)δόσεις, στις πιο σύγχρονες πτυχές της. Κάτι σαν το βρετανικό στέλεχος, που είναι και πιο λοιμώδες απ' την αρχική κλασική έκδοση του Covid. Και που' στε ακόμα... Από θαύμα δεν έχουμε θρηνήσει ακόμα νεκρούς στις πρόσφατες οδομαχίες...
Τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες στην Νέα Σμύρνη είναι η "φυσική" συνέχεια του παρελθόντος που διατρέχει και αμφισβητεί το παρόν και την ίδια την ανθρώπινη (έλλογη) υπεροχή, υπονομεύοντας και υποθηκεύοντας το μέλλον μας...
Την πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στις 6 Δεκεμβρίου του 2009, ο Σταύρος Θεοδωράκης φώτισε άγνωστες πτυχές των Δεκεμβριανών, φιλοξενώντας "Πρωταγωνιστές" (στην ομώνυμη εκπομπή του στο παλιό Mega) κι απ' τις δύο πλευρές: έναν "μπάτσο" κι έναν "αναρχικό", οι οποίοι με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους ανέτρεξαν και περιέγραψαν πώς έζησαν απ' το δικό τους μετερίζι τις πολεμικές συγκρούσεις, στο πέσιμο της αυλαίας του 2008...
Μερικά χρόνια πιο πίσω, ένα φοιτητής είχε "πέσει" επάνω σε κάτι ζαρντινιέρες, δεχόμενος χτυπήματα από (αόρατα) πόδια, κάποιος άλλος είδε τα πράσινα παπούτσια του να βάφονται κόκκινα (απ' το αίμα και το ξύλο) και δύο αλλοδαποί αντάλλασσαν χαστούκια, κατόπιν διαταγής ενστόλων, στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας (Διχόνοιας για να' μαστε ακριβοδίκαιοι).
Όχι πολύ μακριά, σε παρακείμενες γειτονιές της Αττικής και της υπόλοιπης Ελλάδας, αστυνομικοί επί καθημερινής βάσης αναμετρώνται με το κοινό έγκλημα, παίζουν την ζωή τους κορώνα - γράμματα, προσπαθώντας με αυταπάρνηση να εγγυηθούν την τάξη και την ασφάλεια στους πολίτες. Ενίοτε διαφυλάττουν και τα σύνορα, όπως έγινε πέρυσι στον Έβρο. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, που δυστυχώς τους ρουφάει η βαθιά μαύρη τρύπα των κακών ειδήσεων οι οποίες επειδή "πουλάνε" πρέπει και να (υπερ)προβληθούν. Διότι, στην κοινωνία μας διαχρονικά κυριαρχεί η μονομανία του ερέβους, με μία λέξη... ερεβομανία!
Πριν η οργή ακινητοποιήσει το πνεύμα και επιβληθεί στα έργα μας, ας σκεφτούμε ότι δεν αξίζει να γίνουμε αυτό που θέλουν (και μας προκαλούν) να γίνουμε οι άλλοι: Με τον πρώτο που οφείλουμε να λύσουμε τις διαφορές μας, είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτογνωσία την ονόμασαν και καμιά φορά αποτρέπει πράξεις ακραίας επιβολής σε όσους κάνουν το ...λάθος να βρεθούν στον δρόμο μας: είτε είναι "μπαχαλάκηδες", "αναρχικοί", "γνωστοί - άγνωστοι", είτε είναι "μπάτσοι", "ρουφιάνοι", "φασίστες" και "δεκανίκια του συστήματος". Νισάφι πια, με την κατηγοριοποίηση ανθρώπων, ανάλογα με το ταξικό - επαγγελματικό και ιδεολογικό τους περιεχόμενο.
Η ανακύκλωση της βίας συντηρεί αυτό καθεαυτό το σύστημα που όλοι αποστρέφονται κι όλοι στο τέλος (συνειδητά ή ασυνείδητα) προσκυνούν.
Δεν υπηρετείς τον πολίτη... μοιράζοντας τυφλές μπούφλες και πρόστιμα, ποδοπατώντας την προσωπική του αξιοπρέπεια και ελευθερία. Δεν μπορείς να καυχιέσαι ότι υπερασπίζεσαι τα ατομικά δικαιώματα, και να παραβιάζεις με τον πιο βάναυσο τρόπο τα πιστεύω του άλλου: Εφόσον είσαι υπέρ της ανεξιθρησκείας κι αποδέχεσαι όλα τα δόγματα (τους Μουσουλμάνους, τους Βουδιστές, τους Ιουδαίους, τους γραμματείς και τους φαρισαίους), οφείλεις να σεβαστείς και τον.... Χριστιανό που θα επιχειρήσει να περάσει από δίπλα σου, αντί να τον αναθεματίσεις και να καταστρέψεις τα ιερά και τα όσιά του...
Δεν μπορείς επίσης να αυτοαποκαλείσαι Χριστιανός και να μισείς τον διπλανό σου (όποιος κι αν είναι αυτός, απ' όπου κι αν προέρχεται) , να μετράς όλους και όλα με το χρήμα και την κοινωνική θέση, και παράλληλα να υμνείς τον... Χίτλερ και τους τυράννους της επταετίας. Δεν γίνεται, δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο αυτό.
Δεν γίνεται να σπάς κανένα αυτοκίνητο, ακόμη κι αν αυτό έχει αθηναϊκές, ηρακλειώτικες ή χανιώτικες πινακίδες, είτε φοράς στολή - είτε όχι, είτε κρατάς γκλοπ - είτε όχι.
Η Δημοκρατία έχει παρά...βιαστεί, ακριβώς επειδή οι μονομερείς και επιλεκτικές ευαισθησίες έχουν κυριαρχήσει.
Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, να "γίνουμε" αυτό που θέλουν οι άλλοι, εξαργυρώνοντας τις "επιταγές" της εποχής. Στο τέλος μένουμε στον άσο, ταπί και ψύχραιμοι.
Το lockdown ... χρόνιασε, κι όλα τριγύρω αλλάζουνε κι... όλα χειροτερεύουν (να μας συμπαθά για την παραποίηση των στίχων ο Μανόλης Ρασούλης που θα' χει σκαρώσει δεκάδες τραγούδια στο ωδείο του παραδείσου), από κάθε άποψη: Θέλετε την υγειονομική, θέλετε την κοινωνική.
Για όσους το λησμονούν, του πρώτου εγκλεισμού είχαν προηγηθεί μάχες "σώμα με σώμα" στη Λέσβο και τη Χίο, μεταξύ ανδρών των ΜΑΤ και κατοίκων των ακριτικών νησιών...
Απ' το "Μένουμε Ελλάδα" όπως τιτλοφορούνταν μία εκπομπή στην ΕΡΤ και η... καζούρα που κάναμε στους φίλους διαφορετικών ομάδων, στο "Μένουμε Ευρώπη" στο δημοψήφισμα του 2015 και στο "Μένουμε Σπίτι" στο ξεκίνημα της πανδημίας, τώρα πια φλερτάρουμε να "Μείνουμε στον τόπο": Όσο ο "εμφύλιος" μαίνεται, εντός κι εκτός διαδικτύου, τόσο θα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Με το επιμένουμε να βλέπουμε το δέντρο, ενώ το δάσος γύρω μας γίνεται παρανάλωμα του πυρός, αργά ή γρήγορα θα απανθρακωθούν και τα τελευταία κλαδιά λογικής που τροφοδοτούν με οξυγόνο τον εγκέφαλό μας..
