Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Ομολογώ ότι έχω χρόνια να πάω σε (ελληνικό) γήπεδο. Από τότε που ενηλικιώθηκα …πραγματικά, κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα να σπαταλώ τις ώρες μου σε ένα κακο-φορμισμένο πρωτάθλημα της πλάκας. Εκεί που κάποιοι ποδοσφαιριστές προσπαθούν να παίξουν κάτι σε… μπάλα, να προσφέρουν θέαμα σε…αργή κίνηση , ενώ ένα ολόκληρο σύστημα επιχειρεί να βγάλει από την κερκίδα- και όχι μόνο -το…άχτι του. Εκεί θα δεις όλα τα απωθημένα του άλλου. Για την (κατ)αγωγή του, τα προβλήματα που κουβαλάει από το σπίτι του, τη γυναίκα του, τη δουλειά, την κοινωνία που τον σπρώχνει να είναι οπαδός, μόνιμος και τυφλός. Και φυσικά στον ίδιο χώρο μπορεί και θα βγάλει και την πολιτική του ιδεοληψία.
Χρειάστηκε να περάσει καιρός για να αντιληφθώ κι εγώ ότι η …μάνα του άλλου, η οικογένεια του ρέφερι και η μύτη του σέντερ μπακ ήταν απλώς η αφορμή. Κανείς δεν ήξερε τίποτα για το γενεαλογικό δέντρο του φουνταριστού, κανένας δεν γνώριζε εκείνον τον οποίο έφτυνε ή του πετούσε μπουκάλια και πέτρες. Ήταν απλώς το…είδωλό του που το γήπεδο αντανακλούσε ως καθρέπτης. Θέλει να τιμωρήσει τον εαυτό του, την κοινωνία, το κράτος, τη μάνα και τον πατέρα του. Και την πληρώνει ένας νεαρός αθλητής…
Δεν ήταν πάντα έτσι ή αυτό νομίζαμε τουλάχιστον. Υπήρχαν ασφαλώς και παλιά ασχήμιες. Κάποιες ύβρεις, ένα δυο ψιλές και μερικά γιουρούσια. Πιτσιρικάς που να τα καταλάβεις αυτά. Μας…φούντωνε το πάθος το «Φως» ή η Αθλητική Ηχώ α,νάλογα τα φρονήματα, ακούγαμε το βράδυ Φουντουκίδη και Διακογιάννη και η φαντασία μας έτρεχε! Γι αυτό ξεροσταλιάζαμε πολύ μικροί έξω από το γήπεδο του Ατσαλένιου μπας και μας βάλουν τζάμπα για να δούμε τους Καφούσηδες, τον Ψιμουλάκη, τον Καλεσανό, τον Κοτάκια…Αργότερα στον Εργοτέλη που ακούσαμε ότι ένας νεαρός ονόματι Βλαστός θα κάνει θραύση…Κι όταν άρχισε να βγαίνει το πρώτο χνούδι στο πηγούνι ποδαράτοι μέχρι τα Καμίνια…ΟΦΗ και πάλι ΟΦΗ. Από την εποχή του Παπαδόπουλου, του Τζιράκη, του Αγιομαμίτη, μετά ήρθαν οι μεγάλες ομάδες του Γκέραρντ με τον Κίρισιτς να μας λέει ότι «ένας Νιόμπλιας θα αφήσει εποχή»!
…Τι παιγνίδια είδαμε, τι ματς απολαύσαμε. Γεμάτα τα γήπεδο, κόσμος παντού, σαν τα τσαμπιά κρεμόταν για να δουν ένα αγώνα…Όταν δε αργότερα ήρθαν και τα ευρωπαϊκά παιγνίδια εκεί να δεις…μεγαλεία!
Μεγάλες στιγμές , μεγάλα όνειρα! Θυμάμαι ακόμη τα λίγα ματς του μουντιάλ στην Αργεντινή, ξέρω «φάση- φάση» το μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία. Εκεί ήμουν τόσο…μεγάλος που δεν έχασα ματς- κι ακόμη κλαίμε τον αποκλεισμό του τεράστιου Σόκρατες και του μέγιστου Φαλκάο από τον…Ρόσι, από τον Πάολο Ρόσι ρε φίλε!
Κι αργότερα μαζί με τον μεγάλο ΟΦΗ, ο Παναθηναϊκός, οι επιτυχίες στην Ευρώπη- άντε και ο Ολυμπιακός…-με αποκορύφωμα το 2004. Τότε που κοιμήθηκε ο Θεός και πήραμε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν φεύγουν από τη μνήμη μου τα όσα μοναδικά ζήσαμε στο Πόρτο…σε εκείνον τον αξέχαστο ημιτελικό. Και το πόσο μεγάλοι φίλαθλοι είναι οι Πορτογάλοι- άρα σοβαρή η χώρα τους …Αυτές οι παραστάσεις μόνο στις κορυφαίες αθλητικές στιγμές μπορείς να έχεις…
Και μετά…σιωπή. Σαν να έσβησε το φως. Να τέλειωσε η μπαταρία και να κατέρρευσε μαζί της όλο το σύστημα. Γιατί κατέρρεε μια ολόκληρη κοινωνία. Στο ποδόσφαιρο φάνηκε και φαίνεται η κοινωνική παρωδία που ζούμε.. Θλιβερές υπάρξεις, ανόητοι άνθρωποι, συμφέροντα και κομματικές βρωμιές μπήκαν και άλωσαν τα πάντα. Και ήρθαν οι άδειες κερκίδες. Κανείς μας δεν ήθελε να πηγαίνει στο γήπεδο να βλέπει και να ακούει αυτά τα αίσχη. Ποιος πραγματικά άντεχε αυτό το θέαμα της φτήνιας και του εξευτελισμού; Που δεν σταματούσε στην απαξία του αθλήματος, αλλά προχωρούσε και στον άνθρωπο τον ίδιο; Που…κινδύνευε η ζωή σου εάν εμφανιζόσουν στο γήπεδο! Και φτάσαμε να είναι ένα θλιβερό ανέκδοτο αυτή η ιστορία με το ποδόσφαιρο. Καταντήσαμε να γίνονται τα ματς με άδειες κερκίδες και θεωρούμε…φυσιολογικό να διακόπτεται για μια ακόμη φορά ένας τελικός ή να τρώει μια πέτρα στο κεφάλι ο ποδοσφαιριστής…Θέαμα όχι…αστεία και ανιαρά πράγματα όπως χθες στο αγγλικό πρωτάθλημα!
Για να «μάθεις» μια χώρα δεν χρειάζεται να κοιτάξεις τα (δεδομένα) χάλια του εκπαιδευτικού συστήματος. Αρκεί να δεις το ποδόσφαιρο της και θα καταλάβεις πολλά εάν όχι όλα! Ή για να θυμηθώ τον Μπιλ Σάνκλυ «Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό.» Οπότε τι να σου κάνει κι εκεί η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας;
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
