Του Δημήτρη Μιμή
Γνωρίζετε ότι, στη χώρα μας το νησί Λέσβος είναι η μόνη τοποθεσία σ΄ ολόκληρο τον κόσμο που οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν μια συγκεκριμένη παιδική ψυχιατρική αποστολή που προσπαθεί να εκτρέψει τη βούληση αυτοκτονίας παιδιών και εφήβων; Αυτό, ο καθένας μπορεί να το εκλάβει όπως αυτός επιθυμεί. Ο ένας θα το δει ως θετικό και θα πει μπράβο μας που έχουμε αναπτύξει τέτοιες υπηρεσίες μέσα σε τέτοιες δομές και ο άλλος που θα το δει διαφορετικά, θα πει ότι κάτι δεν πάει καλά στη φιλοξενία αυτών των παιδιών. Το μόνο σίγουρο είναι, η απελπισία των παιδιών αυτών που δεν έχουν την πρέπουσα φροντίδα του κράτους μας αλλά έχουν την εκμετάλλευση από τους ομοεθνείς τους. Αυτό είναι η κύρια αιτία, που κάνει να θέλουν τα παιδιά να βάλουν τέρμα στις ταλαιπωρίες και στις ταπεινώσεις τους.
Σήμερα στη Λέσβο έχει δημιουργηθεί μια ζούγκλα από σκηνές, λάσπη και ανθρώπους που ένας στους δύο είναι παιδί. Τα παιδιά κλαίνε, κραυγάζουν και παίζουν στους λασπωμένους δρόμους, με τη μυρωδιά των λυμάτων που ξεχειλίζουν. Τα τρία τέταρτα των ανθρώπων στη Λέσβο(Μόρια) είναι γυναίκες και παιδιά. Εδώ θα μείνουν για αρκετούς μήνες και μερικές φορές περισσότερο από χρόνο. Εδώ ζουν πάνω από 6000 παιδιά και τα περισσότερα είναι κάτω των 15 ετών. Είναι από το Αφγανιστάν και έχουν χωριστεί από τους γονείς τους στα σύνορα με το ΙΡΑΝ και βρίσκονται χωρίς καμία προστασία. Τα παιδιά αυτά αγόρια και κορίτσια κοιμούνται σε ομαδικές σκηνές με ενήλικες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Αυτά μπορεί να είναι θέματα του συνόλου της εμπορίας και της κακομεταχείρισης. Με αυτά πως είναι δυνατόν να μην παρουσιάζονται φαινόμενα στα παιδιά ηλικίας κάτω των 10 ετών όπως, να τραβούν τα μαλλιά τους, να κτυπούν το ένα το άλλο και να κτυπούν το κεφάλι τους στους τοίχους; Φαινόμενα που χαρακτηρίζονται ως αυτοκαταστροφικά δηλαδή αυτοκτονικά. Τη σοβαρότερη κατάσταση τη βρίσκουμε στα ασυνόδευτα παιδιά που περιμένουν να ενταχθούν στις οικογένειες τους που βρίσκονται σ΄ άλλα μέρη της Ευρώπης. Όμως τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης το εμποδίζουν αυτό με πολύπλοκες διαδικασίες, όπως εξέταση DNE, με αποτέλεσμα τα περισσότερα παιδιά να παγιδεύονται για μήνες στους καταυλισμούς, όπου θα βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με πολλούς κινδύνους. Τα παιδιά αυτά πρέπει να φύγουν το γρηγορότερο στην ηπειρώτικη Ελλάδα.
Όμως το τι λέω εγώ δεν έχει καμία σημασία. Το σίγουρο είναι ότι, οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων είναι καταστροφικές. Τις προηγούμενες μέρες απ΄ ότι είδαμε η Λέσβος βυθίστηκε στη βία. Την περασμένη χρονιά πέρασαν τα σύνορα 46.000 πρόσφυγες. Φέτος απ΄ ότι ακούω τα πράγματα αλλάζουν. Ένα αμφιλεγόμενο έργο κατασκευής θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, δηλαδή ένα πλωτό φωτεινό φράγμα μήκους 2,7 χλμ, θα κατασκευαστεί που υποτίθεται θα εμποδίζει τις βάρκες να φθάσουν στη Λέσβο η τη Σάμο.
Σήμερα στη Λέσβο 25.000 άνθρωποι ζουν σ΄ ένα στρατόπεδο που έχει σχεδιαστεί για να φιλοξενήσει 3000 άτομα. Στη Σάμο υπάρχουν περισσότεροι πρόσφυγες από τους κατοίκους του νησιού. Τα στοιχεία αυτά τα βρίσκουμε στα κοινωνικά δίκτυα η στις εκθέσεις των ΜΚΟ και που μας προειδοποιούν για τις απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν τα ασυνόδευτα παιδιά, οι ασθενείς και οι έγγειες γυναίκες. Η απουσία νερού, αποχέτευσης, ηλεκτρικού ρεύματος η πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη έχουν γίνει εφιάλτες για τους πρόσφυγες αλλά και για την ύπαιθρο χώρα των νησιών έτσι ώστε να προκαλούνται ταραχές μεταξύ των κατοίκων των νησιών και των προσφύγων.
Την περασμένη εβδομάδα, είδαμε τις διαδηλώσεις των προσφύγων αλλά και τη αντίδραση των κατοίκων που αποφάσισαν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Παρά το ότι ο λαός της Λέσβου και της Σάμου ήταν αυτός που με την άφιξη των πρώτων προσφύγων ενέταξαν αυτούς στην τοπική τους οικονομία. Σήμερα λόγω της αναποτελεσματικότητας των κυβερνήσεων τα πράγματα αλλάζουν και οι κάτοικοι αρχίζουν να δείχνουν μια διαφορετική συμπεριφορά έναντι των προσφύγων. Από φιλόξενοι θα κινδυνέψουν να χαρακτηριστούν ως εχθρικοί, ένας άδικος χαρακτηρισμός γι΄ αυτούς.
Η πολιτεία μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει τίποτα για να προστατεύσει ούτε τους πρόσφυγες αλλά ούτε και τους κατοίκους των νησιών. Μη ξεχνάμε ότι τα νησιά αυτά ήταν ο παράδεισος των τουριστών και οι κάτοικοι ζούσαν απ΄ αυτούς. Η αδιαφορία της πολιτείας μας και τα αναποτελεσματικά μέτρα της από τη μια, αλλά και το ενδιαφέρον της Τουρκίας από την άλλη που για δικούς της λόγους διοχετεύει τους πρόσφυγες στα νησιά κάνουν το πρόβλημα να διογκώνεται και να αναβάλλει την ελπίδα των προσφύγων να ζήσουν φυσιολογικά μακριά από πολέμους και εκμεταλλεύσεις.
