Της Μαρίας Λιονάκη
«Πενηντάχρονος οικοδόμος έπεσε από τη σκαλωσιά κατά τη διάρκεια εργασιών στον Ιερό ναό του Αγίου Νεκταρίου στις Μοίρες και κατέληξε. Ο άτυχος αλλοδαπός άνδρας ήταν πατέρας δυο παιδιών.»
Είναι γεγονός πως όλοι μας έχουμε το τελευταίο διάστημα βομβαρδιστεί από δυσάρεστες ειδήσεις, κρούσματα του ιού, ασθενείς που κατέληξαν, που καταλήγουν καθημερινά σε εντατικές , ασταμάτητοι θάνατοι από τροχαία, σεισμοί, πυρκαγιές. Έτσι το θλιβερό αυτό ειδησεογραφικό τοπίο κρύβει τον κίνδυνο να εξοικειωθούμε με το αμετάκλητο, χωρίς να μακρηγορεί, όπως αξίζει, η σκέψη μας κι η λύπη μας στην κάθε ζωή που χάνεται χωριστά, άξαφνα κι άδικα, χωρίς να συλλαμβάνουμε το αντίκρισμα κάθε απώλειας, για τη ζωή που χάνεται και τον άφατο πόνο των συγγενών που επιφέρει.
Άλλος ένα θάνατος λοιπόν στους τόσους άλλους, καταγράφηκε στις είκοσι επτά Ιουλίου. Αλλοδαπού κιόλας. Να πεθαίνουν άραγε οι αλλοδαποί με τον ίδιο τρόπο; Έχοντας βιώσει τον ίδιο πόνο; Οι συγγενείς τους με τον ίδιο τρόπο πενθούν; Τα ορφανά παιδιά τους την ίδια ορφάνια κι εγκατάλειψη βιώνουν; Άγιε Νεκτάριε μου πού είχες στραμμένο το βλέμμα σου; Πώς άφησες να χαθεί ένας άνθρωπος που καλλώπιζε το σπίτι σου; Ο πατέρας που περίμεναν δυο παιδιά να τους φέρει τον επιούσιο, να παίξει μαζί τους, να τα πάει στη θάλασσα να δροσιστούν στο απόγειο της ζέστης;
Άλλος ένας θάνατος λοιπόν μέσα σε τόσους άλλους. Ενός βιοπαλαιστή. Ναι οι βιοπαλαιστές αυτού του κόσμου είναι μιας λογής, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, θρησκευτικών πεποιθήσεων. Κι ο θάνατος μιας λογής είναι, η πείνα, η δίψα κι η αρρώστια. Άλλο ένα εργατικό ατύχημα που πρέπει να διερευνηθεί για το αν είχαν παρθεί μέτρα προστασίας και ασφάλειας των εργατών, για το αν γίνονται έλεγχοι.
Κι όπως διαβάζω την είδηση δε γίνεται να μη θυμηθώ…
Τα παράπονα που έκανε όλο νεύρα η κοπέλα, η συναθλούμενη μου στο γυμναστήριο, σε ομαδικό πρόγραμμα στις εννιά το πρωί. Καθώς δεν κοιμήθηκε καλά, την ξύπνησαν αξημέρωτα… από τις επτά και μιση! Οικοδόμοι που χτυπούσαν με τα σφυριά στην οικοδομή δίπλα στο σπίτι της. Άνευ λόγου βρίσκονταν εκεί, για να περάσει η ώρα τους κάρφωναν στο γιαπί, για τη θέα είχαν ανέβει στη σκαλωσιά… Βγήκε, τους έκανε παρατήρηση, να σταματήσουν και να αρχίσουν δυο ώρες μετά, πως θα καλούσε την αστυνομία τους είπε … Τίποτα αυτοί! Αδίστακτοι… Μα τι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσα μας; (!!!)
Πράγματι τι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Πόσο δύσκολο είναι να μπούμε στη θέση του άλλου, να αναλογιστούμε τις δυσκολίες όσων εργάζονται με τόσο υψηλές θερμοκρασίες, με καύσωνα σε χειρωνακτικά επαγγέλματα, εκτεθειμένοι σε εξωτερικούς χώρους; Οικοδόμοι, καθαρίστριες στις πολυκατοικίες μας, κηπουροί στους κήπους μας, curier ή delivery και πόσοι άλλοι; Κι όσο κι αν είναι σεβαστό το δικαίωμα μας στην ξεκούραση χωρίς ηχορύπανση, ας δείχνουμε κατανόηση.
Κι ίσως , αν έχουμε τη δυνατότητα, ας τους προσφέρουμε, αν μη τι άλλο , ένα μπουκάλι δροσερό νερό… Για τη δροσιά της ψυχής πιο πολύ.
