της Εύας Καπελλάκη – Κοντού
Η Τρίτη ημέρα της Μεγάλης Σαρακοστής και αρχίζει η νηστεία των 50 ημερών για να υποδεχτεί η Χριστιανοσύνη το Άγιο Πάσχα. Ημέρες δύσκολες και ίσως άδειες από πνευματικότητα γιατί απλώς εν αντιθέσει με προηγούμενα χρόνια, τώρα η παγκόσμια κοινωνία και ιδιαίτερα η ελληνική των μνημονίων, βιώνει μια διαχρονική - σκληρότατη Σαρακοστή, χωρίς να έχει την ευλογία της Ανάστασης!
Λυπηρό στ’ αλήθεια και συνάμα άξιο συζήτησης και περισυλλογής, για τα πεπραγμένα των οικείων κυβερνητών και των ισχυρών της γης. Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα της ανθρωπότητας; Ποιο σκηνικό έχουν ετοιμάσει για το οικουμενικό παλκοσένικο; Με λίγα και απλά λόγια, τι μας περιμένει;
Παντού ακούγονται ιαχές πολέμου, αγωνία και ατέρμονη ηχηρή σιωπή! Τρομακτική – εκκωφαντική σιωπή! Και οι λαοί ζουν μια μακρόσυρτη περίοδο Σαρακοστής, ανεβαίνοντας αργά - ασθμαίνοντας το Γολγοθά του προσωπικού μαρτυρίου, κουβαλώντας το Σταυρό των φόρων που πολλές φορές δεν τους ανήκουν, όπως δεν ανήκε το βάρος του Σταυρού που κουβαλούσε ο Ιησούς στους ώμους Του!
Σαρακοστή και η Φύση ακολουθεί την πορεία του χρόνου, ξεδιπλώνοντας την ομορφότερη όλων των παιδιών της, την Άνοιξη. Η βαριά λευκή ένδυση της φύσης χάνεται και τη θέση παίρνει η ομορφιά της Άνοιξης, με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και όλα τ’ άλλα δέντρα, με χρώματα κι αρώματα. Κι εμείς, εμείς δεν έχουμε το κουράγιο ν’ απολαύσουμε αυτό το θείο δώρο, γιατί είμαστε αλυσοδεμένοι ψυχικά και συνεπώς σωματικά. Το χαμόγελο του λαού μας έχει εξασθενίσει, η έμφυτη χαρά της φυλής μας έχει δώσει τη σκυτάλη στη θλίψη της Μ. Παρασκευής.
Όμως υπάρχει φως σε όλη αυτή τη σκοτεινιά, φως ιλαρό που οδηγεί τα βήματά μας στο ξέφωτο. Γιατί οι μικρές κοινωνίες του τόπου μας αρχίζουν σιγά- σιγά να οργανώνονται και να προβάλλουν προς τα έξω τον πολιτισμό. Αυτόν τον πολιτισμό που κατά τη διάρκεια της ευμάρειας ήταν παραγκωνισμένος, τώρα όμως παίρνει τη θέση που του αρμόζει. Κι εμείς ξέρουμε καλά ότι μόνο οι Τέχνες θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο, μόνο οι Τέχνες έχουν διαχρονικότητα και δεν φθείρονται ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμα κι αν οι αιώνες χαράζουν τα σημάδια τους στις πλάτες των βράχων που ιστορία θυμίζουν.
Είμαστε λοιπόν κάτοικοι της ομορφότερης γειτονιάς του Πλανήτη. Ας αρχίσουμε την πορεία - ως αλλοτινή πομπή Παναθηναίων - προς το φως, το οικουμενικό φως, μέσω του πανάρχαιου πολιτισμού μας και θα βιώσει επιτέλους η ταλαιπωρημένη ψυχή μας, την Ανάσταση, που τόσο περιμένουμε!
Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II"
