Του Στέλιου Βισκαδουράκη
Σεβόμενος απόλυτα τους ανθρώπους που έχουν «φύγει» από τον κορωνοϊό, αυτούς που νοσούν και θα νοσήσουν, δεν μπορώ να μην καταθέσω κάποιες σκέψεις και παρατηρήσεις μου. Το θάρρος αυτό το παίρνω γιατί πρώτος εγώ κινδυνεύω από τούτο που έχει βρει την ανθρωπότητα. Κι αυτό, γιατί ίσως είμαι ένας από τους επόμενους στόχους του κορωνοϊού, που αν στα κέφια του με σημαδέψει και με πετύχει, σε μεγάλο ποσοστό θα αποβεί μοιραίο για μένα. Γιατί απλά, πάνω απ’ όλα, οι ευαίσθητες ομάδες με χρόνιες παθήσεις, είναι οι πιο ευάλωτες. Μιλώ λοιπόν και «πάταξον μεν, άκουσον δε», γιατί μπορεί να μην βλέπω όπως όλοι μας εξάλλου τον αόρατο και «δημοκράτη» κορωνοϊό, αλλά συνεχώς κάπου γύρω μου τον μυρίζομαι.
Ο κορωνοϊός, είτε φυσικός είναι είτε τεχνητός, όπως λένε κάποιοι, είναι ένα παράλογο-λογικό αποτέλεσμα μιας αφελούς απληστίας κι αδιαφορίας των ανθρώπων, στις απλές πρακτικές και κυρίως στις έννοιες και θέσεις της ζωής κι ετούτο δεν εμπεριέχει κανένα θρησκευτικό υπόβαθρο. Κάθε τι αρνητικό όμως, έχει και τα θετικά του όπως πάντα, και αντίστροφα. Με αυτόν τον κορωνοϊό, η ασύδοτη ελευθερία και η πάντα παρεξηγημένη Δημοκρατία μπαίνουν αναγκαστικά σε καραντίνα. Για εμάς τους Έλληνες ειδικά, ετούτο είναι «θεία κατάρα και θείο δώρο» μαζί. Τουλάχιστον εγώ, λανθασμένα ή σωστά, έτσι νομίζω.
Κοντολογίς, ο κορωνοϊός ξυπνά την κοιμισμένη ευχή που έδωσε ο Θεός στους Έλληνες, που κάποιες φορές εμείς οι ίδιοι, αλλά και πολλοί άλλοι ηθελημένα στον πλανήτη, την κοιμίζουν. Και φυσικά εννοώ το ΕΜΕΙΣ. Τη λέξη που όταν την ασπαζόμαστε, αποδεδειγμένα μεγαλουργούμε όσο κανείς άλλος λαός στον κόσμο. Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή που νοιώθουμε την ψυχές μας και τα σπίτια μας τόσο κοντά. Έστω κι αν αυτό το «κοντά» το προκαλεί ο φόβος και η αδυναμία, κάνοντάς μας «Ένα». Ίσως είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που νιώθουμε όλοι μαζί «Ένα»
Τι μάθημα Θεέ μου, τι χρειαζούμενο κι αναγκαίο από κακή συγκυρία, μάθημα!
Το μεγάλο κι ίσως προσωρινό δίδαγμα στο κεφάλαιο «κορωνοϊός» είναι: Πρόσεχε φίλε μου Τούρκε, Γάλλε, Κινέζε, Πολωνέ, Παλαιστίνιε, Εβραίε κι εσύ γείτονα του διπλανού σπιτιού. Πρόσεχε για να ζήσετε, να ζήσουμε μαζί την επόμενη μέρα. Μη σκέφτεσαι, μη σκεφτόμαστε πολέμους και σκοτωμούς όπως μετά απ’ αυτή την επαίσχυντη και μεγαλοπρεπή κρίση, θα κάνουμε. Αλλά τώρα, στη βαριά αυτή «γιορτή» του ιού, κράτησέ με κι άκουσέ με από απόσταση όπως κάνεις, αλλά και τόσο κοντά τόσο αδερφικά, όπως κι εγώ εσένα σε αυτή τη χρυσή ευκαιρία.
Η μάχη που δίνουμε τώρα είναι μια μάχη ανθρώπων για τους ανθρώπους κι όχι μια μάχη ανθρώπων εναντίον των ανθρώπων.
Γι’ αυτό, φονικέ, επαίσχυντε, αχρείε, βλάστημε κορωνοϊέ:
-Μείνε λίγο ακόμα για να μη βλέπω πολέμους και την εκποίηση της ανθρώπινης ψυχής από τους ανθρώπους και τα ηγετίδια του πλανήτη μας.
-Μείνε για λίγο, για να μας δείξεις ότι δεν υπάρχουν φτωχοί, πλούσιοι, μεγάλοι, μικροί, ίσοι και άνισοι, αλλά ο άνθρωπος που κινδυνεύει πρωτίστως, από τον ίδιο τον εαυτό του που δεν γνωρίζει .
-Μείνε για λίγο, για να δούμε στους καθρέπτες των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού μας και μέσα στην απομόνωση της μοναξιάς μας, το αληθινό μπόι μας κι όχι το προβαλλόμενο.
-Μείνε για λίγο, για να μας δείξεις με τον τρόμο σου ποιοι είναι αυτοί οι δικοί μας άνθρωποι που κρατούν αληθινά το τρεμάμενο χέρι μας.
-Μείνε για λίγο, για να δούμε την αληθινή αξία των φίλων ψυχής που δεν είναι δίπλα μας και των όποιων τοξικών ανεχτήκαμε και ανεχόμαστε.
-Μείνε για λίγο, για να μας δείξεις ότι το πνεύμα της Ορθόδοξης Θρησκείας δεν υπάρχει πρωτίστως στη ύλη αλλά στο Πνεύμα που τη συνοδεύει.
-Μείνε για λίγο, για να μας δείξεις βιαίως με τον τρόπο σου, τις συλλογικές και ατομικές δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν μέσα μας.
-Μείνε για λίγο, για να εκτιμήσουμε την αξία και το χαμόγελο των παιδιών.
-Μείνε για λίγο, για να υποκλινόμαστε κάθε πρωί στον ήλιο που βγαίνει.
-Μείνε για λίγο, για να μας δείξεις ότι έχουμε χαθεί στους πήλινους βωμούς του χρήματος.
-Μείνε για λίγο, μεγάλε και αχρείε δημοκράτη, για να μας δείξεις άλλη μια φορά ότι οι αληθινές αξίες κρύβονται σε ένα χαμόγελο, σε μια καλή διάθεση κι ένα αληθινό και σωτήριο άγγιγμα ή κράτημα του διπλανού μας.
-Μείνε για λίγο, γιατί όπως σου είπα, φοβάμαι ότι χωρίς το φόβο σου, θα ξεχάσουμε ξανά την ανθρωπιά μας και θα γυρίσουμε από αμετροέπεια, ανοησία, αδυναμία κι αλαζονεία, στα γνωστά μας.
-Μείνε για λίγο ακόμα, για να δω την ήττα σου από εμένα τον άνθρωπο, αν με τις γνωστές μεθόδους σου δεν προλάβεις να με σκοτώσεις. Αλλά τι σημασία θα έχει; Ανήκω σε κείνον τον λαό που έστησε Μαραθώνες, Θερμοπύλες, Μανιάκια, Αρκάδια και Αλβανίες και μέσα στην αληθινή και ιστορική γραφικότητα μου, έχω να σε ενημερώσω για κάτι. Τα θύματα σου δεν είναι παρά ο Δούρειος Ίππος σου κι οι μέρες σου μετρημένες. Δεν είσαι παρά ένας ιός, χωρίς σκέψη, κι εκατομμύρια φορές μικρότερος κι απ’ τη σκόνη. Δεν είμαι παρά ένας άνθρωπος με συναίσθημα, σκέψη, ψυχή και τη μεγαλοσύνη να κοιτώ, να αγγίζω και να νοιώθω τον διπλανό μου. Να θυμάσαι αυτή τη μικρή κι ασήμαντη, τελευταία άποψη μου. Σε λυπάμαι. Φυλάξου…
