Της Μαρίας Λιονάκη
Κάθε εποχή στο διάβα της Ιστορίας έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τη δική της μόδα. Έτσι παλιά ήταν μόδα για τις γυναίκες τα μίνι, ώσπου ήρθε ο Θεόδωρος Πάγκαλος κι έβγαλε τους αστυνομικούς από άλλες βαρετές, δευτερευούσης σημασίας ασχολίες και τους έβαλε στη γύρα, στους δρόμους με μεζούρες να συμμορφώνουν τις επαναστάτριες, να μετρούν το μήκος στις φούστες να είναι καθωσπρέπει, ως τριάντα πόντους πάνω από το έδαφος. Λίγο μετά ήταν στη μόδα οι μίντι φούστες , τα φορέματα με τονισμένη μέση, τα περμανάντ μαλλιά, που έκαναν ένα κεφάλι τεράστιο, όπως της Ντάλιας στο Παρά Πέντε, μα και τα βάτα στα πουκάμισα, στα σακάκια που έκαναν τις κυρίες να μοιάζουν με εξωγήινους, που ήταν έτοιμες να προσεληνώσουν την άτρακτο, εξερευνώντας το διάστημα, ενώ για τους άντρες ήταν της μόδας τα δίχρωμα παπούτσια, η μπριγιαντίνη στα μαλλιά, τα μακριά μαλλιά, τα μαλλιά αφάνα, τα παντελόνια καμπάνα, σετ με στενές μπλούζες, χάρμα οφθαλμών, με αποτέλεσμα οι φωτογραφίες τους, όταν ξεθάβονται κιτρινισμένες, ασπρόμαυρες να προκαλούν σήμερα στις παρέες γέλια μέχρι δακρύων. Παλιά ακόμα υπήρχαν λευκώματα, κάτι περίπου σαν τα τωρινά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίσκοι και κασέτες, όχι c.d και dvd, ενώ ο έρωτας δε ξεκινούσε με like, αλλά καταγράφονταν σε ραβασάκια κι έτσι πήγαινε κι ερχόταν δοκιμάζοντας την τύχη του.
Σήμερα, την εποχή που διανύουμε, του Τσιόδρα και του Χαρδαλιά, του Κορωνοϊού είναι της μόδας η μετακίνηση έξι. Από τότε που μπήκαν σύνορα, που επιβλήθηκε η απαγόρευση στις μετακινήσεις, ο αποκλεισμός, που οι άνθρωποι κρύφτηκαν στα σπίτια τους για να μην έρχονται σε επαφή μεταξύ τους, για να μην έρθουν σε επαφή με το ανθρωποφάγο τέρας, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη μαζί, τα όνειρα, οι επιθυμίες και οι προσδοκίες τους συμπυκνώθηκαν στο μήνυμα: μετακίνηση 6. Που στέλνεται ως εξής: 6 κενό, ονοματεπώνυμο, διεύθυνση. Τα άλλα νούμερα δεν είναι δημοφιλή, ούτε προσθέτουν γόητρο, κύρος, όπως προσθέτει η μετακίνηση 6. Τα άλλα στρατιωτικά νούμερα καλύπτουν ανάγκες βιοτικές, επείγουσες, τελετές, ενώ η έξοδος για σωματική άσκηση, συνοδεία κατοικίδιου ζώου προσθέτει γκλάμουρους, αποδεικνύει τύπο αθλητικό ή φιλόζωο, ψαγμένο, ακτιβιστή, με κουλτούρα και ενδιαφέροντα, που ρέπει στον αθλητισμό. Έτσι στην εποχή μας είναι της μοδός η κινόα, η στέβια, οι μπάρες δημητριακών, το ψωμί αργής ωρίμανσης, οι καφέδες cappuccino, fredo, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η διδασκαλία εξ αποστάσεως και η μετακίνηση νούμερο 6!
Απόγευμα μέρας καθημερινής ή σχολιανής, το ίδιο είναι τώρα, λίγο μετά τις έξι. Λίγο μετά το έκτακτο ανακοινωθέν από το κέντρο επιχειρήσεων. Το πολεμικό ανακοινωθέν του Τσιόδρα και του Χαρδαλιά. Του κορωνοϊού. Η Ελένη κάνει τη βόλτα της, γύρω γύρω όλοι, στη γειτονιά. Που ευτυχώς είναι στις παρυφές της πόλης και βλέπει που και που κανένα χωραφάκι, καμία πνιγμένη στις γλάστρες αυλή, ανοιγμένους ολόλευκους κρίνους, μα και κύματα από ολοκίτρινες μαργαρίτες, ανθισμένες μυρωδάτες λεμονιές, μα και ροδακινιές, κανένα άλογο να μασάει πρασινάδα. Μαντρωμένο κι αυτό , όπως κι αυτή. Όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι τη δεδομένη εποχή. Αν δεν έβγαινε και σήμερα η Ελένη θα έσκαγε. Μέρες τη σχεδίαζε αυτή την απόδραση από το Αλκατράζ. Την ονειρευόταν όπως ο στρατιώτης στα σύνορα, σε διαρκή επιφυλακή την άδεια. Όπως ο φυλακισμένος που εκτίει ισόβια ποινή μια έξοδο. Όπως ο ξεχασμένος σε γηροκομείο ηλικιωμένος, ένα οικογενειακό τραπέζι. Όπως μια ώριμη γυναίκα τη φιλοφρόνηση. Μα πότε η μια δουλειά, πότε η άλλη, πότε ο βροχερός καιρός, η ατολμία της μην απομακρυνθεί και συλληφθεί, την ανέβαλε. Ως σήμερα το απόγευμα… Που οι εικόνες που αντικρίζει τη γεμίζουν αισιοδοξία.
Που να περίμενε ο δρόμος αυτός ο πλατύς , ο άσημος, ο συνοικιακός, που συνορεύει με ένα ξερό ποτάμι, που είναι γεμάτος με καλάμια στη μια πλευρά, ο δρόμος αυτός ο απομακρυσμένος της γειτονιάς της τέτοια δόξα .Σε λεωφόρο κεντρική, πρωτεύουσας ευρωπαϊκής έχει μετατραπεί. Κόσμος όλων των ηλικιών πηγαινοέρχεται. Συνοδεύοντας σκυλιά, γατιά, αρνιά. Κρατώντας από το χεράκι μικρά παιδιά ή σέρνοντας καρότσια. Πηγαίνοντας πίσω από ένα παιδικό ποδηλατάκι ή αυτοκινητάκι. Φωνάζοντας τη μαμά να βγει στο μπαλκόνι να δει το καμάρι της. Κάνοντας ποδήλατο ή τζόκινγκ στην οδό Ονείρων. Με ακουστικά στα αφτιά, με καπελάκια, κατά μόνας ή σε δυάδες με τη δέουσα απόσταση, φορώντας πολύχρωμο αθλητικό ντύσιμο, απλό ή dry fit. Με παλμό και ζωντάνια, με πνοή και ψυχή. Με δύναμη, αποφασιστικότητα να μείνει όρθιος και δυνατός. Να το ξεπεράσει όλο αυτό. Να υπερασπιστεί την υγεία του, όσα αγαπά. « Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί, στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή…»
