Του Δημήτρη Μιμή
Ο διάσημος Γάλλος συνθέτης, αρμενικής καταγωγής, Michel Legrand είναι νεκρός. Πέθανε στο Παρίσι το Σάββατο σε ηλικία 86 ετών δίπλα στην ηθοποιό γυναίκα του Macha Meril, την οποία είχε παντρευτεί το 2014. Είχε κάνει τρείς γάμους και απέκτησε τρία παιδιά.
Δύο μέρες μετά τον θάνατο του ο τύπος έγραψε πολλά για αυτόν τον δημιουργικό συνθέτη. Με τη σειρά μου θα γράψω και εγώ μερικά και ν΄ αποδώσω φόρο τιμής σ΄ αυτόν γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε στα πρόσωπα που πρόσφεραν σε εμάς, στον πολιτισμό, και στα γράμματα.
Ο Michel Legrand ήταν δημιουργός των θεμάτων των ταινιών “Οι ομπρέλες του Χερβούργου”, “οι δεσποινίδες του Rochefort”, “το καλοκαίρι του ΄42”, “η υπόθεση Tomas Crown” κ.α. και σημάδεψε την ιστορία της μουσικής του 20ου αιώνα, αποκομίζοντας τεράστια φήμη , συνεργασία με μεγάλα ονόματα ((Frank Sinatra-Edith Piaf ) και τρία Όσκαρ και Oκτώ Grammy. Συνέθεσε πάνω από 200 ταινίες.
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 24 Φεβρουαρίου 1932 και ανήκε σε οικογένεια μουσικών. Ο πατέρας του εγκατέλειψε το σπίτι όταν ήταν τριών ετών. Ο ίδιος έλεγε ότι ο κόσμος της παιδικής του ηλικίας ήταν μοναχικός και ότι δεν του άρεσε να πηγαίνει στο σχολείο. Μικρός αναπαράγαγε στο πιάνο τα τραγούδια που άκουγε στο ραδιόφωνο. Σε ηλικία 10 χρόνων μπαίνει στο Ωδείο του Παρισιού και η είσοδος αυτή ήταν μια αποκάλυψη γι΄ αυτόν. Ενώ μισούσε τη ζωή, απ΄ ότι έχει πεί, πέρασε το κατώφλι ενός μαγικού κόσμου όπου υπήρχε ένα μόνο θέμα, η μουσική, η ευτυχία.
Το 1966 σε πλήρη δόξα εγκαταλείπει το Παρίσι, αφήνει τα πάντα και μετακομίζει στις ΗΠΑ. Εκεί μια συνάντηση με τον Jacque Demy ήταν δημιουργική. Οι δυο άνδρες δημιουργούν μια νέα μορφή μουσικής ταινίας, βασισμένη στη σύγχρονη ζωή όπου οι διάλογοι τραγουδιούνται πλήρως. Οι ομπρέλες του Cherbourg , στη συνέχεια το Les Demoiselles de Rochefort και το Donkey Skin τους ωθούν στο στερέωμα της έβδομης τέχνης. Οι πόρτες του Χόλιγουντ άνοιξαν γι΄ αυτόν όταν έγραψε τη μουσική της υπόθεσης Thomas Crown, με την Faye Dunaway και Steve McQueen, όπου και τιμήθηκε με το Όσκαρ για το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι το 1969. Ακολούθησαν άλλα δύο αγαλματίδια, το 1972 και το 1984. Αυτή η τεράστια εμπειρία από την Αμερική ήταν ένας μεγάλος πλούτος για τον συνθέτη. Όμως ο Michel Legrand κτυπιέται από νευρική κατάρρευση, αναφέροντας ότι είναι απογοητευμένος και ζαλισμένος μπροστά σ΄ αυτήν την εικόνα του αμετάβλητου θανάτου, που δεν θα ξεφύγει κανένας. Επιστρέφει στο Παρίσι αλλά τελικά θα επιστρέψει στην Καλιφόρνια απαλλαγμένος απ΄ αυτό το σκοτεινό επεισόδιο στη ζωή του.
Αυτό που αναγνωρίζεται σήμερα στον Michel Legrand είναι ο ρομαντισμός του. Αντιτίθεται σ΄ αυτούς που βλέπουν την μουσική ως δευτερεύον στοιχείο μιας ταινίας μεγάλου μήκους. Αντίθετα λέει ότι η καλή μουσική κινηματογράφου πρέπει να είναι πραγματικός χαρακτήρας, πρέπει να μιλάει, πρέπει να δονείται.
Αμέσως μετά τον θάνατο του, ο σκηνοθέτης David Dessites, που τον ακολουθούσε από το 2017 για να κάνει ένα ντοκιμαντέρ γι΄ αυτόν είπε: Έψαχνε πάντα για κάτι καινούργιο, είχε μια εξαιρετική ζωή και καριέρα. Είχε την επιθυμία να κάνει πολλά πράγματα σε μια μόνο ζωή. Ήταν πάντα σε αναζήτηση κάτι καινούργιου, τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά.
