Της Ειρήνης Ζαχαριαδάκη
Σίγουρα, όλοι θυμόμαστε την Ιταλική δραματική κωμωδία, παραγωγής του 1997, σε σκηνοθεσία Ρομπέρτο Μπενίνι, με τίτλο: «Η ζωή είναι ωραία» ή Ιταλιστί «La Vita è Bella». Στην καρδιά του Β` παγκοσμίου πολέμου, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων – κρατούμενων των Ναζί, ένας πατέρας παρουσιάζει τις άσχημες καταστάσεις που βιώνουν, με απίστευτα κωμικό τρόπο, μέσω παιχνιδιού, στον επίσης αιχμάλωτο – συγκρατούμενο γιο του. Όντας μελλοθάνατοι και εν μέσω αρκετών βασανιστηρίων, ο πατέρας καταφέρνει να μην «αγγίξει» τίποτα την παιδική ψυχούλα του γιού του, ο οποίος με τη σειρά του βγαίνει αλώβητος ψυχικά και σωματικά από όλο αυτό και παρόλο την άδικη εκτέλεση του πατέρα του από τους Ναζί, συνεχίζει να ζει ευτυχισμένος με τη μητέρα του.
Φυσικά, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις απάνθρωπες καταστάσεις και τις κακουχίες της τότε εποχής του Β` παγκοσμίου πολέμου, με τις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε εμείς σήμερα, λόγω του κορονοϊού, εντούτοις η καθημερινή επισήμανση των κρουσμάτων, η άγνοια ορισμένων, η κινδυνολογία, οι συνωμοσίες κ.α. είναι αρκετά να μας δημιουργήσουν καταστάσεις σύγχυσης , άγχους και πανικού.
Τα παιδιά μας με τη σειρά τους, ναι μεν έχουν άγνοια κινδύνου, βλέποντας, όμως, τις δικές μας αντιδράσεις και ακούγοντας τις δικές μας αναλύσεις και γενικά τις συζητήσεις «ενηλίκων» σχετικά με τον Covid-19 , νοιώθουν ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Τα παιδιά στηρίζονται πάνω μας. Εξαρτιόνται εξ ολοκλήρου από εμάς. Αν εμείς ανησυχήσουμε για κάτι, η δική τους ανησυχία, για το ίδιο θέμα, θα είναι πολλαπλάσια, ακόμα και να μη γνωρίζουν το θέμα το οποίο μας ανησυχεί.
Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις εγκλεισμού που βιώσαμε και η άγνοια που έχουμε για τον Κορωνοϊό και τους κινδύνους που ελλοχεύει για την ανθρώπινη υγεία, σε συνδυασμό με το αβέβαιο μέλλον που συνεχίζουμε να έχουμε, «πλήγωσαν» τις παιδικές ψυχούλες και έσβησαν το χαμόγελο της ανεμελιάς από τα χείλη των παιδιών όλου του κόσμου, των παιδιών μας. Μέχρι και το μπλέ χρώμα του ουρανού έλειψε στα παιδιά μας του μήνες που αναγκαστικά μέναμε μέσα, μέναμε ασφαλείς.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη του παρελθόντος, τώρα που ετοιμαζόμαστε να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο. Μην περάσουμε τις δικές μας αντιδράσεις, διαφωνίες και συνωμοσίες στα αθώα τους μυαλουδάκια. Μην γίνουμε η αιτία να μαλώσουν με τους συμμαθητές τους για τη χρήση ή τη μη χρήση μάσκας και για τον Κορωνοϊό. Μη γίνουμε η αιτία που ο χώρος του σχολείου, που τόσο πολύ τους έχει λείψει να γίνει αρένα, εξαιτίας των δικών μας αμφιβολιών και αποριών.
Ας γίνουμε ένας Ρομπέρτο Μπενίνι για τα παιδιά μας. Ας προσπαθήσουμε να τα πείσουμε ότι όλα αυτά είναι ένα δύσκολο μεν, παιχνίδι δε. Ας τα μάθουμε να χρησιμοποιούν και να φορούν μάσκα για τη δική τους προστασία και ας τους πούμε ότι η μάσκα είναι η νέα μόδα και ένα must αξεσουάρ της νέας γενιάς. Μπορούμε να τα πείσουμε ότι δεν κινδυνέψουμε τόσο, όσο πριν την έναρξη της πανδημίας και ότι ο Κορωνοϊος έχει κοντινή ημερομηνία λήξης. Ο Κορωνοϊος θα φύγει, οι φίλοι και οι σχολικές παρέες θα είναι πάντα εκεί.
Μην φορτώσουμε τα παιδιά μας με ευθύνες που δεν τους αναλογούν και ας αναλάβουμε εμείς τις δικές μας ευθύνες.
Ας μην «λαβώσουμε» παραπάνω τις παιδικές τους ψυχούλες και ας τα αφήσουμε να περάσουν στιγμές ανεμελιάς και διασκέδασης στο σχολείο.
Ας παροτρύνουμε τα παιδιά μας να παραμείνουν παιδιά, καλλιεργώντας το σωστό οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον και ας ενθαρρύνουμε την ανεμελιά, τη χαρά και τον αυθορμητισμό τους.
«Ευδαιμονίη ουκ εν βοσκήμασιν οικεί ουδέ εν χρυσώ. Ψυχή οικητήριον δαίμονος».
| {Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα κοπάδια [που έχεις], ούτε στον χρυσό. Η ψυχή είναι η κατοικία της ευδαιμονίας}. |
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
