Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Όταν μετά το τέλος της επταετούς ανωμαλίας της χώρας, στην αρχή της μεταπολίτευσης και επιστρέφοντας από το Παρίσι, ο γηραιός Καραμανλής πήρε μια από τις πρώτες αποφάσεις, εκείνης της νομιμοποίησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, έβλεπε ίσως πολύ μακρύτερα, πέρα από την τότε θολή γραμμή των οριζόντων. Η ιστορική αυτή απόφαση δεν έθετε μονάχα τέλος στα τελευταία απόνερα του εθνικού διχασμού μετά από μια εικοσιπενταετία. Οριοθετούσε με πολλή διορατικότητα την έναρξη μιας οριστικής μελλοντικής απογύμνωσης και οίκοθεν αφανισμού ενός πολιτικού κόμματος όχι απλώς δορυφόρου της μητρίδος, αλλά φανατισμένου ζηλωτή του μαρξιστικού μονοθεϊσμού, που επί της ουσίας ουδόλως διέφερε στις απόψεις του, από τις παραγγελιές του Μωάμεθ στο Κοράνι: «Με τη φωτιά, το σπαθί και το μαχαίρι θα κυριαρχήσει ο Λόγος του Προφήτη».
Όχι, δεν επικαλούμαι και δεν ανασύρω στις σκέψεις μου τις αντιπαραθέσεις των φοιτητικών νεολαιών στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα της δεκαετίας του ‘80, όταν οι Κνίτες εν φανατισμένο χορό κραδαίνοντας το «Ριζοσπάστη» και τον «Οδηγητή» κραύγαζαν απευθυνόμενοι στα μπλοκ των ΔΑΠιτών ότι «…τη λύση θα τη δώσει ο κόκκινος στρατός»! Κάτι θα είχαν ακούσει άλλωστε στα κατηχητικά εκεί στις γνωστές ΚΟΒες τους. Ούτε ανακαλώ τις «άγιες σφαγές» του σφυροδρέπανου που καθαγίαζε με ξύλινους και γελοίους φιλιππικούς ο Περισσός, για τους λαούς και τις χώρες που επενέβαιναν έως εσχάτων οι ερπύστριες του Κρεμλίνου. Τα κόκκινα όπλα και τα ερυθρά κονσερβοκούτια ήταν ευλογημένα από το μονόδρομο της επιβεβλημένης σωτηρίας. Μέχρι που ο Γκορμπατσόφ προσέφερε στην ανθρωπότητα το πιο αναίμακτο πέρασμα και την επιστροφή προς το ξέφωτο της ελευθερίας.
Όχι δεν είναι μόνον αυτές οι μνήμες. Ανακαλώ και σκέφτομαι επίμονα τις νέες αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών από τον καθηγητή Σεργκέϊ Ραντσένκο στο πανεπιστήμιο του John Hopkins για το ρόλο του ΚΚΕ και τις σχέσεις του με την καθαγιασμένη Μέκκα του βορρά στον Ελληνικό εμφύλιο. Στην ουσία ο Ρώσος πανεπιστημιακός, απλά αποκάλυπτε αυτό το κοινό μυστικό, που όλοι γνώριζαν και γνωρίζαμε για δεκαετίες και που το ΚΚΕ συστηματικά απεκδύεται γιατί το βαραίνει ως επονείδιστο και άπλυτο ιστορικό άγος. Την παρέμβαση της ΕΣΣΔ στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και τη σχέση μιας εκχυδαϊσμένης υποτέλειας των Ελλήνων κομμουνιστών ηγετών απέναντι στις ιερές αγελάδες του Κρεμλίνου. Γνωστά πράγματα είπε ο άνθρωπος που αποδεικνύουν και επιβεβαιώνουν ιστορικές αλήθειες. Οι τέσσερεις μεταπολιτευτικοί ηγέτες του ΚΚΕ πορευόμενοι στο δρόμο της παραχάραξης της ιστορίας, ποτέ δεν απεδέχθησαν αυτό που εντός και εκτός Ελλάδας και στα αρχεία όλων σχεδόν των δορυφορικών της Μόσχας χωρών, είναι καταγεγραμμένο.
Σήμερα χάρη στη σωτήρια στραβοτιμονιά της Ιστορίας, η Ελλάδα δεν είναι διχοτομημένη όπως η Κορέα, σε Βόρεια και Νότια. Σήμερα στον κόσμο που ζούμε μπορεί να φανταστεί κανείς πως θα ήταν αυτό το μικρό στο χώρο αλλά τεράστιο στο χρόνο πέτρινο ακρωτήρι της Βαλκανικής. Το ΚΚΕ, το πολιτικό κόμμα που πορεύεται όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια στα σκοταδιστικά ξόρκια της προκατακλυσμιαίας σπηλιάς του, εγκλωβισμένο στις πλάνες και στους εχθρούς που βλέπει παντού, εξακολουθεί να αρέσκεται στην παραχάραξη της Ιστορίας. Το ΚΚΕ υιοθετεί αδιάντροπα, ανενδοίαστα και ξετσίπωτα το γνωστό παραλλαγμένο δόγμα «όταν η Ιστορία δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν». Το ιστορικό κόμμα απολαμβάνει σχεδόν για μισόν αιώνα τις ελευθερίες «της καπιταλιστικής βαρβαρότητας» που συχνά αρέσκεται να κολάζει. Είναι συναρπαστικό να έχει κανείς κομμουνιστή, και δη στέλεχος, εργοδότη. Η ηγεσία του και τα στελέχη του, που πολλές φορές μακράν απέχουν από την διδασκαλία τους, έχουν μετατρέψει ένα πολιτικό σχηματισμό των γκρεμισμένων ειδώλων σε μια αξιοθρήνητη λέσχη προβληματισμού, αποκομμένη οριστικά και παντελώς από την Κοινωνία. Το ΚΚΕ εξακολουθεί να βαδίζει στον τυφλό δρόμο ερμηνείας του σύγχρονου κόσμου με δόγματα της Παλαιάς Διαθήκης. Ίσως σε κάποιο βαθμό ο πολιτικός αστιγματισμός και η αναπηρία ερμηνείας της σύγχρονης κοινωνίας να είναι εξηγήσιμα και δικαιολογημένα. Όπως και ο παντοτινός έρωτας με τα μονοψήφια ποσοστά στις εκλογές. Ο κρυφός πόθος για τη ρομφαία της ερυθράς Επανάστασης που θα «εξαγνίσει» το αστικό καθεστώς, είναι εκείνος που τροφοδοτεί τις μύχιες και φρούδες ελπίδες τους. Κάτι σαν την κόκκινη Μηλιά και τα μισοτηγανισμένα ψάρια του Βαλουκλή στην Πόλη που θα ξαναζωντανέψουν. Κάτι σαν το σάλπισμα του Αρχαγγέλου στη Δευτέρα Παρουσία. Το ΚΚΕ που η νεοτεχθείσα Ελληνική Δημοκρατία υιοθέτησε πανηγυρικά πριν από μισόν αιώνα, διάλεξε μόνο του το θλιβερό δρόμο της συστηματικής απώλειας από τον κόσμο που θέλει να αλλάξει. Βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη μούχλα της παλαιοδιαθηκής σπηλιάς του όπως και οι μούμιες των Φαραώ. Νομίζει ότι έτσι δεν θα είναι κερασάκι σε ένα «αστικό» καθεστώς. Είναι και πάλι δικαίωμά του. Είναι όμως εξωφρενικό, προκλητικό και χυδαίο να εξακολουθεί να κρύβει τις ιστορικές τερατουργίες του στο ντουλάπι με τα φαντάσματα που επιμένει να λιβανίζει και να κρατά ερμητικά κλεισμένο. Ο κόσμος έχει αλλάξει και η μόνη ίσως που δεν το έχει καταλάβει είναι η ηγεσία του ΚΚΕ. Σήμερα μετά τις παντοτινές εμμονές του στους ολισθηρούς δρόμους που συστηματικά επιλέγει, ένα ακόμη του απομένει να κάνει: Να ζητήσει να κηρυχθεί από το ΥΠ.ΠΟ. ως διατηρητέο κόμμα. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα αγαθά του: Το κτιριακό συγκρότημα του Περισσού, τα λάβαρα, τους συνδικαλιστές του, τα φυσεκλίκια της (χαμένης) επανάστασης, τις ντουλάπες με τα φαντάσματα, τις απολεσθείσες και τις εν ζωή μούμιες του. Η χώρα μας έχει εδώ και πολλά χρόνια ένα ζωντανό αξιοθέατο. Και το μόνο που δεν το ξέρει είναι το ιερατείο του ΚΚΕ. Κρίμα.
