Του Δημήτρη Μιμή
Τη Δευτέρα που πέρασε, η Γαλλική Ακαδημία Concourt , βράβευσε το πιο διακεκριμένο βιβλίο της γαλλικής γλώσσας, που έγραψε ο Jean-Paul Dubois και συγκεκριμένα το μυθιστόρημα του “ Όλοι οι άνθρωποι δεν κατοικούν τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο”. Ο Jean-Paul Dubois, γεννημένος στην Τουλούζη το 1950 σπούδασε Κοινωνιολογία και εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Είναι συγγραφέας 20 μυθιστορημάτων και έχει ξανά-βραβευτεί το 2004 με βραβείο Femina για το έργο του “Μια γαλλική ζωή” όπου ο ήρωας του έργου του, που ζει μια συνηθισμένη γαλλική ζωή, οδηγείται από μια ανάγκη να μάθει πως κατέληξε εκεί που βρίσκεται. Στο νέο του μυθιστόρημα, περιγράφει τη ζωή ενός φυλακισμένου, που έχει ατέλειωτο χρόνο για να σκεφτεί, που όμως κινδυνεύει από την ισχυρή αίσθηση της αδελφοσύνης και από ένα αίσθημα εξέγερσης σ΄ όλες τις μορφές αδικίας.
Λαμβάνοντας το βραβείο του, είπε ότι αυτό δεν θα αλλάξει τη ζωή του και ότι έχει γράψει όλα αυτά τα βιβλία για να ελευθερώσει τον εαυτό του από την καθημερινότητα. Στη συνέντευξη που έδωσε δήλωσε ότι έγινε μυθιστοριογράφος για να είναι ελεύθερος. Κάνοντας ο ίδιος μια μελέτη για τα χρονικά όρια που έχει ο άνθρωπος στη ζωή του να είναι ελεύθερος, είδε ότι αν προσθέσουμε τον ύπνο που χρειαζόμαστε, τον χρόνο μεταφοράς μας, τον χρόνο εργασίας, την επιστροφή απ΄ αυτή, τα υποχρεωτικά πράγματα που πρέπει να κάνουμε για μια ζωή, δεν μας μένει χρόνος για τον εαυτό μας παρά το ένα τέταρτο της ημέρας. Όλο αυτό ήταν γελοίο, είπε, δεν είναι δυνατόν.
Πέρα από όλα αυτά, που έγραψε στο νέο του βιβλίο ο Jean-Paul Dubois, πέρα δηλαδή από τη μυθοπλασία που μας έδωσε, διακρίνω μια φιλοσοφία για τη ζωή, που ίσως αναζητούν πολλοί απ΄ εμάς η θα την αναζητήσουν αργότερα. Πράγματι κάποιος απ΄ εμάς έχει σκεφτεί πόσες ώρες την ημέρα αφιερώνουμε προσωπικά για τον εαυτό μας, πέρα από τα καθημερινά πράγματα που πρέπει να κάνουμε; Η μήπως όλα αυτά που κάνουμε είναι για τους άλλους; Μήπως έχει έρθει ο χρόνος να κάνουμε κάτι και για τον εαυτό μας; Ένα περίπατο στην αμμουδιά της θάλασσας, στο βουνό η ότι ικανοποιεί τον καθένα.
Ο Jean-Paul Dubois εγκατέλειψε τη δουλειά του και έγινε συγγραφέας έτσι για να έχει την ελευθερία να κάνει ότι θέλει χωρίς δεσμεύσεις. Θα με ρωτήστε όμως, μπορούμε να το κάνουμε όλοι αυτό; Θα σας πω όχι γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν, τα παιδιά μας έχουν την ανάγκη μας ακόμα και εμείς έχουμε μάθει να λειτουργούμε μόνο με τη δουλειά. Αν δεν δουλέψουμε δεν θα ζήσουμε, γιατί έτσι μας θέλει το σύστημα. Θέλει εργατικά χέρια και μυαλά για να κάνει τη δουλειά του, πράγματα που δεν τα διαθέτει. Το σύστημα αναπτύσσεται πάνω στις πλάτες μας. Πολλές φορές και η ίδια η κοινωνία δεν μας επιτρέπει να κάνουμε πράγματα που επιθυμούμε η που μας ικανοποιούν. Και αν τα κάνουμε θα έχουμε ενοχές και πολλές φορές θα τιμωρούμε τον εαυτό μας.
Αν απελευθερωθούμε από την κοινωνία αλλά κυρίως από τον εαυτό μας τότε όλα θα αλλάξουν προς όφελος μας. Αυτό όμως δεν το κατορθώνουν όλοι οι άνθρωποι. Τι να κάνουμε. Δεν μπορούμε όλοι οι άνθρωποι να ζήσουμε με τον ίδιο τρόπο, όμως ας προσπαθήσουμε να προσφέρουμε κάτι έστω και λιγοστό στον εαυτό μας. Λίγη ελευθερία. Θα δείτε γρήγορα τη διαφορά.
