της Μαρίας Λιονάκη
Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει. Με αέρα, σκόνη στα μάτια που εμποδίζει να δεις καθαρά. Με μπερδεμένα συναισθήματα, αστάθεια, μάτια μελαγχολικά. Στροβιλίζει κίτρινα φύλλα και κίτρινες αναμνήσεις. Της μνήμης τερτίπια, εικόνες σαν καρτ ποστάλ. Τα όνειρα, τις προσδοκίες σκορπά. Ήθελε να φυσήξει βοριάς, μα φύσηξε νοτιάς. Ήθελε να στολίσει Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μα φύτεψε γλάστρες. Ήθελε να πει ναι στην εκδρομή, στο ταξίδι που τον κάλεσαν με ενθουσιασμό για το τριήμερο αργίας του Αγίου Μηνά, μα είπε: « μια άλλη φορά! » . Κι όμως η φωνή είχε τόση ζεστασιά, ξεχασμένη ζεστασιά…
Νέος ήταν αλλιώς, πιο σίγουρος, πιο θαρραλέος, πιο αποφασιστικός. Πετούσε τη σκούφια του για ταξίδι και καβγά. Μεγαλώνοντας όμως υιοθέτησε αυτή τη φιλοσοφία, τη στάση ζωής. Έγινε ο άνθρωπος: « μια άλλη φορά» . Προσπάθησε να το νικήσει, μα κουράστηκε το χαρακτήρα του να πολεμά κι είπε: «μια άλλη φορά»
Μια άλλη φορά… θα αφεθώ, θα ερωτευτώ, θα αγαπήσω. Θα εμπιστευτώ τα μυστικά μου σε ένα φίλο, θα ακούσω τα δικά του. Θα καθυστερήσω στη δουλειά, θα αναβάλλω ένα ραντεβού για μια παρέα, μια συντροφιά. Για να καθίσω δίπλα στη φίλη που χώρισε το ρεμάλι που της φέρθηκε σκάρτα. Θα πάρω στο τηλέφωνο ένα φίλο παλιό μια άλλη φορά. Πως μου λείπει θα του πω, πως δεν μπορώ δίχως του, μακριά. Θα σε περιμένω στη στάση που παίρνεις το λεωφορείο με ένα λουλούδι, ένα γλυκό, μια αγκαλιά, μια άλλη φορά. Θα σου ετοιμάσω πάρτι έκπληξη για τα γενέθλια σου. Δε θα μαγειρέψω, πριν πεινάσω μια άλλη φορά. Ούτε το κρεβάτι μου θα στρώσω καλά, για να κοιμηθώ, όπως στρώσω, μια άλλη φορά. Δε θα τα έχω όλα στην εντέλεια την άλλη φορά. Κουρασμένη εγώ κι αυτά καλά. Δε θα τα προγραμματίζω όλα. Θα πάρω άδεια, χωρίς αρρώστια μια άλλη φορά. Κι όταν γυρίσω θα λέω ανέκδοτα στη δουλειά. Πιο ανοιχτή θα γίνω και πιο κοινωνική, μια άλλη φορά.
Μια άλλη φορά θα δώσω το πουλόβερ μου για να ντυθεί μια μοναξιά. Το σπίτι μου να βρει ένα πληγωμένο πουλί φωλιά. Δε θα κλείσω βιαστικά την πόρτα εισόδου της πολυκατοικίας, θα πω μια κουβέντα παραπάνω, στη γειτόνισσα που την επαφή, την παρέα μου αποζητά. Όχι για αυτήν, μα για μένα, μια άλλη φορά. Το φίλο που αρρώστησε θα πάρω τηλέφωνο μια άλλη φορά. Θα αλλάξω χρώμα στα μαλλιά, μπογιά στους τοίχους, θα πετάξω τον καφέ καναπέ που μου σκοτεινιάζει το χώρο μια άλλη φορά. Θα γκρεμίσω τον βορινό τοίχο, θα ανοίξω παράθυρο, να βλέπει θάλασσα μια άλλη φορά. Θα μείνω πιο πολλή ώρα στον καθρέπτη, ως να χαμογελάσω φιλάρεσκα στον εαυτό μου, μια άλλη φορά. Θα κλείσω εισιτήρια για Ιταλία, Ισπανία, Παρίσι, Πράγα μια άλλη φορά. Θα σου πω το σ’ αγαπώ που κρύβω, τη συγνώμη που δε σου είπα μια άλλη φορά. Θα φορέσω το φόρεμα που σου αρέσει, που μου χάρισες στου γάμου μας την πρώτη χρονιά, θα σου πάρω το πιο απίθανο δώρο, θα το τυλίξω σε χρωματιστό χαρτί, θα σου κάνω έκπληξη, να ξαναβρεί η ζωή μαγεία και έρωτα, μια άλλη φορά. Αρκεί να γελάσω και να σε δω κι εσένα να γελάς…
Νοέμβρης μήνας, νοτιάς φυσά. Στροβιλίζει όνειρα, ευχές, προσδοκίες. Ανεκπλήρωτες. Όσα έμειναν… για μια άλλη φορά! Το κύμα του ανέμου φέρνει στα πόδια σου ένα χαρτί. Το πιάνεις ευλαβικά. Όπως το μπουκάλι ο ναυαγισμένος σε έρημο νησί, το κρατάς, το κοιτάς. Και ξαφνικά τα γράμματα γίνονται χρώματα, νότες, μουσικές. Και ξαφνικά τα γράμματα γίνονται χορός, ζωή, κίνηση, άλλα γράμματα, βοριάς. Γράφει μια λέξη μόνο: « Τώρα» , όχι μετά!
«Αύριο , λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.» Τάσος Λειβαδίτης
