Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Σκηνή πρώτη , 3 δεκαετίες πριν: Με αφορμή κάποιες δηλώσεις του τέως βασιλιά η εφημερίδα που εργαζόμουν, ως νέος δημοσιογράφος, θυμήθηκε το “unfair” που είχε εκστομίσει στις αρχές του 1988 ο Κων.Μητσοτάκης στο Λονδίνο. Γράφαμε τότε για στημένο παιγνίδι, σύραμε τα εξ αμάξης στην κυβέρνηση και το πως ήθελαν από την πίσω πόρτα ορισμένοι να ξαναφέρουν τη συζήτηση περί μοναρχίας στη χώρα.
Με το που κυκλοφόρησε η εφημερίδα υπήρξε ένα κύμα επιθέσεων το οποίο ξεκινούσε από ορισμένους που εμφανίζονταν ως αριστεροί και δημοκράτες. Μάλιστα έναν εξ αυτών συνάντησα στον δρόμο την επομένη- έτσι συμβαίνει στις μικρές κοινωνίες τους βλέπεις όλους. Νέος κι εκείνος, τότε, άρχισε τον εξάψαλμο.
«Είχε δίκιο ο Μητσοτάκης αν ήμασταν δημοκράτες έπρεπε να αφήσουμε και τον Κωνσταντίνο να έρθει στην Ελλάδα και να αποφασίσει ο λαός. Ο Καραμανλής δεν φέρθηκε σωστά στον τέως. Και μην υποστηρίζετε τον λαϊκιστή Παπανδρέου!» είπε. Κι άλλα πολλά που τα κόβει η λογοκρισία. Ομολογώ ότι λίγο με…κλόνισε με τα επιχειρήματα περί δημοκρατίας. Μήπως έπρεπε να λειτουργήσει ισοβαρώς το πολίτευμα; Μήπως έπρεπε να του κάνει το τηλεφώνημα ο Καραμανλής; Μήπως του την έφερε πισώπλατα; Σοβαρά επιχειρήματα ή σοφιστείες; Κάτι...μέσα μου έλεγε πόσο καλά έκανε ο Καραμανλής, το 1974, που την έσκασε στον Κωνσταντίνο και τους ξεφορτωθήκαμε μια και καλή! Βάλαμε στο χρονοντούλαπο το στέμμα που έχει ευθύνες για την Μικρασιατική Καταστροφή, τον Μεταξά, τη μεταπολεμική εποχή, την Αποστασία, τη χούντα…«Και δεν είναι τέως…είναι έκπτωτος» φωνάζαμε από τότε...
Σκηνή δεύτερη, λίγο καιρό μετά: Ο Παπανδρέου επανέρχεται στην εξουσία καίτοι άρρωστος και ταλαιπωρημένος. Υλοποιεί την υπόσχεση για απαλλοτρίωση των περιουσιακών στοιχείων του τέως. Είχαν προηγηθεί μετακινήσεις των κοντέινερς με κειμήλια από το Τατόι, με τις ευλογίες της προηγούμενης κυβέρνησης. Η εφημερίδα επανέρχεται ξανά με πύρινα πρωτοσέλιδα κατά του Κωνσταντίνου, της Βασιλείας, του Μητσοτάκη, της ΝΔ…
Τους τα γράφαμε εν ζωή, δεν περιμέναμε να αποδημήσουν εις Κύριον. Οι επιθέσεις εναντίον μας πήραν τον χαρακτήρα χιονοστιβάδας. Τι…αυριανιστές μας έλεγαν που υποστηρίζουμε τον Παπανδρέου, τι…γαλλικά ακούγαμε που τα βάζαμε με τους….Κωνσταντίνους!
«Πάλι υποστηρίζετε τον Παπανδρέου, πάλι αυτούς που με τα ψέματά τους παρασύρουν τον λαό σε πράγματα που δεν τον αφορούν; Ξεχάσατε τον Κοσκωτά; Τα πάμπερς; Αυτό είναι τώρα το πρόβλημα; Ο τέως; Ή ότι ο κόσμος με το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να δει μια άσπρη μέρα; Κι όλα αυτά που κάνουνε με την βασιλική οικογένεια θα τα πληρώσουμε μια μέρα» κατακεραύνωνε ο ίδιος αριστερός σύντροφος. Βρε μπας και έχει δίκιο; Μήπως ο Μητσοτάκης είναι από την σωστή πλευρά της ιστορίας; Μήπως δεν βλέπουμε σωστά τα πράγματα; ΄Όχι, δεν μπορούσε να έχει δίκιο κανένας από αυτούς. Αν και πολύ νέος καταλάβαινα ότι ήταν ένα παιγνίδι. Αγάπησαν τον Μητσοτάκη γιατί….μισούσαν τον Ανδρέα. Τους είχε κλέψει την τακτική, τη λογική, τα συνθήματα. Ήταν κυρίαρχος. Γι αυτό και προσπάθησαν το 1989 να τον κλείσουν μέσα. Δεν είχα άλλη εξήγηση αν και καταλάβαινα ότι πραγματικά υπήρχε τεράστια δόση λαϊκισμού, υποκρισίας και…παραλογισμού σε όσα συνέβαιναν σε μια χώρα με τόσα προβλήματα. Ήταν .. unfair όλο αυτό που γινόταν; Μπορεί αλλά η βασιλική οικογένεια το είχε «δουλεμένο» πολλές δεκαετίες.
Σκηνή τρίτη. Στο σήμερα. Βλέπω πια στα κοινωνικά δίκτυα τις αντιδράσεις μετά το θάνατο του Γλύξμπουργκ. Των ίδιων ανθρώπων. Με πιο γκρίζα μαλλιά, με κοιλίτσα, με αριστερή πάντα διάθεση, αλλά καπιταλιστική καλοπέραση. Τα έχουν μπλέξει στο μυαλό τους . Όπως τα έχουν μπλέξει οι χουντικοί που ξαφνικά…αγάπησαν τον βασιλιά!
«Τι είναι αυτά; Ο Μητσοτάκης προσπαθεί να φέρει από την πίσω πόρτα τον βασιλιά; Δεν ήταν Έλληνας ο βασιλιάς, ήταν Δανός ! Πέθανε και δεν έχει κανένα δικαίωμα να ταφεί δημοσία δαπάνη! Εάν ήταν ο Ανδρέας θα έλεγε … Όχι στο Τατόι! Και τι πως ήταν αρχηγός του κράτους; Και ο Παπαδόπουλος ήταν. Και ο Τσολάκογλου! Και δεν είναι τέως, είναι έκπτωτος! Άντε τώρα ορισμένοι που είστε…κρυφοβασιλικοί!» διάβαζα όλες αυτές τις μέρες. Καλά βλέπουν τα ματάκια μου; Είναι όλοι αυτοί που τότε ξιφουλκούσαν; Τι διάτσο γίνεται; Μύγα τους τσίμπησε; Πώς άλλαξαν τώρα; Είναι φανερό. Πως από την αγάπη προς τον ένα και το μίσος για τον άλλο πέρασαν τώρα στην απέναντι όχθη. Άλλος είναι ο εχθρός τους που αμφισβητεί τη δική τους εξουσία. Οπότε κρίνουν αλά καρτ την Ιστορία, προσαρμόζουν την ιδεολογία τους. Ένα νόμο ξέρουν, του Ταλεϋράνδου: Σήκω εσύ να κάτσω εγώ!
ΥΓ: Οσο για τον τέως και τους νοσταλγούς της βασιλείας και το που θα πάει ο κάθε γαλαζοαίματος θα θυμίσω τι έλεγε ο Μπίσμαρκ: Έχω δει τρεις αυτοκράτορες γυμνούς και το θέαμα δεν ήταν καθόλου συγκλονιστικό.
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
