του Κώστα Μπογδανίδη
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016. Πρωί. Καθοδόν , προς την Πάτρα, χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής η Βιργινία. Να μου πει για ένα θέμα ,που είχαμε κάνει στην εφημερίδα. Να κάνουμε μια διόρθωση…Προσπαθούσε, με πάθος, να μου εξηγήσει. Να μην εκθέσουμε κανένα…Πάντα στην λεπτομέρεια, πάντα προσεκτική!
-Οδηγώ τώρα δεν μπορώ να μιλήσω. Πάμε Ιταλία για δουλειά, όταν θα φτάσω τη Δευτέρα θα μιλήσουμε να το δούμε, της είπα. Ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε έτσι, ανυποψίαστα, ανέμελα.
Τρεις μέρες μετά, την Κυριακή, ήταν που έμαθα ότι μπήκε στο νοσοκομείο, με κακή πρόγνωση. Συγκλονίστηκα. Ήρθαν και κακές θύμησες στο νου. (Αιματολογική ακούς, για καλό δεν είναι κι ας έχουμε εκεί ίσως από τους καλύτερους γιατρούς στην Ελλάδα).
Δεν μπορείς , δεν θέλεις να πιστέψεις ότι ένας νέος άνθρωπος, τόσο ζωντανός, τόσο κεφάτος μπορεί να βρεθεί από τη μία στιγμή στην άλλη εκεί…
Επειδή ξέρεις, τι πραγματικά συμβαίνει, είναι ακόμη πιο δύσκολο να διαχειριστείς την αναπάντεχη είδηση, την απόσταση, τα συναισθήματα.
Με την επιστροφή μιλήσαμε αρκετά. Ηξερε και ξέραμε όλοι ότι ήταν δύσκολα τα πράγματα. Ωστόσο, η ίδια είχε θάρρος και πίστη, έδινε δύναμη και στους δικούς της. Ακόμη και οι γιατροί, η Ελένη, ο Γιώργος και όλοι στην κλινική, είχαν εντυπωσιαστεί με το σθένος και την αισιοδοξία της.
Ο καιρός πέρασε. Έμοιαζε σύμμαχος ο χρόνος σε αυτή τη διαολιά ,που της σκάρωσε η ζωή. Τα λέγαμε,πια, πολλές φορές σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ακόμη και για τα…θέματα ενέργειας με ενημέρωνε, τις δηλώσεις του τάδε υπουργού, του Τσίπρα!
«Ήρθαν στα λόγια μας!» μου έγραψε μια μέρα- μέχρι και στο ραδιόφωνο μιλήσαμε , εκείνη από το νοσοκομείο…Την άκουγαν πολλοί κι αναρωτιόταν εάν αυτό το κορίτσι ήταν στο κρεβάτι του πόνου ή στο γραφείο της…Αχ, βρε Βιργινία…
Καθημερινά μιλούσαμε με τον πρόεδρο, τη Μαρία, τον Μιχάλη για την κατάσταση…Και μετά την πρώτη επιτυχή της μάχη άρχισε ο νέος Γολγοθάς, της μεταμόσχευσης. Ξανά κουβέντες, ξανά υποσχέσεις, ήξερε καλά ότι γνώριζα τη διαδρομή. Τα είπαμε, δεν…μάσησε ούτε στιγμή, όπως έκανε πάντα!
«Το ηθικό, όπως το ξέρεις ακμαίο, μόλις πάει να αλλάξει ως γνησια υδροχοϊνα το τουμπάρω» μου έγραψε στις 9 Δεκεμβρίου με χιούμορ. Δεν το έχανε ούτε αυτό..
Έξι μήνες πάλης και αγωνίας, αλλά ήταν βέβαιη ότι και τον καφέ θα πιούμε και έξω θα βγούμε να το «κάψουμε». Πρώτη -και τελευταία...- φορά ήταν τόσο ασυνεπής στα ραντεβού της και σε αυτά που έλεγε...
Η τελευταία φορά ,που επικοινωνήσαμε, ήταν πριν την Πρωτοχρονιά. Μετά εκκωφαντική σιωπή. Ήταν το μήνυμά της. Κατάλαβα ότι άλλαξαν οι συνθήκες. Δεν κουράστηκε, δεν τα παράτησε, αλλά ο πόλεμος ,πλέον, γινόταν με αθέμιτα μέσα. Ανισος. Την ήθελε ο χάρος, τη ζήλεψε , όπως συμβαίνει κάθε φορά με τα χαρισματικά, τα δυνατά άτομα…
Και την Πρωτοχρονιά ,όταν έμαθε, ότι έγινε αναφορά σε εκείνη…έγραψε με νόημα: «Ευχαριστώ που δεν λησμονάτε!». Κι ύστερα σιγή…
Μπορεί να με "έστησες" για τον καφέ, αλλά σε βεβαιώ: Δεν θα λησμονηθείς κορίτσι μου!
