Της Μαρίας Μαστοράκη
Μετά τη γενιά των 592 ευρώ ( όπως το γνωστό σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης), έχει έρθει και η γενιά των επιδομάτων και των κάθε λογής “pass”. Δεν μας έφταναν τα δύομισι χρόνια πανδημίας covid , η οποία έχει εξαντλήσει κάθε απόθεμα σωματικής και ψυχικής ανθεκτικότητας και αντοχής, έχουμε να διαχειριστούμε και έναν δύσκολο χειμώνα, καθώς μια καινούρια οικονομική κρίση είναι προ των πυλών, κρούει την πόρτα με ύπουλα χτυπήματα και εμείς εδώ να παλεύουμε για ένα καλύτερο μέλλον , το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Μέχρι πότε άραγε;
Ακούω, διαβάζω για κράτη Πρόνοιας, όπως στη Σκανδιναβική Ευρώπη και γελάω ειρωνικά σκεπτόμενη αυτόματα, ότι η Ελλάδα βλεπει «με τα κιάλια» τέτοια κράτη! Πώς να είναι η Ελλάδα κράτος Πρόνοιας, όταν οι πολίτες του δουλεύουν εξαντλητικά 8ωρα και 10ωρα για 500-600 ευρώ, πληρώνοντας με αυτά τους υπέρογκους λογαριασμούς τους, όταν τα νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα από γιατρούς και νοσηλευτές , όταν μαθητές δεν έχουν κοντά τους δασκάλους που χρειάζονται από την αρχής της χρονιάς, όταν οικογένειες ακόμη και με ένα παιδί τα βγάζουν πέρα μετά βίας;
Πέρα από τα επιδόματα βενζίνης και ρεύματος δώστε μας και ένα life pass , μήπως και επιβιώσουμε! Ή να τη δούμε την όλη φάση ολιστικά πάλι; Τουλάχιστον η ελπίδα και τα όνειρα δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούνται με φειδώ , όπως η βενζίνη και το ρεύμα! Ας τα χρησιμοποιήσουμε άφοβα, μήπως και σωθούμε! Εξάλλου ένα είναι γνωστό, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!
